Gedwongen liefde

82.

3 maanden later.

Ik staarde naar het witte plafond van mijn kamer, onder tussen zijn we weer terug in Nederland. Lekker in mijn eigen osso, die zoektocht in Duitsland en spanje hebben beide niks opgeleverd.

Er is nog steeds geen spoor te bekennen en langzamerhand beginnen ze hier de hoop te verliezen. Ik? Ik heb de hoop serieus al verloren. Elke dag word ik weer met dezelfde bullshit geconfronteerd, namelijk Hakeem en zijn tering hoerenvrouw.

Ik haat ze, en ik begrijp niet waarom het me nog steeds pijn doet. Na 3 maanden, na fucking 90 dagen ben ik nog steeds niet over die tering gekke mannelijke hoer heen. Ik snap niet wat ik in hem zag, hij heeft duidelijk gezegd dat hij niet is veranderd..

Maar als nog, verblind door die blauwe ogen van hem hield ik als nog vol dat er iets viel te bloeien tussen ons. Die angst die ik voelde om hem te verliezen.. Was dat wel werkelijk angst?

Ik ga elke dag kapot, het voelt alsof ik mezelf elke dag beetje bij beetje verlies. Als ik in de spiegel kijk, zie ik geen spange meid meer maar een fucking dunne grasspriet vol pijn en verdriet die zelfs flessen alcohol onder haar bed heeft liggen.

Ik vraag wie mij nog serieus zal nemen? Wie mij ooit nog gaat willen? Wat stel ik voor? Ik ben gewoon een hoer, ik kan het niet eens anders benoemen. Ik ben gewoon een fucking hoer.

Ik ben ontmaagd en heb niet eens een man. En dat nog wel op mijn 18e. Niemand zal nog met me willen trouwen, niet dat me dwars zit want ik wil niet eens trouwen. Het is Hakeem of niemand anders, en hij zelfs niet eens.. Ik haat hem, klaar.

Diep van binnen weet ik dat ik lieg tegen mezelf, waarom is hij anders de reden dat ik geen shit door mijn keel krijg? Dat ik alles wat me chant gewoon gelijk afwijs? Dat ik elke dag hier in mijn bed zit te janken? Dat ik me waardeloos voel? En dat ik geen zin meer heb om uberhaupt nog verder te leven?

De pijn is nog vers en zit zeker diep. Ik breng mijn dagen elke dag hier in mijn zielige bedje door. Ik heb mijn moeder nu al 3 dagen niet gezien terwijl we in het zelfde huis wonen.

Ik heb geen zin in de mensheid, en al helemaal geen zijn in de buitenwereld. Ik wil niks om me heen hebben behalve stilte, dat is het enige wat ik op dit moment wilt. Stilte om na te denken..

Elke seconde ga ik kapot en elke seconde valt er weer een nieuwe traan, ik begrijp niet waar al het vocht vandaan komt. Maar op een of andere manier jank ik heel de dag door.

Liefdesverdriet is iets dat je niet kan begrijpen tot je het zelf voelt, je voelt je leeg, en alleen. Je huilt heel de dag door om alles, zelfs als iemand iets tegen je zegt. Maakt niet uit wat..

Hoeveel mensen ook tegen me praten, hoevaak Charissa ook langs komt. Hoevaak Inaya ook grapjes vertelt, hoevaak mijn moeder ook bezorgd op mijn deur loopt te kloppen of eten voor me brengt. Niks helpt en de pijn verdubbelt zich..

Met veel moeite sta ik op uit mijn bed, ik stap in mijn instappers en loop naar mijm spiegel. Mijn haar vliegt letterlijk alle kanten op, mijn ogen zijn fel rood en ik ben echt, echt veel afgevallen..

Ik slaakte een diepe zucht en wendde mijn blik van mijn spiegel beeld af. Het doet me alleen maar pijn om mezelf zo te zien, een dikke traan rolde over mijn wangen. Ik schudde met mijn hoofd en keek mezelf aan in de spiegel, het is voorbij, klaar.

"Het is klaar, je bent sterk genoeg Aicha. Je kan dit aan, kijk hoeveel je al hebt meegemaakt. De wereld vergaat toch niet om een fuckboy? Je bent genadeloos verkracht en hebt zelfs een kind verloren maar je bent er nog steeds, wil je me zeggen dat als Hakeem je nu verlaat dat je dat opeens niet aankan? Laat hem zien wie je bent, dat hij je niet kapot kan krijgen. Dat geen enkele fuckboy je kapot kan krijgen, je bent sterk genoeg.."

Tranen rolde over mijn wangen, gauw veegde ik ze af. Ik ga een oplossing hiervoor zoeken, een oplossing voor mijn verdriet. Ik ga mezelf niet meer kapot maken door hel de dag in bed te liggen en te huilen. Ja, het doet tering veel pijn wat hij mij heeft aangedaan maar ik ga wat van mijn leven maken.

Mijn moeder heeft genoeg tranen om mij laten vallen en dat alleen omdat Hakeem mij altijd in die shit van hem gooide. Hoe kon ik mijn moeder dit aandoen? Ik besef nu pas hoe blind ik ben geweest. Ik moest Hakeem allang verlaten, die klootzak.

Na een lang uur douchen stapte ik uit de badkamer, ik deed mijn zwarte strakke spijkerbroek aan met scheuren die ik combineerde met een zwarte trui met lange mouwen.

Ik trok mijn fel roze moncler jas aan gecombineerd met mijn fel roze Nike Airmax. On fleek, ik opende mijn flesje argan oil en schonk het zo wat leeg in mijn grote bos.. Krullen? Nee, oerwoud.

Ik borstelde het in een strakke grote knot en zette wat make up op mijn domme wallen te bedekken, mijn ogen zijn nog steeds rood maar dat zal voorlopig ook zo blijven. Ik heb heel de avond liggen huilen dus die rode ogen blijven wel even.

Ik sloop mijn broertjes kamer in en pakte zijn switzal parfum waarmee ik mezelf helemaal bespoot. Heerliik, gauw legde ik hem weer op zijn plek en liep de trap af naar beneden.

Het lijkt alsof ik hier jaren niet meer ben geweest, bij het horen van gesnik uit de keuken bleef ik voor de deur van de keuken staan. Stiekem piepte ik door het kiertje, ik zag dat mijn moeder huilend op mijn vader zijn schouder leunde. Wat is er gebeurd?!

"Ze stond op een verlaten plek, ze had twee keuzes. Ze kon een weg nemen die leidt naar Hakeem, of een weg die leidt naar een fel licht. Achter Hakeem zag ik een groot vuur waar in hij haar zou gooien als ze voor hem koos. Ik zag haar twijfelen, ze wou voor dat licht gaan, als ze dat doen zou ze gelukkig worden. Zou ze voor Hakeem kiezen het tegenovergestelde. Een gedaante in witte kleding liep naar me toe en waarschuwde mij om haar weer te waarschuwen om te kiezen voor het Rechte pad maar ik weigerde, ik wou haar niet dwingen om hidjaab te dragen net als hoe yemma dat bij mij deed. Ik was bang dat ze mij zou haten, de witte gedaante verzocht me tot 3 keer toe om Aicha te waarschuwen maar alsnog zei ik nee, tot ik haar plotseling zag in een kist maar toen was het al te laat. Zelfmoord.."

"Bouchra, niet haulen. Komt goed a hbiba. Niet haulen, niet haulen." Mijn vader weet dus echt niet te troosten, "Hoe mooi zou het zijn als ze werkelijk voor het rechte pad had gekozen? Ik wil haar weer gelukkig zien.." Mijn vader drukte een kus op haar voorhoofd, "Jij bent goede moeder, komt goed. Jij goede moeder."

Ik liep de keuken binnen, mijn moeder keek me geschrokken aan en stond gelijk op, "Wil je eten lieverd?" Vroeg ze bezorgd, ik liep naar haar toe en omhelsde haar stevig. "Ik hou van je.''

Tranen rolde over mijn wangen, mijn moeder hield me stevig vast en streelde over mijn rug. Zachte snikken verlieten haar mond, ze liet me los en droogde mijn tranen af. "Het komt goed schat, het komt goed.." Fluisterde ze met eem brok in haar keel.

Ik plaatste mijn handen op haar handen die op mijn wangen rusten, "Dat weet ik yemma. Niet haulen." Een brede glimlach verscheen op haar gezicht, een van de prachtigste, nee, correctie; de prachtigste glimlach die bestaat. Dat is van mijn moeder.

Hand in hand liep ik in de stad naast mijn moeder, ik keek naar alle etalages die we voorbij liepen. Tot ik een zag die mijn volledige aandacht trok, "Yemma, kom we gaan die winkel in."

Aangezien ze aan de telefoon is, is ze niet helemaal bij en knikte ze alleen. Ik stormde de winkel binnen en wees mijn moeder een stoel aan. Ik pakte de prachtige donker blauwe ghimaar met mouwen van de rek af en holde kleedkamer binnen.

Toen ik het eenmaal aan had liep met een buik vol zenuwen de kleedkamer weer uit en keek mezelf vol ongeloof in de spiegel aan. Mijn ogen vulde zich met tranen, een warm gevoel drong mijn lichaam binnen. Het is gewoon niet te beschrijven..

"Yemma" Riep ik met een brok in mijn keel, ik keerde me naar haar toe en voelde hoe de tranen over mijn wangen rolde. Ze stond op en keek me vol ongeloof aan. Ze liet haar telefoon op de grond vallen en holde letterlijk naar me toe, ze vloog me om de hals en barstte letterlijk in tranen uit..

"It's time for a new chapter in my life.."