Gedwongen liefde

61.

Ik doe voorzichtig mijn ogen open en knipper een paar keer om te wennen aan het licht. Bij het horen van een stem schrik ik helemaal wakker.

"Aicha?" Hoorde ik iemand fluisteren.

Ik kijk met moeite opzij en zie Soufouan naast mijn bed staan met tranen in zijn ogen.

"Ja.." Breng ik er met moeite uit.

"meneer el Yousri, voor de laatste keer. Ze heeft rust nodig."

"Wesh denk je je bent hier de baas?" Mompelt Soufouan en slaat de deur hard dicht.

Een pijnlijke steek gaat door mijn hoofd heen bij het horen van de harde klap. Ik knijp mijn ogen dicht en probeer de pijn te onderdrukken.

"Y..yemma." Breng ik er met moeite uit terwijl ik over mijn bed ga met mijn rechterhand in de hoop haar te voelen.

"Yemma is er niet Aicha."

De eerste traan rolt al over mijn wang, ik heb mijn moeder nodig. Ik mis haar, ik wil in haar armen liggen, zij is de enige die ik kan vertrouwen.

Wie had ooit verwacht dat mijn bloedeigen lieve tante mij dit aan zou doen? Alleen omdat ze bang is haar zoon kwijt te raken, hoe kon ze?

Wat jaloezie kan doen met mensen.. Het veranderd ze in een heel ander persoon, puur omdat ze het geen willen hebben wat jij hebt of wat hun niet is gegund maar jou wel. En geloof me sommige zijn alles instaat om te krijgen wat jij hebt door het van je af te pakken. Kosten wat het kost, so be carefull.

"Bel haar alsjeblief Souf." Zeg ik met een trillende stem.

"Saff niet huilen, doe rustig ja." Commandeert hij me en grijpt naar zijn iPhone 6.

"Ze is er al, ze was beneden." Zegt hij en drukt een kus op mijn voorhoofd.

"Waarom heb je het niet eerder verteld Aicha? Ik kon je beschermen, ik ben je broer. Ik.."

Ongewild verlaat een harde snik zijn mond terwijl er een traan over zijn wang rolt. "Ik heb gefaald, ik keek gewoon toe hoe ze aan je zaten!" Schreeuwt hij.

"Wat bedoel je?" Vraag ik met een trillende stem.

"Ik zag hoe jij Hakeem haatte vanaf kleins af aan al! Hoe kon ik je niet geloven? Ik maak ze allemaal kanker dood, ik zweer ze gaan allemaal kapot."

"W..wat?" Vraag ik nog steeds verward.

"Ik weet dat Hakeem je verkracht heeft, hij heeft met zijn kanker tering poten aan je gezeten. Hij gaat boeten." Zegt Soufouan woedend.

In een keer herinner ik me alles weer, dikke tranen stromen over mijn wangen terwijl ik Soufouan vol ongeloof aankijk. Hoe.. Hoe komt hij erachter..

"Soufouan.." Fluister ik met een trillende stem. "Vertel het niet aan yemma, ze kan dit niet erbij hebben. Eerst ziet ze me kapot gaan, daarna kom jij met je problemen en nu.. Nee Soufouan, laat het rusten.."

Soufouan komt naast het bed zitten en pakt mijn handen vast. "Nee Aicha, als ik dit laat rusten wilt zeggen dat ik geen el Yousri ben. Waarom heb je niks verteld?"

Een koude rilling gaat over mijn lichaam heen bij het denken aan de angst die ik elke keer voelde als ik Hakeem of Saiffedine zag. Het was een hel en ik ben er nog steeds niet over heen..

"Ik..ik was bang Soufouan.. Ik hou van Hakeem, laat hem met rust. Saiffedine zit achter dit alles wollah."

"Hoe kan je zo sterk blijven Aicha? Ik zag je wel achteruit gaan, maar je bleef sterk." Fluistert Soufouan zacht.

"Ik ben niet sterk Soufouan, als je weet wat voor bullshit ik allemaal heb meegemaakt.. Vanbinnen ben ik volledig gebroken, Hakeem is de gene die hiervoor gebruikt is maar ook de gene die me heeft gered.. Dus laat hem alsjeblieft met rust."

"Hoe bedoel je?"

"Saiffedine hij.." Ik knijp mijn ogen dicht en probeer mijn tranen in bedwang te houden.

"Kom.." Fluistert Soufouan en neemt me in zijn gespierde armen.

Ik sla mijn armen om zijn hals en barst in tranen uit, "Ik vraag me af waarom hij ons moest uitkiezen Soufouan.. Wat hebben we gedaan? Wat heb ik gedaan?" Vraag ik snikkend.

"Ik moet je wat vertellen Aicha, ik hoop dat je me kan ve.."

"Ya benti!" Hoor ik mijn moeder luid schreeuwen.

Een brede, hele brede glimlach verschijnt op mijn gezicht, ik hou zielsveel van deze prachtige vrouw. Ze is gewoon geweldig.. Mijn alles en nog een beetje meer.

Ik laat Soufouan los en richt mijn blik op mijn moeder, ze heeft een mooie blauwe ghimaar aan die prachtig overeenkomt met haar blauwe ogen.

Ze loopt naar me toe en neemt me stevig in haar armen, zachte snikken verlaten haar mond terwijl ze over mijn rug wrijft.

"Soufouan, haal je vader op nu!" Zegt ze tegen Soufouan en laat me los.

Ze komt op mijn bed zitten en wrijft over mijn handen terwijl er tranen over mijn wangen stromen.

"Benti, waarom heb jij me niks verteld? Vertrouw jij me niet prinsesje van me?" Vraagt ze met een trillende stem.

"Niet huilen om mij yemma, wat gebeurd is, is gebeurd.."

"Om wie moet ik dan huilen?! Jij bent mijn enige dochter, je bent mijn parel, mijn prinses, mijn alles, ze hebben je onschuld van je afgepakt, je eer, je kind, ik moest je beschermen dat is mijn taak.."

"Yemma.. Nee.." Fluister ik met een trillende stem.

Mijn meisje, mijn dochter, precies hoe mijn moeder over me sprak, zo.. Zo voelde ik me ook om het klein wondertje in me buik en ze is gewoon.. Dood..

Mijn moeder barst in tranen uit en houdt mijn hand stevig vast. Vol ongeloof staar ik naar haar, ik kan het niet geloven.. Mijn..dochter is dood..

"Yemma.. Ik, ik kan het niet meer. Ik word er moe van om telkens als het een beetje goed gaat, mijn vreugde weer wordt afgepakt. Ik wil niet meer leven yemma, het is klaar. Ik val niet meer te redden, vermoord me, doe iets, verlos me in ieder geval van deze pijn en geef me mijn kind terug! Vermoord me zodat ik bij haar kan zijn , haar in mijn armen kan nemen en haar kan zeggen dat het nooit mijn bedoeling was, dat ik zielsveel van haar hou en dat het me spijt dat ik haar niet heb kunnen beschermen.."