Gedwongen liefde

64.

"Aicha, ik mis je man wollah." Zegt Immazine terwijl hij over mijn wang streelt, ik zucht diep en kijk hem aan.

"Ik ben hier toch sukkel." Zeg ik lachend, hij schudt met zijn hoofd en kijkt me vol medelijden aan.

"Ik mis jou, de echte Aicha."

Ik schud met mijn hoofd, de eerste traan rolt al over mijn wangen, ik haat het dat ik om alles moet huilen maar deze woorden waren raak, zeer raak.

"Ik ben er ook, dit is de echte Aicha, ik heb mezelf nooit anders gekend, ik weet niet hoe het is om zonder pijn of stress te leven." Fluister ik zacht.

"Ik wil je helpen Aicha, wollah je moet niet in het verleden blijven hangen anders kom je nooit voor uit."

"Je hebt gelijk, tis alleen moeilijk." Fluister ik en neem plaats op mijn bed, Immazine doet hetzelfde en plaatst zijn hand op mijn bovenbeen.

"Ik weet het als de beste, vond het ook moeilijk om Lina los te laten. Ik zag echt een toekomst met haar, ik wou geen relatie, ik wou gelijk trouwen, alleen zij liet dit niet toe, nu pas zie ik in waarom, wanneer ze naar me keek dacht ze aan mijn geld."

Ik knik instemmend en plaats mijn hand op die van hem om het een beetje naar beneden te verschuiven, hij kijkt naar mijn hand en dan weer naar mij.

"Immazine."

Hij schudt met zijn hoofd en duwt me zachtjes op het bed waarna hij voorzichtig op me komt liggen, hij drukt een tedere kus in mijn hals en laat zijn hand glijden onder mijn blouse, helemaal naar mijn bh.

"Aicha, ik ben verliefd op je." Fluistert hij en trekt mijn t-shirt helemaal uit waarna hij met grote ogen naar mijn borsten kijkt.

"I-Immazine.." Fluister ik vol ongeloof.

Hij drukt een kus op mijn borstkas waarna hij me recht in mijn ogen aankijkt, ik schud zachtjes met mijn hoofd. Dit kan niet..

"Wij gaan trouwen, wollah." Fluistert hij en trekt mijn bh van mijn lichaam af waarna hij mijn lichaam helemaal bestudeerde, een koude rilling ging door mijn lichaam heen.

Geschrokken ga ik recht op zitten en maak me ogen open, wat voor droom was dat? Ik schud met mijn hoofd en kijk om me heen, ik lig in de woonkamer, maar veel tijd om na te denken heb ik niet, de bel gaat.

De voordeur wordt open gedaan en ik kom  oog in oog te staan met Nasser, zijn ogen zijn helemaal rood en zijn wallen zijn heel diep, hij tilt me op en knuffelt me stevig terwijl hij zijn gezicht in mijn hals begraaft, ik voel zijn tranen in mijn nek vloeien. Echte tranen..

Nog nooit maar dan ook echt nooit heb ik mijn grote stoere bodybuilder broer een traan zien laten vallen. Nasser is de type om te huilen helemaal niet.

"Het spijt me, wollah." Fluistert hij en houdt me nog steviger vast, ik schud met mijn hoofd en probeer me los te maken uit zijn greep, geen resultaat.

"Laat me los Nasser." Zeg ik zacht terwijl ik me los probeer te maken uit zijn greep, hij laat me los en zet me weer op de grond.

"We moeten praten." Zegt hij serieus terwijl hij zijn tranen op een mannelijke manier wegveegt.

Hij keert zich om en loopt weer naar buiten, even later komt hij weer naar binnen met Sanae in zijn handen. Ik rol met mijn ogen en loop de woonkamer binnen, ik heb hier geen zin in.

Ik neem plaats op de bank en probeer mijn tranen in bedwang te houden, ik haat dit, wollah, ik haat dit zo erg. Hij kan nooit, maar dan ook echt nooit zonder zijn gezin komen, net alsof wij niet meer belangrijk voor hem.

Hij heeft zichzelf gewoon opgeofferd aan dat wijf, Dunya, tfoe, ik weet niet wat het is maar ik hoef der even niet, Nasser kijkt niet eens meer naar me om

Nasser loopt de woonkamer binnen en neemt plaats op de bank. Mijn o zo vriendelijke nichtje die net kan lopen wijst naar me met haar kleine vingers.

Ik slaak een diepe zucht en kijk weg, "Aicha, zij heeft niks gedaan hè." Zegt Nasser en zucht diep. Ik richt mijn blik op de grond en knik zachtjes. Hij heeft ergens wel gelijk, maar ja.

"Je kan mij van alles wijs maken maar ik weet dat je van haar houdt."

"Hou je tering bek is! Je bent er nooit voor me, nooit! Sinds je getrouwd bent bestaat je familie niet meer voor je, want Dunya en die soortige Sanae van je zijn veel belangrijker en nu je weet wat er met me is gebeurd wil je wel met me zijn? Kowed, ga weg uit mijn huis!"

Mijn moeder rent de woonkamer in en kijkt geschrokken van mij naar Nasser, Nasser zet Sanae op de bank en staat op, woede, dat is wat hij uitstraalt.

Nog nooit heb ik zo tegen hem gesproken, zou het normaal ook niet durven maar dit alles werd me even te veel, gewoon veelte veel.

Mijn moeder komt voor me staan om te beschermen, boos kijk ik Nasser aan die mij weer kwaad aankijkt, als Nasser je een rake klap geeft ben je gelijk knock out, dat weet Souf als de beste.

"Yemma hoorde u wat ze zei!" Schreeuwt hij met zijn boze zware stem. Mijn moeder kijkt me heel even aan en droogt mijn tranen met haar mouwen, "Niet huilen schatje."

"Wat moet ze dan Nasser? Hoe dan ook heeft ze ergens gelijk? Wanneer is de laatste keer dat jij je bloed eigen moeder hebt gebeld om te vragen hoe het met haar gaat?! Je wilt niet eens gezien worden met je vader omdat jij je als advocaat zijnde voor die arme groenteboer schaamt of niet? Nou laat me je 1 ding vertellen, je vader zijn zaak draait goed, en hij verdiend meer dan dat jij ooit zou kunnen verdienen met 2 promoties, we krijgen er namelijk nog 4 zaken bij! Ga je nu wel vertellen dat hij je vader is?"

"Yemma praat geen onzin." Zegt hij, duidelijk geschrokken van mijn moeder haar uitbarsting, stomverbaasd dat iedereen hem doorheeft.

"Mijn huis uit Nasser, wanneer je je weer kan herinneren waar je vandaan komt en wie je hierbij heeft geholpen mag je terugkomen."

Geschrokken kijk ik mijn moeder aan, nog nooit heeft een van haar kinderen eruit geschopt en Nasser al helemaal niet, Nasser pakt Sanae op en kijkt me moeder met tranen in zijn ogen aan.

"D-Dunya is vermist."