Gedwongen liefde

131

Met trillende handen hield ik mijn stuur vast, over 30 minuten begint de rechtszaak.

Wollah, ik ben nog nooit zo zenuwachtig geweest. Duizenden dingen gaan door me hoofd heen.

Wat als..

Wat als..

Wat als Soufouan niet schuldig ondervonden wordt?

Wollah dan stort mijn leven in..

Kijk wat hij me allemaal heeft aangedaan?

Het begon allemaal toen ik 12 jaar oud was.

Toen ik betast werd door Hakeem.

En Hakeem daar een reden voor had?

Ik verkracht, misbruikt, mishandeld, afgestoten door mijn familie. En zelfs mijn kind is van me afgepakt.

En ik had gewild dat het daarbij was gebleven. Dat het bij mij was gebleven, dat ik de enige was die pijn zou hebben.

Omdat ik weet hoe het voelt.

Ik slaakte een diepe zucht en probeerde mezelf sterk te houden. Ik mag hem niet laten zien dat ik gebroken ben.

Ik moet sterk zijn, ook voor me moeder. Want hoe dan ook, ookal heeft ze me verstoten weet ik dat ze van me houdt.

En weet ik dat als ze ziet hoe ik me voel, als zij ziet hoe gebroken ik ben. Weet ik dat het haar pijn zal doen en mijn vader al helemaal.

Ik keek op mijn horloge en zag dat ik nog 25 minuten over had. Mijn hele lichaam trilt letterlijk.

Ik durf mijn ouders niet onder ogen te komen. Als ik mijn moeder 1 traan zie vallen, breekt mijn hart letterlijk in stukjes.

Weet je hoelang ik haar niet heb gezien? En om haar dan zo te zien? Wollah dat is pijnlijk..

Ik schudde deze gedachtes van me af, ik voel me tranen al naar boven komen.

Ik stapte uit mijn auto en deed het op slot. En daar sta je dan voor het rechtsgebouw op Wilhelmina plein.

Ik kan geen kant meer op. Of het is nu, of nooit. Ik moet een einde laten komen hieraan.

De waarheid moet boven water komen, anders wordt dit nooit opgelost.

Eigenlijk moet ik blij zijn, er is bijna een einde gekomen aan alle ellende in mijn leven.

Het is eindelijk zover dat er wordt ingezien dat er iets fouts wordt gedaan.

Ik ademde diep in en weer uit waarna ik het gebouw naar binnen liep. Ik stopte mijn spullen in een bakje en liet het rollen door dat scan apparaat gebeuren waarna de agenten die erachter stonden mij door lieten.

Ik nam de lift en liep de grote wachtruimte binnen waar ik verschillende mensen zag zitten.

Mijn hart klopte letterlijk in mijn maag.

Ik hoop echt dat ik mijn ouders nog niet tegen kom, wollah.

Ik nam plaats bij de eerste en de beste vrije plaats die ik zag en speelde zenuwachig met mijn vingers. Wat als ze nu binnen lopen?

Ya rabb..

"Nee, luister dan! Wollah als je mij nog 1 keer verlengd ga ik weglopen!" Ik keek geschrokken op en zag een meisje helemaal overstuur tekeer gaan tegen een man.

2 agenten liepen ernaar toe en boden haar een glas chocomelk aan waarna ze rustig plaats nam.

Meskiena.

Soms vergeet ik echt dat ik niet de enige ben die problemen heeft.

Ik voelde mijn maag letterlijk draaien.