Gedwongen liefde

81.

Langzaam opende ik mijn ogen, mijn hele lichaam voelt heet aan en mijn ogen branden verschrikkelijk. Ik keek op mijn telefoon en zag dat het al 12;47 is. Mijn blik viel op mijn achtergrond, gelijk barstte ik weer in tranen uit. Het voelt gewoon alsof mijn hart van zijn plaats getrokken wordt, ik heb veel meegemaakt maar van alles is dit het pijnlijkst. Kan het niet eens geloven.

Hoe kon hij? Hij had me toch beloofd te trouwen? Hij had me toch beloofd dat hij me de gelukkigste vrouw van de wereld zou maken? Dat hij er alles aan zou doen zodat ik weer gelukkig wordt en al die bullshit die hij me heeft geflikt vergeet?

Maar alles wat uit zijn tering vieze smoel kwam was gelogen? Elke keer als hij me recht in mijn ogen aankeek en zei hoeveel hij van me hield was gewoon gelogen. Maar hoe? Hoe kan iemand je laten voelen dat hij de waarheid spreekt als hij gewoon liegt?

Ik heb alles aan hem gegeven, letterlijk alles. Ik heb mijn hart gegeven maar wat heeft hij ermee gedaan? Hij heeft het letterlijk en figuurlijk gebroken. Hij heeft me gebruikt om zichzelf te beschermen terwijl ik dacht dat hij mij beschermde..

Ik duwde mijn hoofd in mijn kussen die ondertussen al klets nat was, als een kleine baby lig ik hier dan op mijn bed. Ik wil huilen, schreeuwen.. Alles wat deze pijn kan verminderen..

"Aicha, kom we gaan eten benti." Ik slaakte een diepe zucht, ik zit al de hele dag op mijn kamer. "Ik heb geen honger!" Riep ik zo normaal mogelijk, "Je moet even wat eten schat, straks gaan we flyers uitdelen om dunya te vinden." Medelijden nam me over, ik kan me moeder niet laten vallen voor een tering fuckboy.

"Ik kom zo." Mompelde ik en stond op uit mijn bed, ik liep naar de badkamer. Ik draaide douchekraan open en liet het koude water over mijn lichaam heen stromen.

~ flashback ~

Ik hoor de deur van de badkamer met een ruk open gaan, ik hou geen evenwicht en val hard op de witte tegels van de badkamer. Alles om me heen wordt nog waziger en klinkt ver. Niks kan ik scherp waarnemen.

'AICHA? AICHA?!' Hoor ik een vervormde stem zeggen. Ik zie een wazige gedaante dichterbij komen, ik knijp me ogen zodat ik beter kan zien.

De gedaante komt alleen maar dichter bij met een scherp mes in zijn handen.

'Ik ga het kind doden, ik zal Hakeem doden. Dan kunnen wij gelukkig zijn samen, right?'

De gene raakt me aan en ik voel een warmte waar ik kippenvel van krijg. Het mes wordt omhoog gehaald richting mijn buik.

'SAIFFEDINE NIET DOEN! LAAT HAKEEM MET RUST, LAAT MIJN KIND MET RUST! LAAT ONS MET RUST!' Schreeuw ik met mijn laatste beetje energie.

Zou dit het einde zijn... of juist het begin?

~ einde flashback ~

Geschrokken word ik wakker uit mijn gedachtes, ik draai de kraan dicht en stap uit de badkamer. Ik droog mezelf af en trek een donker blauwe chelsea trainingspak aan met gele strepen.

Ik stap in mijn zwarte addidasjes en doe daarna mijn haar in een strakke gladde staart en laat mijn natte krullen op mijn rug vallen. Ik kijk in de spiegel, mijn ogen zijn helemaal rood. Je ziet duidelijk dat ik net gehuild heb en niet zo een beetje ook..

Ik heb heel de nacht geen oog dicht gedaan, ik heb hem 1000000 keer gebeld maar hij drukte telkens weg. Bij de gedachtes dat hij gisteravond zijn huwelijksnacht zou hebben werd ik gewoon gek.

En nog steeds, het lijkt op een sprookje. Voor mij is het nog steeds geen realiteit, wat gister gebeurd is.. Ik kan het nog steeds niet geloven, heel de avond heb ik naar fotos zitten te staren en heb ik gesprekken doorgelezen van ons twee..

Ik zie mezelf echt niet met iemand anders dan hem, als ik niet met hem trouw.. Trouw ik niet, klaar. Hakeem is van mij en niet van die hoer. Ik snap nog steeds niet hoe iemand zo schijnheilig kan zijn. Hebben ze elkaar leren kennen door mij of kenden ze elkaar voor heen al? Ik word er gewoon misselijk van..

Ik droogde mijn tranen opnieuw af en trok mijn zwarte Canada Goose jas aan. Ik deed een zwarte sjaal om mijn nek en liep mijn kamer uit, we zijn nu aan de grens van duitsland trouwens.

Als we Dunya hier niet vinden gaan we naar spanje, en wat mij betreft kunnen we dan gelijk door naar mijn land. Wat toch niet gaat gebeuren want wat zou Dunya daar zoeken?

Ik liep de woonkamer in en dat iedereen inmiddels al ingepakt was om weg te gaan, "Ewa aicha, ga eten. Yallaah!" Schreeuwde mijn moeder luid, ik liep naar de keuken en zag dat ook mijn moeder haar donker blauwe woolrich jas aanhad. "Aicha, heb jij wel geslapen schat?" Ik knikte en nam plaats aan tafel.

Ik scheurde een stuk van het brood af en gooide het op een bord, "Zo, hier." Zei mijn moeder en plaatse een bord met tajine voor mijn neus. "Ik hoef niet." Zei ik en schoof het bord weg. "Jawel, dat vindt je toch lekker lieverd?" Vroeg ze verbaasd. "Ja, maar ik hoef niet zeg ik toch?! Of ben je soms doof?!" Schreeuw ik boos.

Vol ongeloof kijkt me moeder me aan, gauw stond ik op en liep naar boven. Ik sloot mezelf op in mijn kamer en liet mezelf op bed vallen. Ik moet Hakeem zien, ik kan echt niet zonder hem.

Als ik hem niet heb heeft mijn leven geen zin meer, het kan niet zo zijn dat hij met een ander is getrouwd. Het moet een of andere klotr streek van Saiffedine zijn.. Hakeem houdt van mij en van mij alleen. Wat wij hadden kan echt niet nep zijn geweest..

Wat ben ik zonder hem? Hij is de gene die mij kan maken en breken. Zonder hem voel ik me eenzaam, ook al krijg aandacht van duizend mannen als ik zijn aandacht niet krijg stelt niets iets voor. Ik voel me zo wanhopig en gebroken..

Ik had nooit gedacht dat ik zou huilen om een fuckboy, ik had nooit gedacht dat ik uberhaupt zoveel van iemand kon houden naast mijn moeder.. Dat 1 persoon mijn leven zo drastisch kan veranderen..

Met trillende handen pak ik mijn telefoon uit mijn zak, heel even staar ik naar de foto van Hakeem en verdrink ik in zijn helder blauwe ogen. Ik schud met mijn hoofd en ontgrendel mijn telefoon. Ik ga op whatsapp en zoek naar Hakeems nummer.

Ik druk op zijn naam maar zie dat hij me heeft geblokkeerd. Plotseling krijg ik een appje van Riham binnen, ik open het gesprek en zie een foto van haar in een mooie witte bruidsjurk en Hakeem die haar van achter vasthoudt. Mijn hart breekt letterlijk in duizenden stukjes.

Ik gooi mijn telefoon hard tegen de muur aan en staar voor me uit. Wat ik van binnen voel is niet beschrijven, het voelt als of een mes recht door mijn hart word gestoken. Het voelt alsof ik van binnen gewoon letterlijk in brand sta. Hoe kon hij?

Ik barstte in tranen uit en hield mijn handen op mijn gezicht. Ik moet mezelf zwaar inhouden om niks te breken. Ik wil mijn woede en pijn op iets afreageren maar weet dat Hakeem de enige is die dat verdiend. Die tering flikker heeft me gebruikt..

Ik hoorde mijn telefoon afgaan, snikkend liep ik naar de hoek van mijn kamer toe waar hij op de grond lag. Zonder te kijken wie het is nam ik op. Ik haalde mijn neus op en wachtte af op reactie van de gene die aan de andere kant van de lijn zat.

"Aicha? Met Immazine.."