Gedwongen liefde

90.

Met tranen in mijn ogen keek ik mijn kamer rond, het is al 3 uur in de nacht we hebben heel de avond gefeest. Ik ben echt kapot, ik voel mijn spieren gewoon bonzen.

Ik nam plaats op mijn bed en keek mijn witte kamer rond, alles voelt zo kaal. Dit is de laatste avond dat ik hier slaap, en het is echt onvoorstelbaar.

Ik ga morgen gewoon mijn ouderlijk huis verlaten. Ik ga mijn lieve wewa gewoon verlaten, het is echt.. raar.

Ik wil mijn familie eigenlijk niet kwijt. Wie komt mij nu in de ochtend irriteren? Wie gaat nu een verpest ontbijt op bed voor me maken?

Oké, dat kan amine ook doen. Maar het is gewoon anders bij mijn broertjes. Ik ga Samir en Rayan echt missen, Soufouan natuurlijk ook..

Denk ik tenminste. Het is zo pijnlijk om mijn moeder te moeten verlaten. Ik bedoel van, wie ken ik langer dan haar? Niemand, zij is mijn wederhelft.

Ik slaakte een diepe zucht en keek om me heen, ik moet mijn kleren dus nog inpakken. Ja, als je trouwt draag je nog steeds je oude kleren. Het is niet zo dat je opeens nieuwe kleren hebt.

Ik deed mijn koffers open en smeet al mijn ghimaars, broeken, abaya's, onderbroeken. Etc, etc in mijn koffer.

Met moeite ritste ik de koffers dicht. Ik keek onder mijn bed om te kijken of ik daar nog wat had liggen.
En ja, zoals je het al raadt staat er nog een hele doos der onder.

Ik haalde de doos onder mijn bed van daan en deed het open. Tot mijn grote verbazing zat er in die doos nog een witte doos.
Mijn hart stopte even met kloppen, de tranen kwamen al weer omhoog.

Met trillende handen deed ik de doos open, mijn ogen begonnen te branden van de opkomende tranen. Ik dacht dat ik deze doos al had weggegooid.

De brief die Hakeem voor mij had geschreven ligt boven op de mooie witte kleertjes die hij voor Firdaous had gehaald. Wit is mijn lievelings kleur en we wisten natuurlijk niet of het nou een meisje of een jongen is.

Ik haalde een klein rompertje met "I ❤ yemma." Uit de doos en hield het voor me. Gelijk barstte ik in tranen uit bij de gedachtes dat mijn Firdaous dit had kunnen dragen.. Ik mis haar..

Ik kan het gewoon niet beschrijven hoe ik me voel.. Firdaous, mijn lieve princesje. Ze had dit niet verdiend.

Nooit, ze was zo klein maar toch al een beeldschoon meisje. Ik heb nog steeds de fotos van haar echo ergens verstopt. Natuurlijk zie je haast niks.

Ze was nog zo klein en nog niet vol groeit. En daarom hoefde ze gelukkig ook niet begraven te worden maar...

Ik slikte een grote brok weg, waarom denk ik hier aan? Ik maak mezelf alleen maar kapot door me bezig te houden met hoe het zou zijn als ik haar nog had. Het moest nou eenmaal zo zijn, ik kan er niks meer aandoen..

Ik kan me de dromen met mijn meisje nog herinneren, waarin Hakeem met een andere vrouw en kind weg liep. Terwijl zij tegen me zei, "Na moeilijke tijden komen gemakkelijke tijden.."

En dat is zeker het geval, haar zal ik altijd missen. Zij zal altijd een plekje in mijn hart behouden, maar ik ben zeker ook van plan om mezelf niet kapot te maken door mijn verleden.

Ik ben alhamdulilah getrouwd, en ga In Sha Allah eindelijk een nieuw deel van mijn leven in. Een heel ander deel vergeleken met mijn verleden.

Ik heb er alle vertrouwen in dat Amine mij gelukkig zal maken en ik hem. Wat ik voor hem voel is echt niet te beschrijven, na een half jaar verloofd te zijn gaan we eindelijk het huwelijksbootje in. Alhamdulilah.

We hebben elkaar intussen tijd wat beter leren kennen, beter dan eerst. Hij heeft zich opengesteld tegenover me, en vertelt me nu ook eerlijk hoe hij zich voelt en wat hij denkt.

Het zelfde geldt natuurlijk niet voor mij, hoe dan ook zal ik niks los laten over mijn verleden. Ik wil niet dat het me achervolgd. Gebeurd is gebeurd.

Alhoewel Amine me verteld heeft dat hij een player is. Nou ja, is? Was. Tot een jaar geleden, hij heeft verteld dat hij dingen heeft gedaan waar hij spijt van heeft. En zelfs een paar relaties heeft gehad, hijs nu wel veranderd.

Ik wist het stiekem ook wel, niemand kan me voor de gek houden met het feit dat hij nog maagd is of iets in die richting. Hij is veel te knap..

Ik deed de doos weer onder mijn bed en trok mijn jurk uit. Mijn handen zijn echt mooi versierd met henna.

Ik trok een oude slaapjurk aan en deed mijn gestylde haar in een knot. Ik dook in mijn bed en deed het lampje uit. Ben kapot man.

Plotseling hoorde ik de deur van mijn kamer opengaan, ik deed gauw mijn ogen dicht. Niemand hoeft te weten dat ik wakker ben, heb geen zin.

Ik hoorde de voetstappen dichterbij komen, "Ewa bolle." Ik wist gelijk dat het Soufouan was. Hij nam plaats op het bed en zette zijn hand op mijn hoofd. "Ik ga je missen man. Wollah."

Het leek net alsof er een snik uit zijn mond kwam, maar zeker wist ik het niet. Een traan die op mijn wang viel bevestigde dat hij werkelijk huilde.

"Het spijt me wollah. Het spijt me." Zei hij en drukte een kus op mijn wang. Een hele lange kus, ik wil hem bijna van me afduwen want hij ruikt alleen maar naar eten. Zeker gingen ze los bij Amine thuis.. hmm.

"Soufouan.." Fluisterde ik en duwde hem wat van me af, hij keek me echt geschrokken aan. "Wat spijt je?" Vroeg ik terwijl ik hem in zijn ogen aankeek.

"Alles." Zei hij en stond op van het bed. "Wat is alles?" Hij deed de capuchon van zijn djellaba op zijn hoofd en haalde zijn schouders op waarna hij mijn kamer verliet.

Ik sloot mijn ogen en fantaseerde over de volgende dag. Namelijk mijn leuke bruiloft. Ik vraag me toch af wat me te in de toekomst als ik getrouwd ben..

~
Bij elke 150 stemmen schrijf ik verder