Gedwongen liefde

124

Mijn hart begon wat sneller te kloppen, enige wat door me heen ging is wie er voor de deur kon staan?

"Charissa, kijk voorzichtig wie voor de deur staat." Riep ik naar de woonkamer maar zoals gewoonlijk hoorde ze me niet. Shit.

Als ik nog harder ga praten weet die gene dat ik sowieso thuis ben. Wat als het Soufouan is? Of iemand van zijn maatjes?

Ik krijg al rillingen als ik er alleen al aan denk, wollah. Mijn leven begint net weer een beetje rustig te worden he..

Ik liep gauw naar de keuken en haalde een mes uit de la. Deze kan ik wel goed gebruiken als het Soufouan is. Ik ben echt klaar met hem.

De bel rinkelde nu nog harder en langer. Ik slaakte een diepe zucht en haalde diep adem. Wat is het ergste wat hij kan doen als ik hem gelijk steek? Niks toch.. Hoop ik dan.

Net alsof ik mijn eigen broer durf te steken? Net alsof ik iemand uberhaupt durf te steken.. Dat is echt niks voor mij, ik doe geen vlieg kwaad als je maar niet aan m'n dierbare komt.

Ik schudde de gedachtes van me af en liep richting de deur. Voorzichtig deed ik de deur open en hield het mes achter m'n rug.

Tot mijn verbazing stond er niemand voor de deur, what the fuck? Ik deed een stap naar buiten, het is ijskoud man.

"A-aicha." Hoorde ik een vrouwenstem naast me zeggen, ik keerde me om en zag tot mijn grote verbazing Dunya voor me staan.

Mijn hart stopte even met kloppen, Dunya? Dunya? Dunya? Mijn broer zijn vrouw?

Amine's zus?

Die al die jaren vermist was?

Dit kan nooit waar zijn, nooit.

"Ken je me nog?" Fluisterde ze met een schorre stem, "Dunya.." Zei ik vol ongeloof terwijl ik haar recht in haar mooie bruine ogen aan keek.

Mijn ogen begonnen langzaam vochtig te worden, tranen.. Veel tranen voelde ik opkomen, alleen wist ik niet of het..

Tranen van blijdschap waren of tranen van verdriet?

Waarom zou ik niet blij zijn?

Weet je hoeveel moeite we met z'n allen hebben gedaan om haar te vinden? Hoeveel verdriet mijn man had om haar? Hoeveel verdriet haar ouders hadden? Hoeveel verdriet mijn broer had, zijn dochtertje?

En nu, nu staat ze gewoon hier voor mijn neus.. Waarom zou ik niet blij zijn? Waarom tranen van verdriet als je een dierbare van je na jaren weer ziet?

Misschien omdat ze zo, correctie precies de vrouwelijke versie van Amine is?

Ze vloog me om de hals en hield me stevig vast. Ze barstte in tranen uit, "Ik heb je zo gemist, hbiba." Zei ze snikkend. "Jij bent mijn lievelingsschoonzusje, dat weet je toch?"

Ze liet me los en keek me aan terwijl ze over mijn wangen aaide. "Je bent nog mooier geworden met je hijaab, ma sha Allah." Ze haalde haar neus vol snot op. "Ik heb jullie zo gemist.."

De tranen rolde al over mijn wangen, "Kom naar binnen, het is koud." Zei ik en liet haar naar binnen. Ze heeft een roze Addidas trainingspak aan, helemaal vies, die witte strepen zijn bruin door het vuil erop.

Ik kan het nog steeds niet geloven, subhanAllah. Waar was ze al die tijd? Wat is er met haar gebeurd? Heeft Soufouan hier iets mee te maken? Hoe gaat het met haar?

Al die vragen wil ik haar stellen maar ik ben bang om te horen wat ze vertellen zal. Ik ben ook niet van plan om haar zo te overvallen met al deze vragen. Ze moet bijkomen.

"Ik ga douchen schat! Is Amine nog op werk?" Riep ze terwijl ze de trap op liep, "Uhm.. Ik leg je zo wel uit." Riep ik terug, ze draaide zich om en keek me verbaasd aan. "Waar is mijn broer?"

"Dun, ga douchen. Kom even bij, dan leg ik je alles uit.." Ze schudde met haar hoofd. "Waar is mijn broertje Aicha?!" Schreeuwde ze in paniek. "Ik weet het niet, billah!"

Ze liep de trap af naar beneden en keek me recht in me ogen aan. De angst bij haar zit diep, dat zie je gelijk.. Meskiena.

"Hoe kan je niet weten waar je eigen man is?" Vroeg ze, haar lichaam trilde volledig. Je ziet zo dat ze helemaal gebroken is. Kapot van de pijn. Fysiek en mentaal.

"Dunya, kom. Ik ga je helpen met douchen, yallah. Rust even uit alsjeblieft." Zei ik en bracht haar naar boven. Nadat ik haar had geholpen met omkleden maakte ik de logeerkamer op.

Ik nam plaats naast haar op bed en wreef over haar rug. "Moet je wat eten?" Ze schudde met haar hoofd. "Beter vanavond, wollah krijg niks door mijn keel hbiba. Dankjewel mop."

"Hoe gaat het met Sanae? Mijn kindje, meskiena. Kan ze al lopen?"

Ik knikte, "Gaat goed, weet Nasr dat je hier bent?" Ze schudde met haar hoofd, "Aicha, wollah ik kan beter eerst bijkomen zodat ik mijn leven met mijn gezin weer kan oppakken."

"Je hebt gelijk, neem even tijd voor jezelf. Ga maar slapen. Vanavond maak ik je wakker voor eten ja?" Ze knikte en dook onder haar lakens.

"En trouwens is die pak van Amine?" Vroeg ze terwijl ze naar m'n nike trainingspak wees die ik aan had. "Ja." Zuchtte ik, "Komt goed. Hij houdt echt van je. " Zei ze.

"Hij komt heus wel terug bij je lieverd."