Gedwongen liefde

88.

Hij liep langs me en wees haar de jurk, het was duidelijk. Riham herkende mij niet maar Hakeem moet mij toch wel herkennen of niet soms? Jawel..

"Schat, deze past mij toch niet. Heb je misschien ook zwangerschapsjurken?" Vroeg ze terwijl ze me smekend aan keek, ik heb ze wel maar denk maar niet dat ik die aan jou geef. "Uh, kijk maar even achter in de zaak maybe."

Ze haalde haar wenkbrauwen op en holde naar met Hakeem achter haar aan naar achteren. Het is maar dat ik niet kan liegen anders had ik nee gezegd. Dan zou maar lekker zonder jurk naar die soortige fissa van haar.

Ik slaakte een diepe zucht, ik heb echt geluk dat ze me niet herkend want anders was 't echt uit de hand gelopen ik zou me namelijk echt niet kunnen beheersen maar het is beter zo.

Ik ben volwassen geworden, met trots kan ik nu zeggen dat ik mijn waarde nu ken en weet waar mijn grenzen liggen. En zij is totaal niet van mijn niveau.

Hahahahaha, het zou een zware taak zijn voor mij om haar buik niet in elkaar te trappen dus ben echt blij.

"Schatjeee, je weet dat ik soms bezig ben. Denk niet dat ik je vergeten ben!" Hoorde ik iemand zingen die de winkel binnen liep, ik draaide me om en zag Amine in zijn djellaba en badslippers.

Hij had een Nike pet op en verder geen jas aan, hij is dus echt pas wakker. Een brede glimlach verscheen op mijn gezicht. Als ik hem zie krijg ik echt elke keer weer vlinders in mijn buik.

Het voelt zo puur, en dit keer is het niet dat ik op een zina manier naar hem kijk.No way, natuurlijk is er degelijk wel een aantrekkingskracht tussen ons maar het gaat bij ons niet alleen daar over. Integendeel juist..

Ik geef meer om zijn innerlijk dan om zijn uiterlijk, zijn imaan is toch wat me het meest aantrekt, moet ik eerlijk zeggen. Hij moet en zal mijn man worden, ik wil hem zo graag veel beter leren kennen, op alle mogelijke vlakken

"Zo, zo, sinds wanneer kan je zingen?" Vroeg ik lachend, hij schoot in de lach en keek de winkel rond. "Is er nog iemand in de winkel?" Vroeg hij en liep naar de toonbank, ik knikte.

Ik nam plaats achter de kassa en zorgde ervoor dat er genoeg afstand is tussen ons want wat laatst is gebeurd mag ons echt niet meer over komen. Toen we samen in de tuin zaten en we elkaar "perongeluk" zoende. Bah.

Toen vond ik het allemaal niet zo erg, maar als dat me nu zou overkomen. No way, ik moet er niet eens aan denken.

"Ewa, jij moet slapen hè Zoubida." Hij keek me een beetje slaperig aan, "Later hè.." Hij wees naar me met zijn wijs vinger, "Later hoef je nooit meer.."

Hij gaapte luid, hij is zo schattig.. "Doe je hand voor je mond." Zei ik lachend. "Mohim later, hoef jij nooit meer te werken. Ik betaal alles." Zei hij en gaapte weer luid, "Alles a zuster."

Ik schoot in de lach, "Je hebt echt slaap he jij." Hij wreef over zijn gezicht, zijn telefoon ging over. Hij haalde zijn tel uit zijn zak, ik probeerde 't lezen maar door de afstand kon ik welloe iets zien.

Hij stopte het weer in de zak van zijn djellaba, "Waarom neem je niet op?" Hij haalde zijn schouders, "Ik bel niet als ik met mijn vrouw ben a Zoubida."

Ik schoot in de lach en voelde mijn wangen rood kleuren, "Mevrouw!" Riep Riham luid, ik rolde met mijn ogen. "Ja." Zei ik ongeïnteresseerd. Ze liep naar me toe en plaatste de jurken op de toonbank. Dat wordt een hoog bedrag.