Gedwongen liefde

101.

Mijn eigen gedachtes gingen de strijd aan met elkaar, de ene had medelijden en de ander voelde niks anders dan pure haat of zelfs erger dan dat.

Zoals ik al aan zag komen en zelf ook wou heeft haat overwonnen, waarom zou ik nog hier willen zijn?

Waarom voel ik überhaupt iets dat in de buurt van medelijden komt voor hem? Na alles wat deze vuile vieze klote jong mij heeft aangedaan?

Ik haat hem! Ik haat hem zo erg, ik kan het niet eens verwoorden. En wat was zijn doel eigenlijk om me zo als een stuk vuil te behandelen toen hij me uit me huis ontvoerde?

Ik voelde hoe mijn hart sneller en sneller begon te kloppen, hoe langer ik naar hem kijk, hoe meer haat, wrok en woede ik van binnen voel groeien.

Ik haat deze man, ik haat hem met elk haartje op mijn lichaam. Ik zweer het. Het liefst zou ik zijn kop er af willen draaien, hij verdiend mijn tijd niet.

"Aicha." Zei hij en deed een stap naar voren, "Wollah, waag het niet om dichter te bij te komen Hakeem." Zei ik met overduidelijke woede in mijn stem.

Ik voelde hoe mijn haren overeind stonden, het gaat niet lang duren voor ik ga ontploffen. Ik zweer het.

"Ik wil met je praten." Zei hij en liep op me af, met de sleutel in mijn hand stak ik hem hard in zijn blote nek. Hij heeft namelijk alleen een boxershort aan.

Geschrokken deed hij een stap naar achter, een rode plek als resultaat bleef achter in zijn nek. "Waar was dat voor nodig?" Vroeg hij met een pijnlijke blik.

"Wat?" Vroeg ik dreigend, "Rustig Aicha, je wordt helemaal parra." Zei hij terwijl hij nog steeds over zijn nek wreef. "Doe even rustig wollah."

Ik verzamelde al mijn moed en kracht bij elkaar waarna ik hem met al mijn kracht een kei harde trap gaf in zijn ballen.

Tot mijn verbazing viel hij grijpend naar zijn kruis op de grond, gelijk greep ik mijn kans en sprong boven op hem.

Alles voor mijn ogen werd zwart, het enige wat ik waarnam waren de rake klappen en vuisten die ik hem verkocht.

De beelden van alles wat hij me heeft aangedaan vlogen voor mijn netvlies voorbij, hij moet dood is het enige wat nog door me heen gaat.

Zijn soort verdiend het niet om te leven, hoe meer herinneringen in me opkomen, hoe harder ik hem sla.

Flashback..

"Zo, Aicha. Wat fijn dat je er bent." Zei Fatima, de moeder van Hakeem lachend. Ik keek Hakeem verbaasd aan, wat is hier aan de hand? Fatima was toch ziek? Hij was hier toch voor haar medicatie en niet voor een feestje?

"Wat is dit Hakeem?" Vroeg ik stom verbaasd, "Heb je het nog steeds niet door? Meskiena, ze begrijpt er echt niks van." Zei Fatima lachend, ik haat haar. Ze haalt het bloed onder mijn nagels vandaan, ik kan haar echt killen.

"Aicha, ik stel je voor aan Hakeems nieuwe vrouw." Zei Fatima en wees naar een beeldschoon meisje die naast Hakeem op de bank zat. Toen ik me realiseerde wie dit meisje was kwamen alle herinneringen weer naar boven.

Riham..

~ flashback ~

Ze stopt midden in haar zin en veegt haar tranen weg terwijl ze een brede glimlach op haar gezicht heeft, "Niet mee huilen lieverd! Dit zijn tranen van blijdschap, ik ben gelukkig lieverd. Dit gevoel verdien jij ook en gun ik een ieder, waarvoor ben jij eigenlijk hier als ik vragen mag?"