Gedwongen liefde

100.

Een pijnlijke stilte heerste door de gehele kamer heen, zelf weet ik niet hoe ik me moet voelen eerlijk gezegd.

Op een of andere manier, komen er gewoon geen tranen. Misschien ben ik gewoon sterker geworden? Het geeft me wel stress.. Maar ik heb erger dan dit meegemaakt..

Om me nu nog aan het huilen te krijgen moet het om mijn eigen Firdaous gaan, de rest boeit niet..

Als je veel hebt meegemaalt raken je tranen op gegeven moment gewoon op en wordt je harder. Verdriet hebben om kleine dingen is niet meer mogelijk.

Beproevingen maken je sterker. En geven je kracht om bepaalde situaties te doorstaan, omdat je ervan leert.

Ik haalde diep adem en blies deze weer uit. Ik vraag me af of iemand al door heeft dat ik verdwenen ben.

Ik keek op mijn Micheal Kors horloge en zag dat het pas 12 uur in de middag is. Als het goed is, heb ik al 3 gemiste oproepen van mijn moeder.

Amine komt pas in de namiddag thuis dus hoop dat Hakeem me dan al vrij heeft gelaten. Ik raak hier gestrest van, ik wil gewoon naar huis.

Mijn gedachtes dwaalde af naar Riham, ze is pas bevallen van een meisje en heeft die Firdaous genoemd? Hoe toevallig is dat?

Een diepe zucht rolde over mijn lippen, langzaam schudde ik met mijn hoofd. Mensen kunnen echt wreed zijn maar ja, als zij er gelukkig van wordt moet ze het zeker doen..

Ik liet mijn hoofd voorzichtig rusten op de kussen en sloot mijn ogen. Hoe mooi zou het zijn als ik nu ook mijn eigen Firdaousje had..

Ze zou nu waarschijnlijk bijna een jaar oud zijn, aangezien toendertijd nog niet hoogzwanger was..

Ik kan me herinneren dat ik vroeger altijd met haar droomde, dat ze van me afgepakt werd en Hakeem er met haar en een ander vandoor ging.

Subhan Allah..

Ik had nog nooit gedacht dat die droom zo een grote impact op mijn gehele leven zou hebben.. Er gaat geen dag voorbij dat ik het prachtige beeld dat ik van haar had, niet zie.

Haar prachtige oogjes die alleen maar blijdschap en vrede uitstraalde. Haar mooie lange krullen die in lucht vlogen, en haar zuivere stem..

Haar zuivere stem die woorden uitspraken die toendertijd en zelfs nu mijn gouden reminder zijn voor als ik het even niet zie zitten namelijk;

Fa inna ma'al usri yusra

Kippenvel gleed over mijn lichaam heen, ik zou willen dat ik die droom nog een keer zou kunnen ervaren.

Ookal zou het maar voor een seconde zijn, dat ik haar beeld weer voor me zie. En haar zuivere stem hoor..

Ik schudde met mijn hoofd en opende mijn ogen. Stop Aicha, sprak ik mezelf toe. Ik slaakte weer een diepe zucht en zat recht op de rand van het bed.

Ik voelde mijn telefoon trillen op het bed, ik gristte het uit mijn zak en zag een appje van amine op het beeldscherm staan;

WhatsApp

Amine : hadden wij afspraak dat je vandaag weg zou gaan
Amine : ik denk, ik kom eerder thuis om mijn vrouwtje te verassen, is er  niemand thuis. Faka?

Aicha : wollah sorry.. als ik thuis ben leg ik alles uit ja. Sorry!

Amine : waar ben je? Ik kom je halen

Aicha : Ik kom zo zelf ja schat

Amine : saffi schiet op

Plotseling vloog de deur van de kamer open, Hakeem liep de kamer binnen en deed de deur achter zich dicht.

Hij nam plaats tegenover me op de bank, zijn ogen zijn nog steeds rood, zelfs nog roder dan voorheen.

En ik vraag me af waarom?

"Wanneer kan ik hier weg?" Vroeg ik bot, hij keek op. Zijn blik maakte me wat ongemakkelijk, hem zien huilen blijft toch wel een soort zwak.

Alhoewel ik hem het liefst door  midden wil snijden die klootzak. Het is maar dat ik me nu weet te beheersen. Want ik wil weg.

Hij keek op zijn horloge en knikte. "Kan ik nog even met je praten?" Ik schudde met mijn hoofd, "Jij moet nu ben je kind zijn Hakeem. Laat mij."

Hij slaakte een diepe zucht en wreef over zijn gezicht, "Aicha.." Nogmaals schudde ik met mijn hoofd en stond van het bed. "Ik wil nu weg Hakeem!"

"Waar wil je naartoe?!" Riep hij boos met zijn zware stem, gelijk deed een stap naar achter. "Nee, sorry."

Ik slaakte een diepe zucht, wat is er weer met deze aan de hand?! "Ik moet naar huis Hakeem." Zei ik kalm. Hij keek gelijk op, "Voor wat MOET je naar huis? Voor wat?" Vroeg hij.

Hij stond op en liep op me af terwijl ik telkens een stap maar achteren deed. "Voor wat moet je naar huis?" Vroeg hij nogmaals, "Ben je serieus?"

"Wat gaat jou dat aan Hakeem? Verdomme! Wat is je doel eigenlijk hiermee? Wat wil je hiermee bereiken? Mij kapot krijgen, is dat het? Waarom heb je mij al die tijd voor de gek gehouden? Wat heb je der aan over gehouden? Wat? Als je me zo erg haat, laat me dan ook met rust?! Ik word zo ziek van al die gestoorde praktijken van jou! Laat me verdomme met rust, ik ben gelukkig getrouwd met mijn man en jij boeit me geen ene shit meer! Ik kan niet geloven dat ik ooit voor een loser als jou gevallen ben, ik zweer. Jij bent mijn grootste fout geweest, voor de laatste keer laat me met rust en blijf bij je vrouw als je toch  zo gelukkig met haar bent." Zei ik fel.

Tot mijn verbazing bleef hij me aan kijken terwijl er een traan over zijn wang rolde. Een gevoel van ongemak nam me volledig over.

"Niet zielig doen! Je hebt geen recht om te huilen!" Schreeuwde ik boos, en stootte hem hard tegen zijn borstkas. Hij zweeg en bleef me aanstaren, hoe erg ik het ook zou willen ontkennen kan ik niet ontkennen dat hij er gebroken uit ziet.

"Je hebt gelijk." Zei hij met een zeer schorre stem, "Laat me gaan." Zei ik bot, hij overhandigde me de sleutel van de kamerdeur. Ik griste het uit zijn handen en liep snel naar de deur.

"Aicha." Zijm schorre stem gaf me kippenvel over mijn gehele lichaam en niet om een positieve reden. "Wat Hakeem?" Vroeg ik boos.

Ik keerde me om en keek hem recht in zijn betraande ogen aan, "Kunnen we praten?" Ik schudde mijn hoofd en draaide me weer om, net toen ik de deurhendel aanraken hoorde ik een snik, ik keerde me geschrokken om en zag Hakeem gewoon huilen. ?

Zijn pijnnlijke blik weerhield mij om weg te gaan.