Gedwongen liefde

111

Mijn hele lichaam begon te trillen, ik vocht tegen mezelf om niet op te staan. Maar iets in mij dwong me om toch op te staan, hoe hard ik ook ertegen vocht.

Ik stond op van de bank en keek richting de andere kant van de bank waarachter het baby bedje stond geparkeerd. Mijn hart begon sneller en sneller te kloppen.

Ik voelde hoe tranen over mijn wangen rolde, ik kan het niet over mijn hart krijgen haar gehuil te horen en niks te doen..

Met trillende benen liep ik richting het bedje en zag dat haar dekentje over haar gezicht heen lag.

Gelijk haalde ik het van haar gezicht af waarna ze stopte met huilen en ze me recht in mijn ogen aankeek met haar schitterende blauwe ogen.

Mijn hart vulde zich in een keer met liefde voor haar, het voelde alsof ik mijn eigen dochter recht in haar ogen aankeek..

Haar blik.. Ze is nog zo klein, maar haar blik.. Haar blik is onbeschrijfelijk..

Ik plaatste mijn handen op mijn gezicht en barstte hard in tranen uit.

Firdaous..

De pijn zit zo diep en is gewoon weg niet te beschrijven noch te verwoorden. Het is gewoon niet mogelijk hier ooit nog over heen te komen of om haar ooit te vergeten.

Het voelt alsof ik haar verraadt.. Als of ik nu deze Firdaous in haar plaats neem.. Alsof ik deze Firdaous de liefde geef die mijn Firdaous had verdiend..

Maar aan de andere kant moet ik me zelf niet gek maken, ik heb niet voor niets maanden lang in therapie gezeten.

Ik weet dat ik er alles voor heb gedaan mijn kind te beschermen. Ik weet dat ik zelf niet voor deze situatie gekozen heb, ik weet dat dit wat ik heb meegemaakt pijnlijk is.. Maar ik weet ook dat alles goed komt..

Precies net als hoe Firdaous mij een aya uit de Quran voorlas.. fa inna ma'al usri yusra.. waarlijk na moeilijke tijden komen gemakkelijke tijden..

Een belofte van mijm Schepper waar ik op zal blijven vertrouwen. Hoe moeilijk het ook is, en hoeveel tranen ik ook zal laten vallen.

Wat in de Quran staat, staat vast.

Ik droogde mijn tranen af en snoof mijn neus op. Voorzichtig pakte ik de kleine Firdaous op en hield haar in mijn armen.

Nog steeds keek ze me aan met haar lieve oogjes, mijn hart wordt er spontaan warm van. Haar uiterlijk is zo gek het ook klinkt precies net als die van mijn Firdaous..

"Aicha.." Hoorde ik achter me, ik draaide me om naar Fatima en zag dat ze me met medelijden aankeek.

"Het is goed zo Fatima.." Fluisterde ik met mijn hese stem, "Ik hou van haar.. Ze.. Ze is mijn Firdaous." Zei ik en gaf haar een slappe glimlach.

Fatima kwam achter me staan en streelde zachtjes over Firdaous haar wangetjes. "Ze lijkt op je.." Zei Fatima zachtjes, ik knikte langzaam..

"Ik zal voor haar zorgen net als hoe ik voor mijn eigen dochter zou zorgen.. Wat Soufouan mij heeft aangedaan.. Wat hij Riham heeft aangedaan is niet te beschrijven.. Het minste wat ik terug kan doen voor Riham is een moeder zijn voor haar dochter."

"Heb je al met je ouders gesproken hier over? En met je man?" Vroeg Fatima, ik schudde met mijn hoofd. Ik nam voorzichtig plaats op de schommel stoel naast het bedje van Firdaous en keek hoe ze langzamer hand in slaap viel..

"Ik begrijp de situatie helemaal niet meer.. Niks gaat goed.. Wollahi Fatima als je eens wist hoe ik me voel.. Ik ben gebroken, mijn hart is gewoon letterlijk gebroken door wat Soufouan mij heeft aangedaan. Ik dacht dat ik dit hoofdstuk al had afgesloten maar niks is minder waar.. Ik heb al zoveel verdriet Fatima.."

Ik hoorde hoe Fatima haar neus op haalde, "Ik heb mijn eigen klein dochter vermoord.. Ya Allah.." Hoorde ik Fatima plotseling zeggen, geschrokken keek ik op en zag hoe ze de woonkamer overstuur verliet.

Ik slaakte een diepe zucht, alles is naar de klote. Anders kan ik het niet verwoorden, hoe kan Soufouan zo iets in staat zijn te doen?

Wanneer houdt deze eindeloze drama cirkel eindelijk een keer op?

Soufouan was gek op Fatima, het was zijn lievingstante. Waarom zou hij het haar aandoen om haar eigen klein kind wat aan te doen? Om mij een miskraam te bezorgen?

Hoe kan een gezond persoon zie iets in staat zijn? Het gaat mijn verstand te boven, en zodra ik eraan denk rollen er tranen over mijn wangen.

Soufouan? Het dringt werkelijk waar echt nog steeds niet tot me door..

Ik zit gewoon met Soufouan zijn kind in mijn armen? Eigenlijk gewoon mijn nichtje? Subhan Allaah.

Het lijkt alsof ik in een vreemde droom zit, in een afschuwelijke nachtmerrie waar Soufouan de hoofdrol in speelt..

Een traan rolde vanaf mijn wang op Firdaous haar roze pyjamaatje. "Ik zal je beschermen tegen je eigen vader.. Dat beloof ik je.. Wollah jij zal niks tekort komen.." Zei ik zachtjes.

Ik plaaste haar voorzichtig in haar bedje en dekte haar toe met een klein roze dekentje.

"Wij twee gaan samen nog veel mee maken, dat weet ik zeker.. Ik weet dat mensen jou van me gaan willen afpakken maar dit keer laat ik mijn geluk niet van me afpakken.. Dit keer laat ik mijn Firdaous niet van mij afpakken.."

Wordt vervolgd..