Gedwongen liefde

57.

'Aicha? Kom uit die fucking kamer nu.' Schreeuwt Soufouan boos.

Ik doe mijn  oordopjes in en zet Beyonce - Halo op. Ik zucht diep en staar naar het plafond. Waarom moet het bij ons altijd verkeerd gaan? Waarom kunnen wij niet even gelukkig zijn? Waarom kan ik nooit oprecht glimlachen en blij doen zonder dat dit gemaakt is om mijn verdriet en pijn te verbergen? Waarom?

Met tranen in mijn ogen kijk ik naar de vaas die op mijn  bureau staat, het liefst wil ik het kapot gooien om al mijn woede en pijn te uiten. Ik wil schreeuwen, rennen, mezelf snijden.. Gewoon alles om mijn pijn te uiten, door de tranen in mijn ogen wordt mijn beeld wazig. De eerste tranen rollen al over mijn wangen.

Ik sta op en loop naar de vaas, twijfelend kijk ik naar de vaas. Ik kan me nog herinneren dat deze van mijn oma was, ze heeft hem als cadeau aan mij gegeven.. In haar ogen betekent deze vaas alles..

Ik hou de vaas in de lucht in de positie om het kapot te gooien, net voordat ik het los laat wordt het uit me handen gehaald. Geschrokken keer ik me om en kijk recht in de rode ogen van Soufouan. Hij pakt me bij me schouders en schudt me hard door elkaar.

'Waarom maak je jezelf kapot Aicha? Waarom sluit je jezelf dagen lang op in die kamer? Wil je dat yemma verdomme dood neer valt? Die vrouw heeft al genoeg aan haar hoofd, ze is nu ziek.. En het zal je niet verbazen als ik zeg hoe dat komt?'

Alles gaat langs me heen, niks dat me boeit.. Maar wat moet ik anders? Dat ik verkracht ben, dat ik zwanger ben, dat Saiffedine zo wat controle heeft over mijn leven begon ik langzamerhand al te accepteren.. Maar toen ik hoorde dat we in gevaar verkeren alleen omdat Soufouan zijn grote bek niet kon houden tegen Saiffedine, drugs heeft doorgespoeld, en daarbij ook nog sex heeft gehad met Charissa? Is alles verpest.. Alles wat ik had opgebouwd, de hoop in voor de toekomst.. Alles is naar de klote... Wij zijn naar de klote..

'Zeg iets Aicha, zeg iets..'

'Wat wil je dat ik zeg Soufouan? Wil je dat ik zeg hoe ik me voel om later te horen dat ik aandacht zoek of dat ik lieg? Denk je dat ik het nu wel ben vergeten dat jullie mij niet eens geloven dat ik als 12 jarig meisje ben aangerand? 12 jaar.. Soufouan, weet je hoe jong dat is? Kinderen van 12 jaar zijn onschuldig.. Zelfs volgens de wet, maar dat even ter zijde je wilt weten hoe ik me voel en wat er in  me om gaat toch? Soufouan, ik ga kapot! Ik voel me waardeloos van binnen, die glimlach die je ziet op me gezicht is even nep als.. Ik ben gewoon ongelukkig, ik wil verlost worden van de pijn, van dit leven, ik wil niet meer bestaan! Alles zou beter zijn zonder mij.. Ik wil gewoon dood, weg van hier, weg van de pijn.'

Bij het horen van voetstappen keren we ons beide om, mijn moeder staat met rode ogen in de deur opening met haar hand voor haar mond naar ons te kijken terwijl er dikke tranen over haar wangen rollen.  Ze hijst haar jurk omhoog en rent huilend de trap af naar beneden.

'Shit..' Fluistert Soufouan en loopt de kamer uit.

Ik laat mezelf vallen op het bed en schreeuw het uit, niemand die mijn pijn begrijpt.. Niemand die weet hoe ik me voel, hoe graag ik verlost wil worden van deze pijn, hoeveel pijn het doet om me moeder pijn te doen met mijn verdriet.. Ik zou nooit willen dat ze dit moest horen, ze houdt zielsveel van ons. Het laatste wat ik wil is om mijn moeder te zien huilen.

Samir rent de kamer binnen en kijkt me geschrokken aan, ik wenk hem om weg te gaan maar hij neemt plaats op mijn bed. In zijn bijzijn wil ik zeker niet huilen, hij is pas 4. Ik wil hem onze kopzorgen besparen, hij is zo klein, zo onschuldig, ik wou dat ik hem kon beschermen voor deze ellendige wereld maar helaas kan ik dat niet eens voor mezelf. Ik droog me tranen af en en tover een neppe glimlach op mijn gezicht.

'Wil je snoepj..'

Voordat ik mijn zin af kan maken komt hij op me schoot zitten en omhelst hij me stevig terwijl hij zijn hoofdje op mijn schouders laat rusten. Vol ongeloof blijf ik verstijfd zitten op mijn bed, hij is zo lief. Het raakt me gewoon, ik hou hem stevig tegen me vast. En geef mijn tranen de vrije loop die ik niet meer kan bedwingen.

'Niet huilen Aicha..' Fluistert hij in me oor, ik knik en droog mijn tranen af. Ik hou hem in een lig positie en speel met zijn wangen terwijl hij langzaam in slaap valt. Ik stop hem in mijn bed en trek mijn deken over hem heen.

'Ik hou zielsveel van je.' Fluister ik in zijn oor en druk een kus op zijn wang.

Ik pak mijn deken en mijn kleren van mijn bureau af waarna ik de badkamer in loop. Ik neem een snelle douche en was mijn haar, ik droog mezelf af en trek mijn Chelsea trainingspak aan. Ik föhn mijn haar en vet het in waarna ik het in 2 lange Pippi langkous vlechten doe die tot mijn elleboog komen.

Ik neem nog een kijkje bij Samir en loop de trap af naar beneden. Ik doe de deur van de woonkamer voorzichtig open en loop de woonkamer binnen. Mijn moeder zit snikkend op de bank met Rayan in haar handen, mijn baby broertje die brabbelt en haar speels slaat op haar schouder met mijn vader die haar in zijn armen neemt. Soufouan voor over gebogen met zijn ellebogen op zijn knieen en zijn handen op zijn gezicht. Ik neem Rayan van mijn moeder over en ga op de bank naast Soufouan zitten.

'3lesh? Jai niet leve? Waarom jai niet leve? Jai hebbe jouw eige yemma jouw eige wewa, waarom jai niet leve?' Vraagt mijn vader terwijl hij me aankijkt, met een blik die ik niet kan plaatsen.. Ik weet niet of hij nou woedend is of medelijden heeft, ik weet het niet..

Ik zet Rayan op Soufouans schoot en trek mijn benen naar me toe, als me vader ziet dat ik snel een traan wegveeg loopt hij naar me toe en legt hij zijn hand op mijn schouders.

'Jai haulen, iek haulen, jouw yemma haulen, Souf haulen, iedereen haulen.' Zegt hij terwijl hij een voor een naar iedereen in de woonkamer wijst.

'Jai wielle dat iedereen late haulen?' Vraagt hij terwijl hij me doordringend aankijkt. Ik slik en schudt met mijn hoofd.

'Jai njiet schoedde met die hoofd, iek wiel hore.'

'Nee, ik wil niet dat iedereen huilt.' Zeg ik geirriteerd.

'What the fuck is er mis met jou? Vertel gewoon wat er is.' Mompelt Soufouan geirriteert, net alsof hij niet weet dat ik me zorgen maak om hem. Ik rol met me ogen en schuif een heel stuk van hem op.

'Geen foek ien main haus zeggen, anders jai weg. Aut die haus.' Zegt mijn vader terwijl hij Soufouan dreigend aankijkt, Soufouan mompelt iets binnensmonds.

Ik zucht en sta op van mijn plaats. Mijn moeder kijkt me met tranen in haar ogen aan en wenkt me dat ik naast haar moet zitten. Ik neem plaats naast haar en speel zenuwachtig met me ring, remember die ene keer toen mijn moeder dacht dat ik het van een jongen had gekregen en Soufouan zei dat hij het voor me had gekocht?

'Zeg wat er is lieverd, ik..' Ze snikt en snuit haar neus aan een tissue.

'Ik wil je helpen benti, ik wil jou niet zien huilen. Het doet me pijn.' Fluistert ze terwijl er tranen over haar wangen rollen.

'Geen enkel moeder wilt horen dat haar kind niet meer wilt leven, ik weet dat er iets is. Ik ga er hoe dan ook achter komen, vertel het gewoon. Ik heb het recht om te weten wat er in je omgaat, je bent mijn dochter..' Fluistert ze en houdt mijn hand vast. Zal ik het gewoon vertellen? Ja.. Ik ga het gewoon vertellen klaar, ik ga alles gewoon vertellen. Als ik dit langer voor mezelf houdt gaat dit niet goed aflopen.. Liever een paar rake klappen als ze het niet geloven dan dat ik mezelf over een brug gooi..

'Yemma... Ik..Ik ben.. v..'

'Stil a mattie! De telefoon gaat!' Schreeuwt Soufouan luid. Geschrokken kijk ik op, ik haal mijn telefoon uit mijn zak en kijk naar de datum.. Yeah right.. Vandaag krijg ik mijn examen uitslag, hoe kon ik dat vergeten.. Daarom zit iedereen in de woonkamer en kwam Soufouan me wakker maken alles valt op zijn plaats.

'Als je geslaagd ben gaan we op vakantie met Nasser, zo niet..' Soufouan duwt de telefoon in mijn handen en kijkt me dreigend aan.

Met trillende handen neem ik de telefoon aan en plaats het bij me oor, de spanning is te snijden? Wat als ik niet geslaagd ben..