Gedwongen liefde

109

Ik rolde met tranen in mijn ogen m'n roze gebedskleedje op en plaatste het op mijn nachtkastje naast het bed.

Nog steeds kan ik niet verwerken wat me is overkomen, nog steeds kan ik niet verwerken dat dit de realiteit is.

Ik dacht dat het al afgelopen was, wat ik dacht, is dat Hakeem dit allemaal deed omdat hij niet meer van me hield.

Maar niks is minder waar, hij heeft nachten wakker gelegen om mij, hij heeft duizenden tranen laten vallen om mij.. Dat hij nog steeds van me houdt.. Daar is geen twijfel aan..

Wat wij hadden was haram, maar onze liefde was meer waard dan goud en alles wat ik in bezit heb..

De woorden van Riham blijven maar door mijn hoofd heen spoken, haar helder groene ogen die me vol verdriet en woede aankeken blijf ik maar zien, waar ik ook kijk..

Zelfs als ik mijn ogen sluit zie ik haar gezicht voor me..

Er zijn nu al 6 dagen voorbij en ik heb geen kruimel door mijn keel gekregen noch een woord met iemand uitgewisselt.

Ik heb Amine 6 hele dagen negeert en mezelf opgesloten in mijn slaapkamer  er is een daglicht dat naar binnen schijnt. Het is gewoon donker..

Precies hoe ik het wil, ik kan en wil niemand om me heen hebben. Ik moet verwerken wat er gebeurd is..

Ik moet verwerken dat achter alle ellende die ik in mijn leven mee heb gemaakt, mijn bloedeigen broer de oorzaak van is..

Dat ik ben aangerand, ben verkracht.. Dat ik mijn kind ben verloren.. En nog veel meer dingen die ik op kan noemen maar dat zijn de 3 dingen die me nog steeds en zelfs tot ik mijn laatste adem uitblaas pijn zullen doen.

Hoe kan het zo zijn dat de gene van wie je zielsveel houdt je het meest pijn doen?

Ik hou zielsveel van Soufouan, ik kan gewoon niet geloven dat hij zijn eigen zusje zoiets aan zou willen doen?

Wat heb ik hem aangedaan? Ik hou met mijn gehele hart van hem! Er gaat geen enkel gebed voorbij waar in ik voor mijn Schepper buig en hem vraag om Soufouan te leiden op het Rechte Pad..

Zelfs nu hij mij zoveel pijn heeft gedaan kan ik het niet over mijn hart krijgen geen dua meer voor hem te verrichten..

Plotseling drong het tot me door dat over een paar uurtjes het janazah gebed voor Riham verricht zou worden.

Mijn hart klopte tot in mijn keel, moet ik wel gaan? Waarom zou ik niet gaan? Toch is er iets dat me tegenhoudt..

Het is een moeilijke situatie, het dringt niet eens tot me door dat ze werkelijk overleden is.

Dat ze gewoon dood is, en op deze dunya gewoon niet meer bestaat.

Net alsof ze nooit heeft bestaan..

Ik slaakte een diepe zucht, ik wil niet geconfronteerd worden met het feit dat ze echt dood is. Ik weet dat ik dat niet ga kunnen verdragen.

Bij de gedachtes alleen al breekt mijn hart keer op keer weer opnieuw.

Ik verschoof mijn kussen en haalde de brief van het bed af. Langzaam liet ik mijn ogen over de letters heen glijden.

Een brok vormde zich weer in mijn keel, het liefst zou ik het uit willen schreeuwen van verdriet.. Willen schreeuwen van de pijn..

Ik ben er achtergekomen dat je jouw kindje ook Firdaous wou noemen.. Aicha, het spijt me zo erg..

Tranen blijven maar rollen over mijn wangen maar ik heb geen idee hoe ik mijn excuses kan aanbieden via zo een brief..