Gedwongen liefde

128

De volgende dag.

Ik waste mijn gezicht en keek in de spiegel. Mijn ogen zijn letterlijk fel rood van al m'n tranen.

Ik slaakte een diepe zucht. Ik voel gewoon dat dit mijn hoogte punt is. Gewoon het punt waar op ik niks anders wil dan alles vergeten.

Op dit moment zou ik gewoon veilig in mijn moeders armen willen liggen.

Ik zou willen dat ik nog jong was, dat ik wakker zou worden uit deze nare droom.

Dat ze tegen me zou zeggen dat ik gewoon slecht heb geslapen.

Dat ik ayatul kursi moet lezen en daarna weer rustig verder zou kunnen slapen.

Ik slaakte een diepe zucht en nam plaats op de rand van mijn badkuip.

Soufouan.

Ik begrijp het gewoon niet. Waarom ik?

Hij zit nu vast maar hoe dan ook had dit toch nooit hoeven te gebeuren?

En Amine dan? Mijn ouders? Mijn broer?

Ik slaakte nogmaals een diepe zucht.

Net voordat ik uit de badkamer wou gaan voelde ik mijn telefoon in mijn achterzak trillen.

Ik droogde gauw mijn handen af en nam op.

"Salaam aleikum a benti, hoe is het met je lieverd?" Hoorde ik vanaf de andere kant.

"Wa aleikum salaam, sorry met wie spreek ik?" Zei ik vriendelijk, "Met Fatima, ik maak me zorgen om je hbiba. Gaat het?"

"Nergens voor nodig wollah, alles lukt hamdoulilah." Ze slaakte een diepe zucht, "Safi, bel me als er wat is.." Zei ze kort af waarna ze ophing.

"Aicha?" Hoorde ik vanaf de andere kant van de deur, "Wat doe je daar?" Ik stond op en draaide de deur open. Gelijk stond ik oog in oog met hakeem.

Zijn prachtige blauwe ogen keken letterlijk door me heen. "Wat doe je hier?" Ik haalde mijn schouders op. "Wat is er?" Vroeg hij bezorgd.

Ik sloeg mijn blik neer en haalde weer mijn schouders op. Hij duwde mijn kin omhoog waardoor ik hem weer in zijn fel blauwe ogen aan moest kijken.

"Tegen mij moet je niet liegen."

"Ik voel me gewoon fucked up wollah." Zei ik en zuchtte diep. Hij knikte, "Gaan we even naar buiten?" Vroeg hij terwijl hij me serieus aan keek.

"Is goed." Antwoordde ik zachtjes. "Safi, maak je klaar." Ik knikte en liep naar mijn kamer.

Ik deed de deur achter me dicht en slaakte een diepe zucht. Wat zal ik aandoen?

Even naar buiten gaan heb ik echt even nodig. Gewoon even alles vergeten, daarbij moet ik Hakeem echt spreken over van alles en nog wat.

Hoe ga ik nu verder met me leven?

Ik schudde al die stress even van me af, als ik de hele tijd zo door ga, zal ik zeker gek worden een dag.

En ik weet zeker dat ik dichtbij die grens zit. Letterlijk alles wat ik mee maak lijkt niet realistisch maar het is wel de realiteit.

Dus accepteren zal ik het wel moeten..

Ik gooide mijn kast open. Hmm wat zal ik aandoen?

Een jurk. Natuurlijk een lange. Maar welke kleur?

Hmm. Hoe dan ook moet ik er wel een beetje goed uit zien?

Het is wel Hakeem he. Ookal heb ik niks meer met hem. Hoe dan ook blijft die feeling er toch wel.