Gedwongen liefde

106

Vol ongeloof staarde ik voor me uit, Hakeem zijn harde snikken klonken door de gehele woonkamer. Mijn hele lichaam was nog steeds stijf van de schrik.

Nog steeds waren we in de zelfde positie, Hakeem die geknield voor me zit en zijn armen stevig om me benen heeft heen geslagen. En ik?

Ik sta vol ongeloof voor me uit te staren. Ik kan het gewoon weg echt niet geloven wat hij net gezegd heeft..

"H-Hakeem? Laat me los." Zei ik met een trillende stem, ik voelde brandende tranen opkomen. Ik weet niet zo goed wat ik nu voel. Ik weet niet of ik haat voel of juist een schuldgevoel..

Ze is dood. Riham is dood, en de manier hoe we het voor het laatst hebben afgesloten? Subhan Allah.. Dat kan echt niet.. Ik voel me schuldig.

Meer dan alleen schuldig. Het doet pijn, het doet me pijn dat zij terug is gekeerd naar haar Heer terwijl we het niet eens in orde hebben gemaakt?

Ik heb haar zo wat vernederd door haar hoofddoek van haar hoofd af te trekken in bij zijn van Meryam en de rest..

En ik krijg nooit meer de kans om het goed te maken, althans niet op deze dunya maar op de Dag Des Oordeels zal het wel moeten. Kippenvel gleed over mijn gehele lichaam heen.

Hakeem liet me los en stond op. Tranen rolden over zijn wangen heen, "Ik heb je nodig.." Bracht hij er met een zeer schorre stem uit, "Jij bent de enige die me helpen kan hayati."

Hij plaatste zijn handen op mijn beide wangen en veegde mijn tranen weg. "Jij bent mijn alles wollah." Nog steeds rolde tranen over zijn wangen.

Ik duwde hem in een ruk van me af en gaf hem een harde klap in zijn gezicht. "Walgelijk schepsel dat je bent, ik ben blij dat het klaar is tussen ons. Ik wil niks meer met je te maken hebben en dat zweer ik! Je fucking vrouw is niet eens een dag dood en je staat al voor mijn deur omdat je me ze3ma terug wil?! Ga mijn huis uit yallah, ik ben gelukkig met mijn man en heb jou bullshit niet nodig!" Schreeuwde ik boos.

"Je man?! Denk je dat iemand meer van jou kan houden dan ik?!" Riep hij kwaad, zijn zware stem gaf me bijna een hartverzakking. Ik hield mijn blik gericht op de grond en beet op mijn lip om me sterk te houden.

Je voelt niks meer voor hem Aicha sprak ik mezelf toe, wat doet hij überhaupt nog in jouw huis? Je bent getrouwd, had hij medelijden met jou toen hij getrouwd was met Riham? Dacht hij aan jouw gevoelens, nee hij had daar schijt aan.

Dus heb ook schijt aan hem. Kom op!

Ik vermande me, en lachte hem vierkant in zijn gezicht uit. "Ja, Hakeem. En dat denk ik niet, dat weet ik. Amine en ik zijn meer dan gelukkig met elkaar. Alhamdulilah, met een paar traantjes en zelfmoordsymptonen krijg je mij echt niet terug."

"Verlaat mijn huis nu, voor ik de politie bel." Zei ik en pakte de huistelefoon van de haak. "1,2.." Hij gaf me nog een laatste blik en verliet de woonkamer.

Na een lange hete douche stapte ik uit de badkamer, hete stoom kwam van mijn lichaam af. Ik heb net een appje gekregen van mijn schoonmoeder.

Ze wilt Sanae voor een nachtje bij zich hebben, alleen weet ik niet of dat zo een goed idee is aangezien ik dit niet met Nasr heb besproken.

En hem bellen is het laatste wat ik wil doen, ik ben echt in de war wollah. Ik begrijp gewoon niet wat er zich de laatste afspeelt.

Hakeem die opeens weer in mijn leven springt en me random ontvoert? Of wat het ook moest voorstellen?

Hij heeft opeens een kind die Firdaous heet, Riham is opeens dood? Hakeem wilt me terug uit wanhoop?

Soufouan is geschoten en geeft mij de schuld ervan. Waarschijnlijk heeft Hakeem hem geschoten en gelogen dat ik de aanleiding was.