Gedwongen liefde

121

Nog steeds staarde we elkaar aan, mijn lichaam trilde hevig. Wat doet hij? Wat doet hij bij het graf van Riham? Hoe durft hij.. Waar haalt deze jongen het lef vandaan?

"Heb je geen hart? Soufouan? Heb je geen hart?" Zei ik terwijl ik hem in zijn ogen aan keek. "Is dit wat je wou? Heb je nu bereikt wat je wou?" Tranen rolde over mijn wangen.

"Soufouan, kijk wat je hebt aangericht! Waarom? Waarom wil je mij zo graag kapot hebben?! Ik hou zoveel van je.. Mijn broer, mijn eigen broer! Dit alles.. Om mij kapot te krijgen.."

Hij stond op en probeerde me een omhelzing te geven, maar ik sloeg hem van me af. "Raak me niet aan gek! Wollah meh ik ken jou!"

De tranen bleven stromen over mijn wangen, "Soufouan? Zie je dan niet hoeveel ik van je hou? Zie je dat niet in? Heb je dat nooit ingezien? Kijk zoveel mensen je kwaad kan doen maar je kiest je eigen zusje uit?! Je bloed eigen zusje?! Uit een moeder?!"

Uit zijn gezicht was geen emotie af te lezen, ik greep hem bij zijn kraag en keek hem recht in zijn ogen aan. Een pijnlijke steek ging door me heen, mijn bloedeigen broer..

Ik barste in tranen uit terwijl ik hem door elkaar schudde, "Zeg iets, zeg iets! Waarom ik? Waarom ik Soufouan? Je zusje?! Door jou haat mijn bloedeigen moeder mij! Door jou ben ik mijn eer verloren, door jou ben ik mijn kind kwijt.. Wat heb ik je aangedaan?!"

"Soufouan, wollah billah voor jou had ik zelfs mijn eigen leven gegeven en kijk wat jij doet! Alleen om mij pijn te doen.. Waarom?"

Hij duwde me hard van zich af waardoor ik een stuk naar achter vloog, ik kneep mijn ogen dicht omdat alles even wazig werd.

Ik heb barstende hoofdpijn en een lege maag.

Ik liep naar Rihams graf dat nu nog alleen een plekje zand was met een naamplaatje erop. Ik knielde ervoor neer en barste opnieuw in tranen uit.

Het liefst wil ik schreeuwen, huilen van de pijn maar ik hou me in. Alhoewel de tranen blijven stromen over mijn wangen.

Waarom Riham?

"Soufouan.. Waarom? Z-ze was zo een mooi mens?" Fluisterde ik zachtjes.

"Kifesh je vraagt mij waarom ze dood is? Ze had toch kanker of niet?!" Schreeuwde hij opeens.

Ik voelde mijn woede opkomen en stond op. Ik keerde me naar hem toe en keek hem in zijn ogen aan.

"Dat bloed op die brief! Soufouan, ik ben niet dom." Ik haalde diep adem en blies deze weer uit, "Jij hebt Riham vermoordt."

"Wat?!" Schreeuwde hij terwijl hij een stap dichterbij kwam duidelijk om me een klap te geven. Dat zie ik aan hem, maar dat boeit mij niet. Die klap kan nooit zo pijn doen als wat ik nu van binnen voel..

"Soufouan, waarom wou de politie haar lijk weer in beslag nemen om onderzoek te doen?! Waarom is er bloed op die brief? Denk je dat ik misschien niet weet wat jij gedaan hebt? Je hebt haar verkracht! Je hebt haar zwanger gemaakt!Haar ouders mishandeld, en tenslotte heb je haar vermoordt!" Schreeuwde ik woedend.

"Wollah he Soufouan, jij mag dood vallen. Wollah." Fluisterde ik met een schorre stem omdat ik net te hard geschreeuwd had

Hij gaf me een harde klap op mijn wang, ik voelde mijn hart bijna bonzen in mijn wang door pijn maar ik gaf hem een dikke glimlach.

"Ben je blij?" Hij greep me bij mijn keel, "Hand op Quran als jij wat tegen de politie zegt mag jij Riham hier vergezellen, diezelfde dag nog."

Hij keek me recht in mijn ogen aan en hield mijn keel nog steviger vast. "Begrepen?" Ik knikte waarna hij me los liet. "Safi, kleine zusje van me." Zei hij sarcastisch en gaf me een kus op mijn wang. Precies waar het brand, precies waar hij me had geklapt.

"En nu opkankeren a kehba, als ik jou hier nog een keer zie.." Hij liet me los en liep verder.

Zonder een beweging te maken staarde ik voor me uit tot ik hem niet meer kon zien.

Ik nam plaats naast het graf van Riham en bleef er nog een uur zitten zonder wat te zeggen of te doen. Er viel niks te zeggen, mijn tranen zeiden al genoeg.

~

De volgende ochtend zat ik aan tafel met Rihams ouders en Fatima. De ouders van Riham zijn kapot, toch verbaasd het mij dat ze zich nog zo sterk kunnen houden.

"Hoe heb je geslapen lieverd?" Vroeg Fatima aan me terwijl ze over mijn arm wreef, "Goed, ik heb een beetje kunnen rusten."

Alhoewel ik geen oog dicht heb kunnen doen doordat Firdaous heel de nacht wakker werd om te eten maar ik wil haar niet ongerust maken, meskiena. Ze heeft genoeg aan haar hoofd.

Namelijk haar zoon.. Maar dat kan ik er nu even ook niet bij hebben. Hij zit vast, maar hij is tenminste veilig..

"Mooizo schat." Zei ze terwijl ze me met medelijden aankeek. Ik glimlachte zwakjes naar haar en nam een slok van mijn thee die ik met moeite door mijn keel kreeg.

"Morgen vertrek je terug naar Nederland.. Rihams ouders blijven hier nog, dat is beter voor hun. Ze willen het liefst dichtbij Riham blijven.." Ik knikte en keek hun eventjes aan.

"Ik blijf hier zelf ook voorlopig.. Ik heb even rust nodig, ik heb de laatste periode al genoeg meegemaakt.." Rihams moeder excuseert zich en loopt samen met haar man de keuken uit.

"Hakeem.. Meskien, hij zit vast voor iets wat hij niet gedaan heeft.. Mohim khair in sha Allah.."

"Soufouan is nu hier, dus het is veiliger voor jou en Firdaous om terug te gaan naar Nederland."

Ik knikte instemmend. "Mohim komt goed. Ga slapen morgen vertrek je al vroeg."