Gedwongen liefde

32.

'Wat bedoel je?' Zegt hij terwijl me raar aankijkt.

Zijn blik volgt mijn blik die lijdt naar het mes in zijn hand, hij legt het mes op de glazen salontafel. En knuffelt me stevig.

'Je hoeft niet bang te zijn dat ik het ooit nog zou proberen om zelfmoord te plegen hbiba, ik weet nu beter dan dat.' Zegt hij terwijl hij over mijn rug wrijft.

De tranen blijven maar stromen, het voelt alsof mijn hart in brand staat. Waarom Hakeem? Hij doet geen vlieg kwaad? Oke... Jawel maar hij wordt gedwongen om het te doen.

Ik bedoel van wie gaat weigeren om dit te doen als je weet dat je ouders hun leven ervan afhangt?

'Niet huilen hbiba...Al je spullen zijn op de gang. Immazine is er al dus ga maar alvast naar buiten ja? Ik kom eraan, ik ga even naar Hajar want ze is niet te troosten.'

Ik loop naar de grote witte hal waar de koffers staan, ik zie dat een paar jongens de koffers in pakken in de auto's. Ik groet ze en loop naar buiten waar 10 a 20 mensen staan met t-shirts aan waarop een foto van Hakeem staat met de tekst we gaan je missen Hakeem!

Is Hakeem zo geliefd? Of had ik het gewoon niet door omdat ik nooit iets van hem wou weten? Als ik Hassan (Hakeems broer) met rode ogen op zijn auto zie leunen dringt alles pas echt tot me door. Tenminste... Nee.

Hakeem gaat weg... Waarnaar toe weet ik niet. Hij komt misschien nooit meer terug. Hoe ga ik dat overleven? Hassan loopt naar me toe en houdt me stevig in zijn armen. Ik omarm hem en begin te huilen, ik voel een diepe eenzaamheid opkomen. Wat moet ik doen zonder Hakeem?

Hakeem komt het huis uit met Hajar die hem helemaal vast houdt om zijn zij en aan het huilen is. Hij heeft zijn rayban bril op zodat niemand zijn tranen kunnen zien, Hassan laat me los en probeert Hajar van Hakeem los te trekken wat heel moeilijk gaat.

Uiteindelijk loopt Immazine ernaartoe waarna het wel lukt en Hakeem de mensen die voor de deur staan allemaal te groeten en knuffels te geven echt schattig.

Vol medelijden kijk ik naar Hajar die hard aan het snikken is in Hassan zijn armen, eigenlijk wil ik alles kapot maken, hard huilen, rennen, schreeuwen, slapen maar het dringt gewoon niet goed door. Alles lijkt nep, het kan niet waar zijn dat Hakeem misschien doodgaat door deze klus. Hakeem is sterk. Hij kan dit.

Als Hakeem klaar is om zijn 'fans' of wat dan ook te groeten geeft hij al zijn vrienden een omhelsing waarna hij in het midden blijft staan en nog wat foto's met meisjes maakt...

Hij kijkt me aan en wenkt me dat ik naar hem moet komen, ik loop naar hem toe en blijf voor hem staan.

Hij doet zijn zonnebril om hoog en kijkt me aan met zijn blauwe ogen die ik nog steeds te prachtig vind. Je kan echt zien dat we ons sterk houden, het liefst zou ik nu met hem in bed willen liggen en praten over domme dingen.

'Aicha, zorg goed voor jezelf en voor ons kind. Probeer me te vergeten hbiba, als ik terug kom dan zie je dat vanzelf maar wacht niet op me. Ik wil niet dat je jezelf kapot maakt om mij... Inshallah ga je trou...' Zegt hij met een brok in zijn keel.

'Hakeem nee, jij bent de liefde van me leven. Wat wij hebben is onbeschrijfelijk en dat weet je. We hebben te veel meegemaakt om elkaar te vergeten, ik hou van jou met heel mijn hart en dat gaat voor altijd zo blijven.' Zeg ik terwijl ik zijn tranen wegveeg.

Hij gaat op zijn knieen en doet mijn vest omhoog. Hij kijkt vol liefde naar me buik en laat tranen vallen net alsof hij het kindje kan zien.

'Ik zal voor jullie strijden.' Fluistert hij zacht, hij geeft me een kus op me buik en staat weer op. We kijken elkaar even aan en ik besef dat dit de laatste keer kan zijn dat ik deze mooie ogen zal kunnen bewonderen.

Hij geeft me een doosje met een rayban zonnebril der in.

'Waarom?' Zeg ik verbaasd.

'Wist je nog eergister in het zwembad toen je helemaal parra werd om die zonnebril?'

'Ohja en je krullen. Hou je bek e mogool, me gestylde haar is helemaal nat. Mijn kimono ook, en mijn bril?! Waar is mijn bril e flikker?! Weyo als ik jou pak!' Zegt hij met een meisjesstem.

Een brede glimlach verschijnt op mijn gezicht naast deze ellende hebben we toch van elkaar kunnen genieten.

'Ik was echt boos hoor... Maar ja ik vond het echt leuk...' Fluister ik zacht.

'Wollah op een paar dingen na heb je me toch de 2 dagen van mijn leven gegeven ook al werd ik bijna doof door je geschreeuw hahaha.'

Ik zet mijn armen in zijn nek en kijk hem verliefd aan. Hij zet zijn handen op mijn heupen en geeft me kus op mijn voorhoofd.

'Geef me nog een rode plek.' Zeg ik met een pruillip.

'Je haatte ze toch? En iedereen kan ons zien e bolle.' Zegt hij lachend.

'Een laatste, pleaseeee.'

Hij geeft me een zoen in me nek waarna ik overal gefluister hoor, fuck jullie denk ik in mezelf. Hakeem is van mij.

Hakeem kijkt uitdagend naar de meisjes die staan te fluisteren en tilt me op waarna hij me nog meer zuigzoenen geeft. Deze guy hè, hahaha.

'Ik moet nu echt gaan hbiba, ik hou van je... Vergeet dat nooit.'

'Je hebt me echt gelukkig gemaakt Hakeem, ik wil niet dat je je nog schuldig voelt over mij... Doe wel je best om terug te komen aub!' Zeg ik terwijl ik hem een brief geef.

'Dat altijd ik zal er alles aan doen, niet kan ons scheiden. Maar wat is dit hbiba?'

'Als je het even niet meer ziet zitten deze week moet je dat lezen ja?'

Na dat we 20 minuten, ja echt 20 minuten hebben staan zoenen gaat hij zitten in zijn Hummer.

Iedereen zwaait naar hem terwijl hij zijn auto opstart, bijna iedereen huilt en snikt. Wie zijn al deze mensen? Ik kijk hem nog een keer aan in zijn ogen via de autospiegel en gooi een luchtkus naar hem. Een brede glimlach verschijnt op zijn en hij rijdt met een hoge snelheid de straat uit.

Het liefst wil ik huilend achter de auto aanrennen en hem stoppen. Ik wil schreeuwen dat ik van hem hou, en me zelf vast maken met handboeien waarvan de sleutels kwijt zijn zodat we voor altijd bij elkaar kunnen blijven.

Ik zucht en stap in naast Immazine, gelukkig rijdt Hajar met Hassan mee. Anders zouden we beide hier janken, aangezien ze niet kan ophouden met huilen.

'Ik ben trots op je, je hebt je echt sterk gehouden.' Zegt Immazine terwijl hij zijn auto opstart. Ik glimlach zwakjes naar hem en staar naar buiten. Ik ga dit huis zo erg missen, ik had echt het gevoel hier dat het ons huisje, nja huisje? Eerder gezegd ons paleisje was. Overal foto's van ons en onze familie gewoon prachtig. En dat alles maar dan ook echt alles wit was.

Als ik naar het huis kijk besef ik pas hoeveel Hakeem van me houdt... Zoveel moeite alleen voor mij? Ik bedoel van dat huis koste zeker geen 70.000 euro, 5 verdiepingen, 7 badkamers, een zwembad en zo kan ik nog lang door gaan.

Immazine maakt de radio aan en zingt zachtjes mee.

Oh won't you stay with me? Cause you're all i need...

Al mijn leuke momenten met Hakeem gaan langs mijn netvlies, zonder dat ik het door heb rollen er tranen over mijn wangen.

'Hakeem, ik mis je nu. Doe je best zodat je terug kan komen.' Fluister ik haast onverstaanbaar.

'Oh shit, wollah sorry sorry ik zet andere station.' Zegt Immazine terwijl me met medelijden aankijkt en het op een andere station zet.

'Geeft niet.' Zeg ik met een zwakke glimlach. Hij lacht terug en richt zich weer op de weg.

Mijn telefoon gaat af en gelijk kijkt Immazine naar me met een scherpe blik. Huh? Oke. Ik vergrendel mijn telefoon en zie een appje van Saiffedine...
-----
Hoi, ik wil 40 stemmen. Hahaha. Yes.