Gedwongen liefde

108.

Mijn hart brak letterlijk in duizend kleine stukjes, het voelde alsof ik de kracht in mijn benen verloor. Tranen bleven maar over mijn wangen stromen en maakte mijn zicht wazig.

Hakeem deed een stap dichterbij en haalde de brief uit mijn handen. Hij keek me met betraande ogen aan, hoofdschuddend keek ik hem aan.

"Hakeem.." Bracht ik er met een schorre stem uit, "Zeg me alsjeblieft dat het niet waar is.." Fluisterde ik terwijl ik voelde hoe ik me langzamerhand zwakker begon te voelen. "Alsjeblieft Hakeem.."

Hij zweeg en richtte zijn blik op de grond, ik schudde nogmaals met mijn hoofd. "Dit is niet waar! Het kan niet! Het kan niet waar zijn!" Riep ik wanhopig terwijl ik mijn hoofd vast hield.

~ flashback

"Waarom heb je het niet eerder verteld Aicha? Ik kon je beschermen, ik ben je broer. Ik.."

Ongewild verlaat een harde snik zijn mond terwijl er een traan over zijn wang rolt. "Ik heb gefaald, ik keek gewoon toe hoe ze aan je zaten!" Schreeuwt hij.

"Wat bedoel je?" Vraag ik met een trillende stem.

"Ik zag hoe jij Hakeem haatte vanaf kleins af aan al! Hoe kon ik je niet geloven? Ik maak ze allemaal kanker dood, ik zweer ze gaan allemaal kapot."

"W..wat?" Vraag ik nog steeds verward.

"Ik weet dat Hakeem je verkracht heeft, hij heeft met zijn kanker tering poten aan je gezeten. Hij gaat boeten." Zegt Soufouan woedend.

In een keer herinner ik me alles weer, dikke tranen stromen over mijn wangen terwijl ik Soufouan vol ongeloof aankijk. Hoe.. Hoe komt hij erachter..

"Soufouan.." Fluister ik met een trillende stem. "Vertel het niet aan yemma, ze kan dit niet erbij hebben. Eerst ziet ze me kapot gaan, daarna kom jij met je problemen en nu.. Nee Soufouan, laat het rusten.."

Soufouan komt naast het bed zitten en pakt mijn handen vast. "Nee Aicha, als ik dit laat rusten wilt zeggen dat ik geen el Yousri ben. Waarom heb je niks verteld?"

Een koude rilling gaat over mijn lichaam heen bij het denken aan de angst die ik elke keer voelde als ik Hakeem of Saiffedine zag. Het was een hel en ik ben er nog steeds niet over heen..

"Ik..ik was bang Soufouan.. Ik hou van Hakeem, laat hem met rust. Saiffedine zit achter dit alles wollah."

"Hoe kan je zo sterk blijven Aicha? Ik zag je wel achteruit gaan, maar je bleef sterk." Fluistert Soufouan zacht.

~ end

"Hakeem is dit waar?!" Vroeg ik in de hoop dat hij nee zou antwoorden, in de hoop dat alles vanaf het begin al een ilussie was. "Geef antwoord!"

Ik schudde hem door elkaar maar als nog zweeg hij, zijn fel blauwe ogen straalde verdriet en pijn uit.

"Hakeem! Praat tegen me! Zeg me dat dit alles een grote leugen is!" Riep ik terwijl ik hem op zijn borstkas begon te slaan, "Praat tegen me Hakeem!"

Ik liet hem los en liep vol frustratie richting de keuken, helder nadenken kan ik op de moment niet. Beschrijven hoe ik me voel gaat veel moeilijker, ik heb het gevoel alsof ik me in een nachtmerrie bevind.

Alsof ik elk moment mijn verstand ga verliezen, alsof ik elk moment kan verdrinken in mijn eigen pijn.

Dit gevoel is onbeschrijfelijk, en niet op een positieve manier. Mijn hart voelt uit een gescheurd, bij elke letter van de brief scheurde mijn hart steeds verder tot helemaal uit elkaar.