Gedwongen liefde

122

En daar stond ik dan, met een zwarte Stocke kinderwagen en 3 koffers op schiphol. Iets dat totaal niet werkt toch?

Ik checkte voor de zekerheid bij Firdaous of ze goed ingepakt is, ik ben zo bang dat ze het te koud of te warm heeft.

Ik zet haar witte moncler mutsje recht zodat de logo precies in het midden zit. Wat een schatje is het ook, zo klein, lief en onschuldig..

Ik kijk naar de tijd, ze heeft al 2 uurtjes geen flesje gehad. Nu maar hopen dat ze niet begint te huilen. "Nog een half uurtje hbiba, dan krijg je eten. Niet huilen ja?" Zei ik terwijl ik haar aan keek, die mooie blauwe oogjes kijken me lief terug aan.

Met de ene hand probeerde ik haar wagen te duwen en met de andere alle 3 koffers.

Zoals je al aanzag komen lukte het voor geen meter.

"Zal ik je helpen?" Ik keek op en zag een vriendelijke man voor me, maar toch vertrouw ik hem niet en schud nee met mijn hoofd.

"Ik wacht op iemand maar bedankt." Hij knikte en liep verder. Gelukkig ook maar.

"Aicha!" Ik keek achterom en zag Charissa met Immazine staan. Ze rende naar me toe en gaf me een dikke knuffel. Ik hield haar stevig vast en sloot mijn ogen.

Weet je hoe het voelt als je echt skeer bent? Maar echt skeer, blut, saldo rood. Zwaar in de min. En opeens vind je random een brief van 500 euro.. Zo voelt het om haar weer zien.

Gewoon iemand die er ondanks alles nog steeds is, in tijden van nood en in tijden dat het goed met je gaat. Dat is iemand die je echt nodig hebt in je leven. Dat is wat je familie noemt, dat is je bloed.

"Het komt goed schatje, zij is nu daar bij God. En jij gaat iets maken van je leven maken samen met Firdaous. Komt goed ja?"

Ze keek me aan en veegde een traan van mijn wang weg. "Heb je me gehoord? Geen tranen meer.. Alles komt. Ja?" Ik zag in haar ogen dat ze het zelf ook moeilijk had. Ik knikte en glimlachte zodat ze zich niet al te zorgen zou maken. "Kom, ik ga voor je koken schat."

Immazine gaf me een schouderklop, ik keerde me naar hem om en gaf hem een omhelzing. Nu hoef ik niet meer bang te zijn dat iemand me betrapt, Amine boeit het niet meer..

~
Nadat ik Firdaous in bed heb gelegd en gedoucht heb loop ik naar de woonkamer en neem plaats op de bank naast Charissa.

Ik kruip bij haar onder de deken en sluit mijn ogen. In no time val ik gelijk in slaap.

Langzaam opende ik mijn ogen, ik keekk naar de klok en zag dat het 6 uur in de middag is.

Heb ik serieus zolang geslapen?

Ik zat recht op en keek de woonkamer rond. "Charissa?" Riep ik door het huis, "Sssst! Firdaous slaapt!" Schreeuwde ze nog harder.

Typisch Charissa. Echt een ezelin zij. wollah.

Tot mijn verbazing ging mijn telefoon af, ik zag Immazine zijn naam staan. Ik greep naar mijn telefoon en nam op. "Aicha, hoe gaat het?"

"Goed.. Nog bedankt dat je me hebt opgehaald he." Zei ik zachtjes. "Ma3lish." Zei hij waarna er een stilte viel. "Maar wat doe je vandaag?"

"Ik ga nog eventjes slapen, ik ben echt kapot wollah." Zei ik, "Safi, ik kom vanavond nog even langs, ik heb Charissa al gesproken. Eten brengen. Wat wil je?"

"Awh, hoeft echt niet wollah. Ik maak zo wel wat, shokran." Hij zuchtte diep. "Wat wil je eten a hoofd?" Herhaalde hij licht geirriteert.

Ik lachtte zachtjes. "Oké, doe maar een grote kapsalon met extra lamsvlees. Een cheeseburger en een shoarmapizza, wel een kleine. En een Fernandes en ohja.. alsjeblieft ook een milkshake van de mac, banaan. Groot en aub ook een sundae. Wollah, heb honger. Sorry?"

"Hahaha, herhaal even a hoofd. Wesh denk je ik onthou dat? Shi menukaart zeg je daar."

"Safi, schrijf even op. Kapsalon groot met extra lamsvlees. Een cheesburger.. Shoarmapizza klein. Fernades, rood. Banaan milkshake van de mac. Sundae ijs extra caramel.."

"Safi, zie je zo a bolle." Zei hij lachend. "In sha Allah sukkel." Zei ik en hing op.

Charissa kwam naar beneden en plofte op de bank. "Firdaous moet morgen naar de dokter man. Denk dat ze ziek is."

Ik keek Charissa raar aan, "Ziek?" Ze knikte, "Koorts zei me ma." Weer keek haar raar aan. "Ja, ze bleef huilen en voelde echt heet. Heb gelijk me madre gebeld. Je lag zo diep te slapen je hoorde wellou."

Ik wou net opstaan om te gaan naar Firdaous te gaan maar Charissa hield me tegen. "Haar koorts is al gedaald geloof me, me ma heeft haar goed verzorgd. En kijk maar via de babyphone naar haar. Jij gaat even rusten."

Ik schudde met mijn hoofd. "Ik moet haar even zien Charissa." Charissa keek me aan en zuchtte. Ik stond op en liep de trap op naar boven. Ik liep de kamer waar Firdaous op het bed lag waar Amine en ik op sliepen in.

Voorzichtig tilde ik haar op zonder haar wakker te maken. Zo een kleine baby op zo een groot bed vind ik maar gevaarlijk.

Ik voelde aan voorhoofdje maar het valt nu inderdaad mee, alhoewel ze wel warm aan voelt. Toch ga ik morgen met haar naar de arts.

Ik liep met haar naar beneden en liep de woonkamer binnen. Ik nam plaats met haar op de bank waarna ik gelijk de bel hoorde.

Amine.

Even kwam ik weer tot de realiteit.

Amine is het niet. Amine is weg. Hij wilt scheiden. Ik heb geen Amine meer..

Ik schudde met mijn hoofd. Niet nu Aicha, het gaat net "goed". Charissa en Immazine liepen naar binnen met een babybedje.

Ik glimlachte breed en stond op. Dit noem je toch pas echte vrienden?

"Zet hem maar daar, beetje weg van de tv." Hij heeft precies dezelfde kleur als het hout van de vloer. Ik lachtte zachtjes in mezelf, ze zijn niet vergeten dat ik een perfectionist ben wat mijn huis betreft. Alles staat netjes en matcht.

Ze zette het bed neer, en legde een net opgemaakt matrasje in het bed. Ik gaf Firdaous  een kusje op voorhoofd en legde haar in bed.

"Shokran wollah." Fluisterde ik zachtjes en gaf Charissa een knuffel, "Ik hou van je wollah." Zei ik en gaf haar kus. "Hele dag wollah wollah wollah, doe even normaal lahn." Zei ze lachend en trok me mee naar de woonkamer waar immazine het eten al heeft klaar gezet.