Gedwongen liefde

118

"Pull up, pull up. Gasss! Ik pull up in die car, faaaaast! Linkerbaan, gassss! Mandem mad!" Schreeuwde Charissa.

Ik slaakte een diepe zucht en draaide het vochtige washandje op mijn hoofd. Barstende hoofdpijn heb ik nu.

Ik heb veel te veel aan mijn hoofd, mijn hele leven is ondersteboven gegooid en ik heb geen idee hoe ik alles weer op orde moet krijgen.

Mijn leven is net een puzzel dat bestaat uit 500 puzzelstukjes.

Met veel geduld heb ik jaren lang 1 voor 1 elk puzzelstukje aan elkaar weten te puzzelen..

Zonder gemak want natuurlijk moet je elk stukje eerst nagaan of het past aan het ander stukje..

En net, net wanneer je denkt dat je alle 499 puzzelstukjes aan elkaar gekregen hebt en denkt dat je bijna klaar bent en de allerlaatste er in wilt stoppen..

Komt er iemand je gehele puzzel weer onderste boven schoppen, alle moeite en geduld voor niks geweest..

Dat is hoe de afgelopen maanden weer aanvoelen.

Ik heb mijn best gedaan voor een diploma, voor mijn therapiesessies bij de psycholoog, met mijn geloof, met mijn man.. Namelijk Amine.

Ik dacht alles op orde te hebben, ik dacht een compleet leventje te hebben. Nadruk op dacht want ik heb altijd geweten dat ik stiekem nog van Hakeem hou..

Het is een twee strijd met mezelf, de ene helft zegt van wel.. En de ander van niet..

Ik slaakte nogmaals een diepe zucht en sloot mijn ogen. Riham..

De tranen schoten in een keer weer omhoog, de realiteit is hard. En mijn hart is gebroken.

Mijn bloedeigen broer zat achter mijn verkrachting.. Hij zat erachter dat Firdaous er niet meer is.. Hij zat erachter dat ik haar nu elke dag mis.

Het is zijn schuld dat Rihams ouders tranen van verdriet laten vallen, dat hun leven verwoest is omdat ze hun parel zijn verloren.

Ik kan maar niet begrijpen dat mijn bloed eigen broer mij zo iets aan zou doen?

Ik dacht dat Soufouan en ik een goede band hadden? Ik dacht dat wij altijd voor elkaar klaar stonden, ik dacht hij no matter what altijd mijn tranen zou opvangen.. Maar had nooit gedacht dat hij deze zou veroorzaken.

Ik plaatste Firdaous terug in haar bedje en nam plaats op de bank.

"Volgende week krijgen we eindelijk het lijk van Riham terug en mogen we haar gaan begraven. In sha Allaah."

Ik keek Fatima aan, geen besef dat zij mijn kind heeft vermoord. Eigenlijk is het Soufouans schuld maar alsnog.

Ik denk dat ik nu net wat teveel aan me hoofd heb om alleen aan vroeger te denken.

"In sha Allaah." Antwoordde ik, een pijnlijke stilte viel in de woonkamer. Flitsen van ervaringen met Riham doken op, nog steeds verwijt ik het mezelf wat ik haar heb aangedaan..

Terwijl ze hoogzwanger was ging ik met haar om zonder respect alsof ze een stuk vuil was, puur omdat ik dacht dat ze Hakeem van me had afgepakt..

Terwijl ze ondertussen door een hel ging. Ik haalde het natte doekje van mijn voorhoofd af en nam weer een paracetamol in.

Als ik niet op pas raak ik nog verslaafd aan die pillen.

"Ik heb gehoord dat Inaya wilt gaan trouwen met Soufouan.." Zei ik en nam plaats tegenover Fatima. Ze knikte langzaam, "Ik kan niks doen Aicha. Ik heb geprobeerd om met je moeder te praten maar niks helpt!"

"Ze wilt geen contact hebben! Het liefst zegt ze een mes door me keel te snijden." Kippenvel gleed over mijn lichaam heen, zulke woorden zou mijn moeder toch nooit uiten?

"Wat?" Zei ik verward. "Jaa e Aicha, jouw mama is kwaad. Bouchra haar haat voor mij is veelte diep sinds.. Sinds ze weet wat Hakeem.."

Het viel stil, "Wollah ik begrijp haar." Zei Fatima plotseling, ik keek verbaasd op en zag dat haar ogen betraand waren. "En jij al helemaal, ik hoop dat je me het op een dag kan vergeven."

Ze stond op en liep de woonkamer uit, Charissa zuchtte diep en nam plaats naast mij op de bank.

"Aicha, is het niet beter dat je even gaat pitten? Ik zweer je ziet eruit alsof je elk kaulo moment op je kaulo bek neer gaat vallen."

Ik schudde met mijn hoofd ondanks de harde steken die zich daar in mijn bovenkamer bevonden. "Ik heb geen tijd om te slapen Charissa, hoe kan ik slapen als mijn leven overhoop is? Hoe kan ik slapen als Hakeem onschuldig vast zit? Hoe kan ik slapen als mijn man kiest voor zijn reputatie in plaats van mij? Hoe kan ik slapen als ik niet eens plek heb om te wonen? Of een baan om mijn kind te verzorgen? Hoe kan ik slapen als mijn bloed eigen familie een afkeer van me heeft om iets wat ik niet eens heb gedaan? Hoe kan ik slapen als de waarheid niet eens boven water is? Hoe? Zeg me hoe?!"

Charissa staarde serieus voor zich uit, "Je kind..?" Even realiseerde ik me dat ik Firdaous mijn kind noemde. Ik knikte terwijl de tranen eindelijk los kwamen en als een regenbui over mijn wangen rolde.

"Ze is mijn kind Charissa, ik moet voor haar zorgen! Ik moet ervoor zorgen dat zij gelukkig wordt, ik wil haar beschermen tegen deze vieze dunya dat bestaat uit haat, verdriet en bedrog! Ik wil haar beschermen tegen haar vader.. Tegen alles.. Dat is het minste wat ik voor Riham kan doen."

Mijn liefde voor haar is onbechrijfelijk. Zij is mijn Firdaous, mijn Firdaous op aarde.

Naast mijn eigen Firdaous.. Want zij zal altijd blijven bestaan in mijn hart.

Ik droogde mijn tranen af en stond op. Ik heb genoeg gehuild, genoeg gezeten. Genoeg gepikt.

Ik heb altijd over me heen laten lopen. Ik heb altijd gezwogen over de waarheid, en hier nooit voor gevochten.

Maar vanaf vandaag houdt het op, de waarheid moet boven water komen.

En ik zal ervoor vechten.

Tot het einde. Ookal kost dat mijn laatste adem.