Gedwongen liefde

125

09;39

Ik plaatste de warme croissantjes op tafel en nam plaats op de bank naast Dunya.

Ik kan echt niet geloven dat ik gewoon naast haar zit, na al die jaren?

Weet je hoelang ze vermist is? SubhanAllah.

"Lekker schat." Zei ze en nam een hap van haar croissant. Ik glimlachte breed naar haar, "Ik ben zo blij dat je er weer bent, wollah. Ik heb je echt gemist." Ze knikte blij, "Ik jou ook.."

Ze plaatste haar croissantje weer op tafel en keek me vol medelijden aan.

"Jij hebt het ook niet makkelijk gehad he?"

Ik zweeg. Ik heb geen zin om weer te huilen.

"Waar heb je al die tijd gezeten?" Vroeg ik om van onderwerp te veranderen.

"Soufouan, maar dat verbaasd je niks denk ik. Die tering mogol ook, hij maakt iedereen kapot. Hij heeft niet eens gevoel voor zijn eigen kind."

Ik knikte langzaam, "Dus je weet alles wat zich hier heeft afgespeeld? Ook Firdaous?" Ze slaakte een diepe zucht, "Ik was bij de bevalling.." Ze plaatste haar hand voor haar mond om haar snikken in te houden.

Net alsof ze het gewoon weer voor zich ziet afspelen. "Zoveel bloed.. Wollah zoveel bloed heb ik nog nooit gezien Aicha.."

"Meskiena, ze had dit echt niet verdiend. Weet je hoeveel pijn ze moest lijden? Bij de weeën werd ze gewoon in een ijskoude sch.."

Ze barstte in tranen uit en plaatste haar handen voor haar gezicht. De tranen rolde bij mij al over mijn wangen. Hoe durft hij?

Hoe durft hij Riham? Riham zo een goed persoon zo iets aan te doen?

Terwijl ze ook nog kanker had.. Ya rabb..

Ik schoof naar Dunya toe en omhelsde haar. Ik sloot mijn ogen en hoorde nog alleen maar haar snikken.

"Aicha, wollah he.." Ze haalde haar neus op. "Ik begrijp niet hoe iemand hard zo van steen kan zijn wollah. Je eigen kind.. Zo iets hoort toch iets moois te zijn? En nu.. Nu is ze gewoon dood."

"Vermoord." Mijn hart stopte met kloppen. Alles viel op zijn plek. Het bloed op de brief.. Ze is tijdens het schrijven van die brief.. Ya rabb..

En dat de politie haar lijk in beslag had genomen..

Ik schudde met mijn hoofd, "Kan niet." Fluisterde ik, "I-is ze echt vermoord?"

"Ik ga even douchen." Zei Dunya terwijl ze op stond. Haar hele lichaam trilt. Meskiena.

Ik wist dat Soufouan hier achter zat, ik wist het.

Ik slaakte een diepe zucht. Waarom?

De grootste vraag in mijn leven die voor altijd onbeantwoord zal blijven. Waarom?

Hier moet een einde aan komen. Voor mij is deze drama bijna normaal geworden. Sommige dingen raken me niet eens meer..

Gewoon omdat ik zoveel heb meegemaakt. Dan kan je niet om alles gaan janken maar dit.. Dit komt te dichtbij.. Je bloed eigen broer?

Nog steeds voelt het soms als een grote nachtmerrie. Elke keer als ik me ogen sluit om te gaan slapen.. Hoop ik dat ik de volgende dag wakker geschud wordt door mijn moeder omdat ik bijna te laat ben voor school.

Dat alles weer is als vroeger.. Niet eens dat het vroeger perfect was maar ik dacht dat ik niet erger dan wat in Marokko was gebeurd zou mee maken omdat ik dat al erg genoeg vond.

Maar kijk nu.. Nu zou ik wensen dat het daarbij was gebleven.. Dan zou ik blij zijn dat ik dat heb meegemaakt inplaats hiervan..

Ik schudde het van me af, ik moet ook niet verwachten dat Dunya alles in een keer kan vertellen. Ze heeft genoeg meegemaakt.