Gedwongen liefde

102.

"Aicha? Kijk je wel?" Hoorde ik Amine aan me vragen terwijl hij me door elkaar schudde, langzaam knikte ik. Hij slaakte een diepe zucht en deed de tv uit. "Wat doe jij?" Vroeg ik boos.

"Je kijkt toch niet." Zei hij droog en nam plaats op bed. Ik slaakte een diepe zucht en sloot mijn ogen. Ik kan mijn hoofd moeilijk erbij houden, en zo raar is dat nog niet maar dat kan hij niet natuurlijk niet weten..

"Jouw broer he Aicha." Zei Amine, ik keek hem afwachtend aan. "Hij gaat de verkeerde kant op met die Hakeem." Ik keek hem geschrokken aan, "Huh wat?" Amine schudde met zijn hoofd, "Laat, je kent hem vast niet." Zei hij droog.

~
Mijn gedachtes dwaalde af naar Hakeem en Riham. Hij heeft nu gewoon een gezin, een kind. Een dochter nog wel.. Firdaous.

Ik slaakte nogmaals een diepe zucht en probeerde de gedachtes uit me hoofd te krijgen. Ik ben er klaar mee.

Ik hoef niks meer van Hakeem, ik moet nu beginnen met mijn eigen leven. En dat heb ik al gedaan, zelf ben ik nu ook getrouwd met de meest geweldige man.

Namelijk Amine, eerlijk gezegd had ik nooit verwacht dat wij zouden trouwen. Ik had sowieso nooit verwacht dat ik met iemand anders dan Hakeem zou trouwen, daar niet van..

Maar misschien is het ook wel beter zo, nee niet misschien. Het is beter zo, Amine is echt een schat van een mens.. En hij zorgt goed voor me, daarbij slaat hij me nooit.. Of iets dergelijks.

"Amine?" Zei ik en keek hem aan, een brede glimlach die ik niet kon onder drukken verscheen op mijn gezicht. Ik kan het niet ontkennen, dat zijn hele verschijning alleen al me gelukkig maakt.

Zijn mooie licht bruine ogen die telkens stralen, als hij mij ziet.. Het is gewoon onbeschrijfelijk hoe ik me voel als ik hem zie, ik hou echt van hem.

"Wat lach je?" Vroeg hij terwijl hij me zelf ook met een brede glimlach aan keek. Ik haalde mijn schouders op. "Zeg." Ik schudde met mijn hoofd.

Ik sprong onder mijn deken vandaan op zijn schoot en sloeg mijn armen om zijn hals terwijl ik mijn hoofd liet rusten op zijn blote schouder.

Hij sloeg zijn gespierde armen om me heen en gaf me een kus in mijn nek. Kippenvel gleed over mijn gehele lichaam heen, "Ik hou van je."

Het bleven even stil van zijn kant, ik liet hem los en keek hem recht in zijn heldere ogen aan. "Hou je niet van me?" Vroeg ik verbaasd. Hij schoot in de lach waarbij zijn mooie glinsterende tanden te zien kwamen.

Had ik al verteld hoe perfect zijn lach is? Hoe wit en recht zijn tanden zijn? Hoe mooi die licht gekleurde bruine ogen zijn? En hoe helder? Wat voor perfect getinte huid hij heeft? Hoe gespierd hij wel niet is? Hoe schattig zijn kuiltjes zijn? Alhoewel je die niet meer kan zien door zijn baardje?

Had ik al verteld hoe perfect hij is in mijn ogen of is dat al duidelijk genoeg?

Vlinders vlogen door mijn buik heen bij het voelen van zijn lippen op die van mij, voor even vergat ik al mijn zorgen en dacht ik alleen aan hem. Amine.

~
Ik liet mijn grote bos krullen boven op mijn schouders hangen, ik heb net precies 15 centimeter van mijn haar weg laten knippen en niet zonder tranen.

En ik heb de onderkant van mijn haar een beetje geblondeerd. Eerlijk gezegd moet ik er nog aan wennen, ik vond donkerder haar toch beter passen bij mijn blauwe oogjes.
(Zie foto van dit hoofdstuk.)

"Inaya maak is een foto van mijn haar." Zei ik en duwde mijn telefoon in haar handen. "Saffi." Ze maakte een foto van mijn haar en gooide mijn iPhone op de bank. "En bedankt." Zei ik lachend.

Ik stuurde de foto door naar mijn moeder en sprong op de bank naast Inaya die een zak patat zat te eten.

Ik deed de tv aan en zapte een beetje. "Aicha." Zei Inaya en gaf me haar zak met patat terwijl ze haar vingers af likte. "Hoe gaat met jullie?"

Ik trok mijn rechterwenkbrauw op, "Hoe bedoel je?" Vroeg ik verbaasd, en stopte een patatje in mijn mond. "Je weet wel.. Ik bedoel Hakeem enzo."

"Hij weet er niks van, en dat hoeft ook niet." Zei ik, ze slaakte een zucht. "Maar.. Nou oke, klopt. Het komt toch wel een keer uit. Dat weet je wel." Ik knikte, "Maar dat zie ik dan wel."

"Het gaat gewoon zo goed tussen ons.. Ik wil het niet verpesten, ik weet dat hij niet boos zou worden.. Misschien wel teleurgesteld omdat ik hem niet gelijk in vertrouwen heb genomen maar ik ben bang dat ik hem te veel belast. Hij mist zijn zus ook echt.."

Inaya knikte, "Ik ben alleen bang dat het uit de hand gaat lopen. Ik wil niet dat je weer verdriet hebt Ik weet hoe erg dat van Hakeem je heeft geraakt en dat gun ik je echt niet nog een keer wollah."

Ik zuchtte en knikte, "Ik zal het hem nog wel vertellen als Dunya terug is." Ze knikte, "Beste man." Zei ze.

"Ik ga weg, ik moet me moeder helpen met boodschappen en koken." Ze gaf me een kus en verliet de woonkamer. "Salaam aleikum schat!" Riep ik haar nog achterna, "Wa aleikum salaam zinaa." En weg was ze.

Ik slaakte een diepe zucht en kuchte. Amine heeft zo vaak gevraagd wat me dwars zit, ik denk niet dat hij dit deed om zonodig achter mijn verleden te komen maar gewoon om me te helpen.

Maar zelf heeft hij al veel verdriet, meskien. Alhoewel hij het niet altijd laat merken.. Zit hij er echt mee.

Ik stond op van de bank en wou net naar de keuken lopen toen ik de voor deur open hoorde gaan. Ik denk dat het Amine is, haha. Moet ook wel.

Ik liep de gang op en zag hem met mijn broer Nasr, de man van Dunya dus. In de deuropening staan, met Sanae in zijn handen, mijn kleine nichtje.

Aan hun blikken kon ik zien dat ze niet al te blij waren, ze zijn zeker weer begonnen met het zoeken van Dunya. Nasr geeft echt niet op, hij hield echt met alles in zich van haar.. Hij zoekt nu al bijna 8 maanden. Dunya heeft zelfs de 1e verjaardag van Sanae gemist.

Nasr liep regelrecht de trap op naar boven, even later hoorde ik zijn telefoon af gaan. Dat verklaart dus alles, "Wat is er aan de hand?"

Amine zweeg en liep met Sanae op zijn arm naar de woonkamer, ik liep achter hem aan en nam plaats naast hem. Ik weet hoe moeilijk hij het heeft, van buiten lijkt misschien wel stoer, en onbreekbaar door zijn bouw maar van binnen gaat hij kapot van verdriet.

Ik keek toe hoe Sanae zich aan haar oom vast klampte, Amine is echt lief voor kinderen. Mijn broertjes zijn echt gek op hem, Sanae al helemaal.

Ik schoof wat meer naar Amine toe en wreef over zijn rug, hij slaakte een zeer diepe zucht en gaf Sanae aan me.

"Ik ga." Zei hij en stond op. Ik plaatste Sanae op de bank en liep achter hem aan, "Waar ga je naar toe Amine?" Vroeg ik bezorgd, hij haalde zijn schouders op. "Ik heb even tijd nodig. Ik ben zo terug." Zei hij en omhelsde me, "Doe je wel voorzichtig?"

Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd waarna hij het huis verliet, ik slaakte een diepe zucht en liep naar de woonkamer waar ik Sanae huilend aantrof. Gauw tilde ik haar op en plofte op de bank, "Niet huilen lieverd.."

Ik gaf haar haar speen en keek haar in haar betraande blauwe oogjes aan, ik weet zeker dat ze de stress en verdriet van haar vader en de mensen om haar heen ook aanvoelt. Of ze Dunya nog mist? Dat betwijfel ik toch wel..

Ik hoorde harde stappen de trap af lopen, Nasr liep boos de woonkamer in, zijn hele hoofd is rood van de woede.

"Ik maak hem af wollaah!" Riep hij kwaad, "Wie?" Vroeg ik verbaasd, "De gene die Soufouan heeft geschoten en die klootzak zelf! Wollah hij geeft yemma alleen meer kopzorgen!" Schreeuwde hij boos en sloeg mijn vaas kapot.

Zonder na te denken wist ik al wie hier achter zat. Hakeem.