Gedwongen liefde

26.

Ik neem zijn telefoon op van de grond met trillende handen.

'Lina? Wat is er?' Vraag ik gebroken. Moe van alle pijn en verdriet & bang om weer verlaten te worden net als bij Delano.

'Aicha, ik weet 't niet maar Hakeem is bewusteloos denk ik. Kom aub snel richting zijn huis. Wollah ik weet echt niet wat ik moet doen?!' Roept ze bezorgd.

Ik geef Immazine zijn telefoon en ren op een hoog tempo de straten door naar Hakeem.

Binnen 5 minuten ben ik er al, de grote witte deur wordt opengemaakt door Lina die helemaal overstuur is.

Ik ren naar 'onze' kamer en tref Hakeem daar inderdaad met zijn ogen dicht aan. Ik ren naar hem toe en voel snel aan zijn pols en zijn voorhoofd.

'Subhan allah.' Zeg ik opgelucht. Hij heeft gewoon een black-out. Ik weet van mijn moeder dat die gene dan gewoon niet genoeg of gezond eet.

'Gaat alles goed?' Roepen Lina en Immazine tegelijk. Je hoort de paniek gewoon in hun stem.

'Ja, rustig maar. Gewoon een black-out, pak aub een washandje en een emmer koud water.' Zeg ik gerustellend.

Binnen no time heb ik wat ik vroeg, ik maak het washandje nat en leg het voorzichtig op Hakeem zijn hoofd. Ik maak zijn gezicht nat en klap hem voorzichtig op zijn wang.

Hij maakt voorzichtig zijn ogen open en kijkt emotieloos om zich heen. Immazine en Lina kijken me beide heel erg blij aan. Ze wenken me dat ze maar weg gaan.

'Ik kom zo terug.' Zeg ik tegen Hakeem en wrijf over zijn wang. Ik sta op en loop de kamer uit.

Ik begeleid ze naar de deur zodat ze weg kunnen.

'Dankjewel voor alles Immazine, echt waar. Zonder jou was ik misschien wel weg gegaan.' Zeg ik terwijl ik hem dankbaar aankijk.

'Geen probleem, ik haal je wel op als je naar Nederland gaat.' Ik knik ja en maak de deur snel dicht.

Ik kook binnen half uur een heerlijke kippensoep en loop met een dienblad en al naar boven. De geur van soep verspreid zich door het huis.

Ik duw de kamer deur open met mijn voet en leg de soep op het nachtkastje zodat hij kan afkoelen.

'Hakeem?' Fluister ik zacht.

Hij reageert niet en staart recht voor zich. Is hij misschien klaar met me?

Tranen rollen over mijn wangen waarom verpest ik alles?

'Het spijt me echt, ik had nooit mogen zeggen dat ik niet van je hou. Je weet dat ik zielsveel van je hou, anders was ik hier toch niet? Ik hou echt van je Hakeem ik weet niet wat ik zonder jou moet wollah. Jij bent zowat mijn adem geworden, zonder jou kan ik niet leven. Het spijt me zo vergeef me alsjeblieft, Hakeem?' Zeg ik snikkend.

Hij gaat voorzichtig recht op zitten en kijkt me aan met zijn prachtige blauwe ogen die pijn en woede uitstralen.

'Ik hou van je Hakeem, te veel.' Zeg ik terwijl ik mijn tranen wegveeg terwijl er meer stromen.

'Aicha zeg me nooit meer dat je niet van me houdt e dikzak. Dat zijn de pijnlijkste woorden die ik kan horen, Immazine heeft je vast wel alles uitgelegd van wat je zag?' Zegt hij zacht.

Hij wilt nog verder praten maar ik zet mijn vinger op zijn mooie volle lippen.

'Hakeem je hoeft je niet te verontschuldigen. Het spijt mij zo dat ik zo tekeer ging, maar ik kan er gewoon niet tegen dat ik jou zag met een ander. Je bent van mij...'

Een brede glimlach verschijnt op Hakeem zijn gezicht. Hij bijt op me vinger en duwt me zachtjes op het bed aangezien hij weinig energie heeft.

Ik ga naast hem liggen en we kijken elkaar recht in onze ogen aan. Zo veel verdriet, pijn, woede, maar te veel liefde.

'Je hebt me zo juist de gelukkigste man ter wereld gemaakt. Ik kan niet lang boos blijven op je, maar zeg zulke bullshit nooit meer. Heb je me begrepen?.' Zegt hij terwijl hij over mijn wang streelt. Ik knik en blijf naar zijn lippen staren en heb niet eens door dat ik op mijn lip bijt.

'Snij je lip gelijk door man.' Zegt Hakeem lachend. Ik geef hem een speelde stoot en een kus op zijn lippen.

Ik zet een kussen onder zijn rug zodat hij recht op kan zitten. Ik ga op het bed zitten met de soep op mijn schoot.

Ik neem een hap en begin het te blazen voor hem.

'Ik kan zelf eten hoor e papzak, je wilt gewoon alles zelf op eten hé?' Zegt hij lachend.

Ik breng de lepel naar zijn mond maar hij weigert nog.

'Hakeem maak nou maar je mond open, want ik blijf hier zitten totdat je alles hebt gegeten. En nee ik hap jou gewoon.' Zeg ik met een valse glimlach. Uiteindelijk geeft hij het op en voer ik hem alles. Ik breng het dienblad en loop terug naar Hakeem die FIFA aan het spelen is.

'Ben je al gedoucht lieverd?' Vraag ik terwijl ik hem aankijk. Hij knikt terwijl niet eens opkijkt.

Als ik ben gedoucht loop ik de kamer in en trek ik snel mijn korte witte slaapjurk aan. Ik maak mijn haar los en zet het in een hoge knot. Ik kruip naast
Hakeem in bed en ga op mijn telefoon. Ik zie 6 apps van Soufouan, 30 van Inaya, 14 van Charissa, 1570 uit de gg van mijn familie.

Ik besluit mijn telefoon gewoon uit te doen en me op Hakeem te richten. Hij is te mooi. Ik bewonder zijn mooie gezicht, hij is gewoon te mooi als hij zich concentreert.

Zijn wangen worden rood en een grote glimlach verschijnt op zijn gezicht terwijl hij me heel even aankijkt en weer verder speelt.

'OMG?! Hakeem je bloost gewoon! 'Zeg ik lachend terwijl ik nog steeds naar hem kijk.

'Vindt je het gek dan? Een prachtig meisje met obese kwijlt bijna op me, dan ga je toch vanzelf blozen.' Zegt hij lachend, ik geef een stoot en haal de controller uit zijn handen.

'Wat doe je e dikke? Heb je honger ofzo?' Lacht hij.

Ik ga op hem zitten en kijk hem intens aan.

'Ik hou van je...' Fluister ik zacht, hij geeft geen antwoord en zoent me. Het voelt geweldig, alles om me heen veranderd heel even. Het lijkt alsof ik ben op de mooiste plek op aarde, het voelt als of bloemen spontaan groeien. En alles heel perfect is. Ik voel me gewoon... Gelukkig?!

Jammer genoeg is dat gewoon een gevoel, niet wetend dat er langzamerhand veel meer stress en pijn onderweg is dan dat ik me ooit zal kunnen voorstellen.

#17 in Tienerfictie 💥