Gedwongen liefde

62.

Vol ongeloof blijft mijn moeder me aanstaren terwijl er tranen over haar wangen rollen, haar ghimaar zit gewoon onder de tranen.

Gelijk krijg ik spijt van mijn woorden, hoe kan ik mijn moeder dit aandoen? Ik weet hoeveel ze van me houdt, hoe erg het haar raakt dat ik ben verkracht, dat ik levensmoe ben.

Het maakt haar letterlijk gewoon kapot, "yemma, het spijt me. Ik wil niet dood, wollah ik was gewoon even overstuur.." Fluister ik zacht.

"Echt waar yemma, ik zou nooit zelfmoord plegen weet u waarom?" Vraag ik terwijl ik haar hand vast pak.

Ze kijkt me met betraande ogen aan, haar ogen zijn zo prachtig blauw. Ik ben echt trots op haar, ik hou zielsveel van haar.

Mijn moeder, mijn trots, mijn wereld.

"Omdat ik niks liever wil dan bij u zijn yemma, u geeft me hoop om verder te leven. U bent de gene die me altijd helpt en onvoorwaardelijk van me houdt. U bent mijn koningin, mijn alles, ik hou zielsveel van u yemma. Huil niet om mij, alsjeblieft niet.."

"Benti.. Azjie.." Fluistert ze met een trillende stem en neemt me stevig in haar armen terwijl harde snikken haar mond verlaten.

"Ze..ze hebben je eer van je afgepakt! Van mijn onschuldige mooie dochter.. Het doet me pijn Aicha, mijn eigen neefje heeft jou verkracht. Waarom heb je niks verteld? Ik wist dat er wat was, ik voelde aan dat iets niet klopte."

"Yemma, het spijt me dat ik niks verteld heb.." Fluister ik zacht.

Mijn moeder komt naast me in het ziekenhuis bed liggen en trekt me tegen zich aan, ik plaats mijn hoofd op haar borstkas en sluit mijn ogen.

Ik geef mijn tranen de vrije loop, ik realiseer alles nog niet. Ik kan niet geloven dat iedereen er zojuist achtergekomen is van wat er is gebeurd.

Ik kan niet eens geloven wat er is gebeurd, zachtjes begint mijn moeder een Arabisch liedje te zingen die ze me vroeger altijd voorzong voor ik naar bed ging.

Ik kijk op en zie dat ze me met een brede glimlach aankijkt terwijl ze zingt, nu pas besef ik wat voor mooie moeder ik heb. Mijn moeder is gewoon de 21 jaar oudere versie van mij.

Alles is precies hetzelfde, mijn moeder heeft mooie blauwe ogen, een lichte huid, mooie volle lippen, en prachtige witte tanden. 39 jaar, geen rimpel te bekennen.

"Het is mijn schuld, ik heb gefaald en je niet genoeg geleerd over de Islam. Ik liet jullie gewoon je gang gaan terwijl ik me wel hield aan all.."

Een diepe zucht verlaat haar mond, "het is niet uw schuld yemma, laat u niet gek maken. U bent de beste moeder, geloof me. U hebt uw uiterste best gedaan, dat weet ik." Fluister ik en ga recht op zitten.

"Shokran benti, shokra.."

Verbaasd kijk ik haar aan maar zie dat ze in slaap is gevallen, ik sta op van het bed en trek een deken  over haar heen. Ik druk een kus op haar voorhoofd en kijk om me heen.

Ik ga eten halen, ik wil even niet tussen deze 4 muren zijn, ik wil even niet denken aan wat er is gebeurd en vluchten voor de realiteit.

Vluchten voor de pijn waarvoor ik bang ben, de realiteit die me letterlijk kapot maakt, maar ik zal vechten. Ik heb veel meegemaakt, en dit kan er ook bij..

Tenminste, ik weet dat ik dit niet alleen aankan. Ik heb iemand nodig, iemand die sterk is, iemand die me kan opvangen en die ik geen pijn doe met mijn tranen.

Ik loop in mijn zwarte huisjurk de gangen door naar beneden, honger heb ik niet meer na het zien van al die mensen hier.

Ik snap niet hoe mensen zoals ik, die elke dag opstaan, naar school kunnen gaan, kunnen lopen, fietsen, praten, eten, met andere woorden: 'normale' dingen kunnen doen klagen.