Gedwongen liefde

63.

Huilend laat ik mezelf op mijn bed vallen, ik heb nergens zin in. Ik wil gewoon in slaap vallen, er is niks meer aan. Ik heb niks te doen, ik mag Hakeem niet meer zien. Mijn telefoon wordt 24/7 gecheckt.

Dus ik kan verdomme niks, ik heb hem nu al een week niet gesproken en wollah het vreet echt aan me. Ik lig de hele dag depressief op me kamer, zo niet dan komt er iemand zielig doen of moet ik pap voor Rayan maken.

Ik sta op van mijn bed en haal de witte doos onder mijn bed vandaan, algauw worden mijn ogen vochtig. Deze doos had Hakeem voor de baby gelaten, alleen met witte kleren omdat we nog niet precies wisten welk geslacht het zou worden en ik toch van wit hou..

Ik pak de brief van Hakeem af en laat mijn ogen glijden over de mooie letters, een grote brok vormt zich in mijn keel.Deze brief had Hakeem geschreven vanuit zijn hart.. Hakeem en ik hebben teveel moeten doorstaan, we kunnen niet uit elkaar getrokken worden. Ik heb hem nodig en omgekeerd ook, ik kan niet zonder hem, hij is mijn wederhelft, mijn alles.

De deur van mijn kamer wordt hard open geslagen, ik kijk op en zie mijn moeder in de deur opening staan met een dienblad vol eten. Ik zucht diep en schuif de doos weer onder mijn bed.

''Wat is dat lieverd?"Vraagt ze en zet het eten op het bed.

Ik haal mijn schouders op en richt mijn blik op de grond, ik hou zielsveel van haar maar ik wil niet met haar praten, op dit moment ben ik woedend op haar. Toen al mijn ooms bij elkaar kwamen om over mij te praten kon ze het toch voor me opnemen?

Ze hoeft toch niet bang te zijn voor haar broers of die van me vader? Ze kan toch gewoon zeggen dat ik van Hakeem hou? Een huwelijk draait toch om liefde? Oke, ik begrijp wel dat ze me niet willen laten trouwen met mijn 'verkrachter' maar ik hou toch van hem?

Ik kan toch liever trouwen met hem? Ik bedoel van, hij heeft mijn lichaam al gezien, en hij is ook de enige waarbij ik dit toelaat. Ik ben niet van plan om met iemand anders te trouwen ook al heb ik wel zowat opgepikt tijdens hun 'vergadering' ze kwamen met het idee dat ik met iemand anders moet trouwen om de 'eer' van mijn familie te herstellen.

''Aicha, zullen we samen naar de moskee gaan straks? '' Vraagt ze terwijl ze een plakje cake snijdt.

Weer haal ik mijn schouders op en sta op van het bed, ''Naar de stad dan?''Vraagt ze onzeker, ik zucht diep en loop de kamer uit. En dit gaat al heel de week zo, ik negeer haar echt al heel de dag. Mijn vader ook trouwens, hij is zogenaamd naar Marokko om iets te regelen.

Maar ik geloof dat niet, waarom zou hij telkens naar Marokko moeten gaan om zaken te regelen als je dat ook gewoon een paar straten verder op kan doen? En wat zou mijn vader dan te doen hebben? Hij is maar een groenteboer.

Ik loop de trap af naar beneden en pak mijn Canada Goose jas van de kapstok af, ik trek mijn jas aan en stap in mijn Nikes. Ik kijk in de spiegel voor de deur en zucht diep, ik zie er niet uit, mijn bos krullen zitten in een losse grote knot en mijn ogen zijn fel rood.

Ik maak de deur open en bots gelijk tegen iemand aan, ik kijk op en kijk recht in de blauwe ogen van Soufouan, ''Waar ga jij?!" Schreeuwt hij hard, ik sluit mijn ogen en hou aan de deur vast om mijn duizeligheid te onder te drukken.

''Zie je wat je doet?! En dan wil je zo naar buiten gaan?! Ben je leip?! Loop naar binnen, zied!'' Schreeuwt hij duwt me naar achter.

Ik open mijn ogen en kijk hem woedend aan, ''Ik ga gewoon naar buiten.'' Sis ik boos, langzamerhand wordt zijn gezicht helemaal rood van de woede. Hij heft zijn hand naar boven om me een klap te geven maar al snel wordt zijn hand vastgepakt door een hand van iemand die achter hem staat.

Ik kijk verbaasd achter Soufouan en zie Immazine staan, een brede glimlach verschijnt op mijn gezicht. Hij wenkt me dat we straks gaan praten en geeft me een knipoog, ''Ga nu naar boven.'' Zegt Soufouan boos.

Ik trek mijn jas en schoenen uit waarna ik de trap op naar boven loop, ik blijf in mijn kamer deur staan en kijk naar mijn moeder, ze staart naar een foto van ons 2 waar we beide dezelfde jurk aanhadden. Ons haar hadden we hetzelfde, we leken gewoon op 2 zusjes van elkaar. Mijn moeder lijkt gewoon op een van mijn leeftijdsgenoten.

Een zachte snik verlaat haar mond, dikke tranen vallen op de foto die ze voorzichtig met haar sjaal wegveegt. Ze plaatst de foto weer op de vensterbank en ploft op mijn bed neer waarna ze in tranen uitbarst met haar handen voor haar gezicht.

Na een minuut of drie staat ze op, ze keert zich om en schrikt heel even waarna ze haar tranen snel afdroogt. ''Yemma..'' Fluister ik zacht, ik voel me schuldig..

Ze kijkt me heel even met een brede glimlach waarna ze gelijk mijn kamer uitloopt, ik plof neer op mijn bed en laat me zelf achterover vallen. Alles is gewoon fucked up, ik heb er geen andere woorden voor gewoon. Het is gewoon fucked up, dat is de enige manier hoe ik deze situatie kan omschrijven.

Ik ben mijn Hakeem en mijn dochtertje kwijt geraakt met andere woorden: Ik ben alles kwijt geraakt, ik heb niks meer. Ik moet en zal Hakeem spreken, hoe dan ook. Misschien kan Immazine me in contact brengen met Hakeem..

Ik zucht diep en schudt alles van me af, ik ben moe, ik heb hoofdpijn, heb honger en heb het koud. Ik duik onder mijn dikke roze deken en sluit mijn ogen waarna ik in een diepe slaap val.

Hij duwt me een klein  kamertje binnen waar ze schoonmaakmiddelen zetten etc. Hij duwt me tegen  de muur aan en trekt mijn Adidas vestje uit, hij begint me ruw te  zoenen. Ik hou mijn lippen stevig opelkaar gedrukt. Tranen van angst  rollen weer over mijn wangen, zou het dit keer echt gebeuren?

Hij wendt zich van me af en grijpt me stevig bij me keel.

'IS DIT WAT JE WILT?' Schreeuwt hij.