Gedwongen liefde

107.

السلام عليكم و رحمة الله و بركاة،

Lieve Aicha..

Voordat je deze brief volledig afleest, wil ik je vragen om alles wat zich de afgelopen twee jaar heeft afgespeelt tussen ons voor heel even te vergeten zodat je alles vanuit mijn perspectief kan begrijpen.

Ik wil je duidelijk maken dat geen enkel woord, letter noch comma in deze brief gelogen is. Wollaahi!

Aicha, je bent mijn zuster in de islam. En wat er tussen ons is gebeurd, heeft daar niks aan veranderd.

Het doet me pijn dat ik het op deze manier moet afsluiten. Dat ik je niet recht in je ogen aan kan kijken om mijn oprechte excuses aan kan bieden.

Dat ik je geen warme omhelzing kan geven, dat ik je tranen niet kan op vangen na dat je deze brief hebt gelezen maar dat ik nu waarschijnlijk in de koeling lig van het ziekenhuis.

Voor ik je mijn verhaal ga vertellen wil ik dat je me beloofd geen haat te koesteren in je hart voor niemand!

Beloof me dat je je sterk zult houden! Beloof me dat dit je dichter bij Allah zal brengen! Beloof me dat je door zult gaan met leven..  in sha Allah..

Weet dat sinds de dag tot aan mijn laatste adem voor ik de shahada uit sprak, ik altijd en constant dua voor je zak maken, als het me fysiek niet lukt doe ik het deed vanuit mijn hart..

Als ik aan je verhaal denk Aicha, huilt mijn hart. Zolang ik eraan denk, wat ik je aan heb moeten doen vallen er tranen..

Ik kan me het nog net als de dag van gister herinneren, ik lag in het zieken huis, het waren mijn laatste dagen.

Het zouden mijn laatste dagen zijn zeiden ze, maar Allah had het anders gepland. Alhamdulilah, het is een moeilijke strijd om kanker te hebben..

Maar ik bleef positief ingesteld, ik wist dat ik op Allah moest vertrouwen en dat als Hij wilt ik zal genezen en Hij weet wat het beste voor me is.

Soms haten we iets terwijl het goed voor ons is, voor ik de strijd met kanker aan ging was ik niet bezig met het geloof.. Totaal niet, en daarom dank ik Hem dat Hij me terug heeft doen keren op het Rechte Pad voor ik terug zou keren naar Hem.

Plotseling zag ik een prachtig meisje van ongeveer mijn leeftijd, 18/19 langs mijn kamer lopen. Subhan Allah, ik weet niet meer waarom of hoe je in mijn kamer terrecht kwam maar toen je dichterbij kwam stond ik gewoon versteld.

Prachtige felle blauwe ogen die van afstand al opvallen, en mooie lange krullen die je duidelijk met alle liefde verzorgde. Ondanks je schoonheid straalde je iets negatiefs uit, namelijk pijn en verdriet, ik zag dat je gebroken was en veel had mee gemaakt.

Toen je me je verhaal vertelde raakte me het me tot in mijn hart, wollahi. Tot de dag van vandaag heb ik er diepe respect voor hoe jij jezelf uit situaties weet te dragen.

Terwijl we in gesprek waren kwam Hakeem, die ik tot dat moment nog nooit eerder had gezien, je ophalen.

Ik had al gelijk door dat dat je vriend was, de liefde tussen jullie was ondanks jouw kritieke toestand zelfs voor mij duidelijk aan te voelen.

Dagen gingen voorbij, weken, en zelfs een maand tot verbazing van de doktors en opluchting voor mijn ouders dat hun enige dochter het leven nog niet had verlaten.

Op een of andere manier bleef jij in mijn gedachtes hangen, ik kreeg nare dromen over je. Ik was bang dat er iets met je was gebeurd. Ik hield van je om wille van Allah, en die liefde is sterker dan elke liefdesband.