Gedwongen liefde

60.

Het geschreeuw van Hakeem en zijn vader vanuit de 2e woonkamer, vult het huis, en zonder twijfel ook heel de buurt. Dit al een half uur non stop.

Met trillende handen wrijf ik over mijn gezicht, hoe ik me voel is echt niet normaal. Ik heb het gevoel dat ik de boosdoener ben, ik ben ook de gene met het kind in me buik.

De reden waardoor mensen hun vinger eerder op jou gaan wijzen, de reden dat mensen jou een hoer gaan noemen en oordelen terwijl de vader hier net zo goed deel aan heeft, in mijn geval al helemaal. Ik was niet eens bij bewust zijn?

'Zie je wat je hebt aangericht e kehba?! Jij gaat dat kind nu weg halen, hoor je me?! Wat gaan mensen wel niet van mijn zoon denken?!' Schreeuwt Fatima terwijl ze me woest aankijkt.

En dit hoor ik al een half uur lang, dikke tranen rollen over mijn wangen. Nog steeds vraag ik me af waar ik dit aan heb verdiend, wat heb ik gedaan?

Ik heb niet gevraagd om betast te worden, ik heb niet gevraagd om verkracht te worden en gehaat te worden door ene Saiffedine?

'Ik kan er niks aan doen wollah.' Fluister ik met een trillende stem.

Ze komt voor me staan en kijkt me woedend aan. De woede is zo van haar gezicht af te lezen, het lijkt alsof ze elk moment kan uitbarsten.

Ze geeft me een harde klap op mijn wang en duwt me op de bank. Ik probeer haar van me af te duwen waardoor ze hard op de grond valt.

Snel sta ik op van de bank en ren naar de gang waar ik mijn schoenen aantrek. Een harde stoot tegen mijn been aan laat me vallen, geschrokken kijk ik op maar Fatima die me met tranen in haar ogen aankijkt.

Ze geeft me een harde schop in mijn buik met haar linkerbeen, ik schreeuw het uit van de pijn en grijp naar mijn buik. Een pijnlijke steek gaat door me heen terwijl ik iets vochtigs beneden voel.

De pijn wordt alleen maar erger, ik sluit mijn ogen en probeer de pijn te onderdrukken. Nog een pijnlijke steek gaat door mijn buik heen.

Voorzichtig probeer ik op te staan maar val al snel weer op mijn achterste, mijn ademhaling is onregelmatig en mijn hart klopt razend snel.

De tranen blijven maar over mijn wangen stromen, zo een helse pijn heb ik nog nooit gevoeld.

'Ya allah help mij..' Fluister ik huilend terwijl ik naar mijn buik grijp.

Het voelt gewoon alsof het in een krimpt, het is gewoon te pijnlijk. Ik hijs mezelf op bij de trapleuning en leun met heel mijn gewicht tegen de trap aan.

'Aicha.' Hoor ik Fatima zeggen, ik negeer haar en probeer de pijn te onderdrukken.

'Aicha.' Herhaalt ze weer.

'Aicha!' Schreeuwt Hakeem dit keer, met veel moeite keer ik me om en kijk hem geschrokken aan, hij heeft gewoon gevochten..

'Ja..' Breng ik er met veel moeite uit, ik heb het gevoel dat ik elk moment in elkaar kan storten.

'Je..' Hij knijpt in zijn ogen om beter te zien en kijkt me met nog grotere ogen aan.

'W..wat is er?' Vraag ik vol angst.

Maar mijn vraag wordt al beantwoord bij het zien van de grote vlek bloed die zich op mijn broek bevindt en de grote plas bloed waar ik had gelegen.

Vol ongeloof kijken Hakeem en ik elkaar aan, het voelt alsof mijn hart in kleine stukjes breekt en die weer vermorzeld worden tot kleine korreltjes..

'Ze is dood.' Fluister ik met een trillende stem.

De hele ruimte valt stil, zelfs oom Bassam staat stokstijf naar me te kijken. Een angstig gevoel dringt mijn buik binnen, is mijn dochtertje..

'Breng haar naar het ziekenhuis yallah!' Schreeuwt Bassam hard.

Zonder enige twijfel tilt Hakeem me voorzichtig op, Bassam houdt de deur voor hem open en samen rennen ze de deur uit.

'Durf nog een meter bij haar in de buurt komen, je moet je schamen!' Schreeuwt Bassam tegen Fatima, het maakt niet uit wat hij zegt, zijn zware stem alleen al maakt je bang en levensmoe.

Hakeem stapt in de auto en legt mijn hoofd op zijn schoot, langzamerhand wordt mijn blik waziger terwijl de pijn in mijn buik alleen maar toeneemt.

'Ha..Hakeem.' Fluister ik zacht terwijl ik mijn ogen open probeer te houden.

'Het komt goed hayati, blijf rustig..' Zegt hij kalmerend terwijl hij over mijn wang streelt, de paniek in zijn helder blauwe ogen is niet te missen.

Mijn blik wordt alleen maar waziger en de temperatuur van mijn lichaam daalt met de minuut, Hakeem zijn helder blauwe ogen zijn het enige wat ik nog kan zien.

'Hou vol, alsjeblieft..' Fluistert Hakeem met een brok in zijn keel terwijl hij me door elkaar schudt.

Hij voelt aan mijn voorhoofd en schrikt duidelijk. Hij houdt stevig tegen zich vast en drukt een kus op mijn voorhoofd waarna ik een traan van hem voel op mijn wang.

Het liefst wil ik hem in me armen nemen, maar ik voel me veelte zwak. Ik hoor hem iets in een andere taal in mijn oor fluisteren, wat hij precies zegt versta ik niet. Mijn blik wordt steeds waziger terwijl ik me zwakker voel..

Mijn lichaam voelt ijskoud aan, mijn hartkloppingen vertragen. Mijn ogen vallen dicht en alles wordt zwart voor mijn ogen, de mooie stem van Hakeem die iets fluistert in mijn oor is het enige wat ik nog kan waarnemen en me tot rust brengt..