Gedwongen liefde

65.

Hakeem, een man waarmee ik zoveel heb meegemaakt. Een man die mijn hart letterlijk en figuurlijk in zijn handen heeft. Een man die me zowel kan bouwen en kan breken.

Hakeem, de vader van mijn eerste kind. Die ik nooit in mijn handen ga kunnen houden, een kind die nu.. Weet ik veel waar is maar in mijn armen hoorde te zijn. In mijn vertrouwde armen.

Een kind die vermoord is door zijn of haar eigen oma, een kind die het beste van het beste verdiende, gewoon alles.

Een kind die ik had moeten opvoeden, natuurlijk volgens de islam. Een kind die ik trots zou willen maken..

Een kind waar ik alles voor over zou hebben om te veranderen, een kind die ik zonder schaamte over mijn verleden zou kunnen vertellen omdat ik er alles voor heb gedaan hem of haar trots te maken en het alles te geven..

De kans om mijn kind de liefde te tonen die ik ervoor voelde is op een gruwelijke wijze van me afgepakt.

Maar waarom? Wat ik heb gedaan? Waar heb ik dit aan verdiend? Waarom ben ik ongelukkig? Waarom lijkt het alsof alles hier op aarde mij tegenzit?

Hoor ik niet hier thuis maar ergens anders? Voor wat leef ik eigenlijk? Ik ben niks waard, ik voel me ook niks waard, eerlijk gezegd.

Op dit moment zou ik niks anders willen dan verdrinken in een leegte, geen kleur, niks, helemaal niks, geen zuurstof, geen kleur, dus ook geen zwart of wit. Iets wat wij mensen ons niet kunnen voorstellen.

Maar dat is waar ik naar verlang, soms wens ik dat ik niet besta. Of denk ik eraan of alles beter zou zijn als ik niet bestond want wat hebben mijn ouders eigenlijk aan een dochter als ik?

Als het niet was dat ik nu voor een psycholoog zit, had ik allang zelfmoord gepleegd. Meeste denken ik overdrijf..

Was dat maar zo, ik zou er alles voor doen, maar dan ook echt alles voor doen om ook maar één uurtje verlost te zijn van deze pijn, alles..

"Mevrouw el Yousri, we zijn klaar voor vandaag. Als het er de volgende week nog zo ernstig aan toe gaat met uw gezondheid + uw gemoedstoestand krijgt u wel een bepaald aantal pillen voor geschreven maar voorlopig is 1 pil genoeg. Zolang er wat is kunt u gerust bellen." Zegt mijn psycholoog.

Zonder antwoord te geven laat ik de pil daar achter en loop de kamer uit. Ik kijk om me heen maar geen Soufouan of Nasser te bekenden. Dan niet toch.

Ik loop het gebouw uit maar word al gauw bij mijn arm vast gepakt. Ik keer me om en zie Soufouan staan. Hij neemt me in zijn armen en strijkt over mijn haar terwijl hij een lange kus op mijn voorhoofd drukt.

"Gaat het?" Vraagt hij voorzichtig, ik schud met mijn hoofd en sla mijn armen om hem heen terwijl ik mijn brandende tranen de vrije loop geef.

Soufouan zucht diep en houdt me nog steviger vast. Ik heb gewoon het gevoel dat ik ga instorten. Gewoon letterlijk instorten, ik kan niet meer..

Ik heb geen energie meer voor al deze bullshit, ik wil gewoon rustig kunnen leven. Mijn leven is een en al drama.

Ik mis Hakeem, ik wil mijn dochtertje terug. Ze is vermoord, ze was zo prachtig. Zo mooi, ik hield al van haar..

Ik kan er ook niks aandoen, het is gewoon iets natuurlijks. Ik snap niet dat Fatima mij zo iets aan kon doen.

Hoe kon ze mijn kind van me afpakken? Na alles wat ik heb meegemaakt is dit echt de druppel.