Gedwongen liefde

120

Een week later..

"Ik weet niet waar ik morgen ben, ik weet niet eens of ik er morgen ben. Mama, ik haal die zorgen weg.. Maar misschien ben ik morgen weg.."

Ik slaakte een diepe zucht en deed het muziek uit. Mijn ogen branden van alle tranen die ze de hele dag al hebben moeten dragen.

Ik probeer me sterk te houden voor Rihams ouders. Ze hebben me nodig, ze hebben mij nodig terwijl ik me zelf niet eens helpen kan?

Sinds Amine vertrokken is heb ik niks door me keel gekregen, ik kan het gewoon niet.

Geen seconde krijg ik hem uit mijn hoofd. Ik mis hem echt, maar waarom?

Je zou zeggen omdat hij wilt scheiden?

Maar zelf twijfelde ik ook aan onze relatie toen ik met Hakeem was?

Toen wou ik Hakeem, wie wil ik nu? Wat wil ik nu? Zelf weet ik het ook niet meer..

Ik slaakte een diepe zucht en schudde het even van me af. Hoe durf ik nog om mijn liefdesleven te stressen terwijl ik moet helpen met de begravenis van Riham?

Ik trok mijn badjas aan en liep de trap af naar beneden. Op de gang hoorde ik Firdaous al huilen, snel liep ik de woonkamer in naar haar wiegje.

"Hey schatje, wat is er?" Fluisterde ik zachtjes terwijl ik over haar wangetjes streelde. Gelijk viel ze stil en keek ze me aan met haar prachtige blauwe oogjes.

Jij wordt later echt een Marokkaanse schoonheid dacht ik in mezelf. Ik besef nog steeds niet dat zij gewoon mijn nichtje is?

Het kind van mijn bloedeigen broer. Hoe kan je zo een prachtig kind in de steek laten. Firdaous.. Haar naam past ook werkelijk bij haar uiterlijk, en in sha Allaah ook haar innerlijk.

Ik pakte haar uit haar wiegje en nam plaats op de bank. Ik stopte het speentje in haar mond en gaf haar een kus op haar voorhoofd.

Ze is nog zo klein, lief en onschuldig.. Wollah zij verdiend het niet om zonder moeder op te groeien. Echt.

"Aicha." Ik keek op en zag Charissa in de deur opening staan. "Ja?" Charissa zette een blikje Redbull voor me neer op tafel en nam plaats.

"Ze zijn weer opzoek naar Dunya.. Het komt straks weer op tv." Ik keek haar geschrokken aan, "Zeg wollah?!" Charissa knikte en liet me haar telefoon zien waarop de ouders van Amine in beeld waren.

"Ze hebben een filmpje gemaakt waarin ze Dunya vragen om zo gauw mogelijk terug naar huis te komen.."

Ik slikte een brok weg, "Weet je Aicha, ik weet hoe moeilijk je het nu hebt. Je bent erachter gekomen dat je broer alles wat je mee hebt gemaakt heeft veroorzaakt.. Je verkrachting, alles.. Ik weet dat je zielsveel van Hakeem hield en dat heel het gebeuren rondom Riham je pijn doet.. Dat hij met haar is getrouwd omdat Soufouan hem dwong.. Door Soufouan is je huwelijk stuk gelopen.. Door hem ben je Hakeem ook kwijt, je familie iedereen maar.. Laat het los. Blijf er niet mee zitten.. Ga door met je leven.. Ik weet dat moeilijk is om een kind kwijt te raken.. Ook door Soufouan maar nu heb je een ander ki.."

"Een ander kind?! Charissa ben je kanker gek ofzo?! Een ander kind? Denk jij dat iemand mijn Firdaous kan vervangen?!" Schreeuwde ik terwijl er tranen over mijn wangen rolde.

"Zo bedoelde ik het niet maar je maakt jezelf kapot zie je dat niet? En ik zeg niet dat je overdrijft maar zo ga je gek worden."

De tranen bleven over mijn wangen rollen. "Charissa, ik ben alles kwijt.. Alles. Mijn moeder, heel mijn familie. Iedereen."

Ze slaakte een diepe zucht en gooide haar armen om mij en Firdaous heen.

~

Ik vulde een glas vol met melk en nam plaats aan de keuken tafel. "Aicha? Ik moet je wat vertellen a benti!" Riep Rihams moeder vanuit de woonkamer.

Met moeite liep ik naar de woonkamer en nam plaats naast haar. "Wat is er?" Vroeg ik terwijl ik haar nieuwsgierig aankeek.

Ze slaakte een diepe zucht en keek me recht in mijn ogen aan. "We gaan vanavond gelijk richting maghreb en morgen gaat mijn dochter begraven worden In sha Allah.."

"Maar weten ze dan al precies wat de doodsoorzaak is a gelti?" Ze haalde haar schouders op. "Allahoe a3lam..."

"Alleen Allah weet.." Ze nam een diepe zucht, "Pak je kleren alvast in.." Ik knikte en gaf haar een kus op haar voorhoofd. "Het komt goed.. Zij is bij Allah." Fluisterde ik zachtjes.

~
2 dagen later..

Langzaam liep ik door het zand langs een paar graven, de felle zon scheen op mijn gezicht.

Zoekend naar Rihams graf, alleen weet ik niet precies welke van haar is. Ze lijken hier allemaal op elkaar..

In de verte zag ik iemand bij een graf zitten. Volgens mij is dat ook Rihams graf, wie zou zo vroeg naar haar graf komen?

Haar ouders zijn nu thuis? Fatima ook?

Misschien een ander familielid. Kan natuurlijk ook.. De persoon die bij het graf zat begon rare bewegen in het zand te maken met zijn handen.

Ik liep wat sneller om te zien wat de gene deed. Tot mijn schrik zag ik dat de gene probeerde te graven met zijn handen.

Wesh is hij ziek of wat?!

Ik sloeg hem met een harde klap op zijn achter hoofd, "Wesh ben je gek in je hoofd ofzo?! Doe normaal gek! Dit is een graf, geen fucking zandbak waar je zomaar in kan graven! Kowed! Boeit me niks of je geen Nederlands verstaat of niet, kowed!" Schreeuwde ik boos.

Degene draaide zich om en tot mijn verbazing keek ik recht in de fel blauwe ogen van Soufouan. Mijn hart stopte voor een paar seconde met kloppen.. Ya rabb..

~
Ik heb het verdeeld in een paar hoofdstukken.. Zodat het lijkt alsof het verhaal wat langer duurt speciaal voor jullie xx