Gedwongen liefde

.

02;11

Ik zat met de tv aan en een blikje redbull in mijn Hello Kitty pyjama op de bank.

Dunya en Sanae zijn net een uur geleden gaan slapen. Hakeem was net Immazine naar huis gaan brengen.

Ze vertrokken hier rond 11 uur en Hakeem is nog steeds niet terug.

Ik weet zeker dat ze nog ergens zijn gestopt om te chillen, niet dat ik het erg vind want ik begrijp wel dat ze willen praten.

Maar ik heb hem echt gemist, ik ga niet slapen voordat hij er is.

Ookal is het raar dat ik hier in het huis met Amine heb gewoond, nu met Hakeem ben.

'T is niet zo dat ik iets verkeerds doe met hem maar hij is wel mijn ex.

Ik greep naar mijn telefoon en tikte op WhatsApp.

Aicha; Hallo, ik zit op je te wachten gek yallah wat doe je?

Net toen ik op verzenden drukte hoorde ik de deur open gaan. Hakeem liep de woonkamer in en deed zijn zwarte Canada Goose jas uit.

Hij gooide het op de stoel en plofte naast me op de bank. "Sorry wollah wou gelijk terug komen maar bleef even thee drinken met z'n moeder." Zei hij terwijl hij me schuldig aankeek.

"Ma3lish, hoe was het daar?" Ik stond op en hing zijn jas op, op de gang. Er is ook niks veranderd aan deze mogol.

Ik liep terug naar de woonkamer en nam plaats naast hem. "Ze was bezorgd toch." Hij wreef over zijn hoofd en keek me aan.

"Ik heb je gemist wollah." Hij schoof wat meer naar me toe en trok me tegen zich aan.

Ik liet mijn hoofd rusten op zijn borstkast en knikte, "Ik jou ook. Ik had je echt nodig." zei ik en slaakte een diepe zucht.

Hij gaf me een kus op mijn voorhoofd terwijl hij me vasthield. Ik sloot mijn ogen en genoot van zijn vertrouwde heerlijke geur.

Geloof mij, ik heb me echt lang niet zo gelukkig gevoeld als nu. Hoe raar het ook is en blijft, met hem heb ik echt geen stress. Als ik bij hem ben vergeet ik hoe dan ook alles.

Terwijl hij juist de gene is waarvoor ik veel tranen heb laten vallen en zelfs zwaar naar de klote ging of met wie ik al deze bullshit heb meegemaakt.

Maar ik ben blij dat ik hem nu nog steeds heb. Alleen weet ik niet hoe we verder moeten? Of loop ik te hard van stapel? Want wat verwacht hij nu eigenlijk van mij?

Ik weet niet eens wat ik van mezelf moet verwachten.

Ik wil geen keuzes maken in deze situatie. Alles begint nu pas een beetje goed te gaan, alhamdulilah.

Het bleef even stil, ik wil weten wat er in zijn hoofd omgaat maar ik denk dat dat gewoon teveel is.

Hij heeft volgens mij bijna twee maanden vast gezeten.

Maar zoals ik zie gaat het nu veel beter dan de dag dat hij bijna psygisch werd hier in huis.

"A bolle, niet in slaap vallen he. Kan vannacht geen hijskraan regelen om je naar boven te brengen."

Ik keek hem droog aan, hij gaapte luid en wreef over zijn gezicht. "Yallah kom, heb slaap." Ik stond op van de bank en wachtte tot hij ook op zou staan.

"Ga je nog opstaan of?" Zei ik lachend, "Heb je nog een kamer vrij dan?" Ik knikte en liep alvast de trap op naar boven.

Ik liep de kamer van Firdaous in en keek in haar bedje. Mijn meisje ligt nog vredig te slapen met haar kleine armpjes omhoog.