Gedwongen liefde

40.

Ik kijk nog een keer achterom en zie dat ik Saiffedine ben kwijt geraakt, ik kijk hopeloos om me heen. Waar moet ik naar toe? Ik heb slechts een huisjurk aan en ben op blote voeten. Wat gaan mensen wel niet van mij denken? Ach fuck it.

Snel loop ik een paar straten verder waar Hajar woont, ik loop het voortuintje in en trap dan per ongeluk op iets scherps. Ik schreeuw het uit van de pijn en kijk dan naar mijn voet. Het ligt helemaal open, mijn hele voet zit onder het bloed.

'Shit.' Fluister ik zacht.

Hajar maakt de deur open en helpt me naar binnen. Ze begeleidt me naar de bank en laat me zitten. Ze gaat naast me zitten, en kijkt me bezorg aan. Ik voel haar ogen gewoon op me branden.

Ik durf haar niet aan te kijken, bang om te zien hoe ze achter uit gaat. Bang om te zien hoe veel pijn ze heeft, hoe veel verdriet. Bang dat ik me dan ga realiseren dat Hakeem echt weg is... Dat ik niet weet waar hij is, hoe het met hem gaat, en of hij nog leeft...

Tranen stromen over mijn wangen, ik weet het even niet meer. Ik voel me leeg en hopeloos. Ik weet niet wat ik doen moet zonder Hakeem... Hoe kan ik verder gaan met me leven als hij me toekomst is? Hoe kan ik mijn toekomst opbouwen als hij mijn toekomst is? Hoe kan ik er alles aan doen om verder te gaan met me leven als Hakeem mijn alles is?

'Ik ga even je wond schoonmaken, hou je sterk.' Ze pakt een doekje met alcohol en maakt daarmee de wond schoon. Het brandt zo erg, het laat je even de pijn die je van binnen voelt vergeten omdat je je zo erg concentreert op de fysieke pijn.

'Zo, we zijn klaar.' Ze zet de spullen weg en zet thee op tafel neer.

'Aicha, vertel me hoe je je voelt...' Zegt ze zacht.

'Ik wil alles weten Aicha! Ik snap het niet, eerst wil je beweren dat Hakeem je betast heeft bijna 6 jaar geleden en nu zijn jullie opeens smoorverliefd what the fuck?' Zegt ze boos.

'Luister heel goed naar me Hajar, je weet niet wat ik allemaal wel niet heb meegemaakt en wat ik waarschijnlijk nog zal meemaken dus hou je rustig.'

Ik haal diep adem en zucht alles weer uit op weer tot rust te komen, mijn handen trillen nog steeds en mijn hart klopt razend snel. Het voelt net alsof mijn hart elk moment door mijn ribben heen kan springen.

'Hakeem heeft me verkracht oke, maar het was gedwongen. Het moest van Saiffedine, nu ben ik zwanger van Hakeem.' Zucht ik.

'Dus je denkt dat Hakeem voor die kinderen gaat zorgen en bij je blijft?' Vraagt ze minachtend.

'Dat is niet iets wat ik denk maar iets wat ik 'weet' Hakeem heeft alles voor me over.' Zeg ik terwijl ik een traan weg veeg die gevolgd door meerdere.

'Zoals?'

'NU MAAK JE ME K***** HOOFD HELEMAAL HEET, IK BEN HIER OM STEUN TE KRIJGEN VAN JE EN NIET VOOR SLECHT COMMENTAAR ALS JE ME NIET WILT HELPEN KAN JE HET GEWOON ZEGGEN. HOE DENK JE DAT IK ME VOEL? HEEL ME LEVEN ZIET MEN ME ALS EEN LEUGENAAR! IK HEB FAMILIE DIE DOEN ALSOF ZE ME MOGEN EN VEEL VAN ME HOUDEN MAAR IK WEET WAT IN HUN ACHTERHOOFD ZIT! IK WEET DAT ZE DENKEN 'OH DAAR KOMT DAT MEISJE WEER DIE ALLEEN MAAR LEUGENS VERSPREIDT, WAAROM HEEFT ALLAH BOUCHRA ZO EEN DUIVELSKIND GEGEVEN? MESKIENA.' Schreeuw ik huilend.

Onbewust bal ik mijn vuisten, die dag vergeet ik nooit meer. Niets is pijnlijker dan afgewezen worden door je eigen familie, die woorden bleven voor een tijdje in mijn hoofd rond zwerven. Ik werd gek, letterlijk gek. Ik kon maar niet stoppen met huilen, mijn bloed eigen familie dacht zo over mij bij wie moet ik dan?

Ik had Inaya, Charissa en Tim. Toen Hakeem er bij kwam was ik maar al te blij, in het begin niet maar later wel. Mijn band met Hakeem is niet te beschrijven, ik kan en wil niet zonder hem leven. Ik wil weer naast hem wakker worden, of ruzie maken om domme dinges.

Tranen blijven maar stromen over mijn wangen, het is eigenlijk mijn schuld dat hij dood is? Had ik die klus maar zelf genomen dan was iedereen gewoon gelukkig geweest. Niemand zou opmerken dat ik er niet meer ben, ze zouden misschien 2 weken rouwen.

Mijn moeder zou misschien nog huilen, ik knijp mijn ogen dicht, zo mag ik niet denken.

'Sorry schat, ik heb het gewoon zwaar. Hakeem is gewoon weg Aicha, mijn broer! Mijn bloed eigen broer, stel je eens voor dat het Soufouan was Nasser, Rayan of Samir? Je zou toch gek worden?! Wat moet ik nu? Elke keer als ik naar mijn moeder kijk, voel ik mijn hart gewoon breken letterlijk breken. Hakeem was altijd haar beste maatje die 2 deden letterlijk alles samen, tot hoofddoeken passen en dergelijke. Ze mist hem dat zie ik, maar ze denkt dat hij is verhuisd. Elke dag huilt ze, elke dag bidt ze tot Allah om hem te beschermen, soms doen we het zelfs samen maar Aicha dit kan zo niet verder... Ik moet het haar vertellen, ik kan hiermee niet blijven rond lopen. Het is me moeder...' Ze barst in tranen uit.

Voorzichtig kijk ik haar aan, ze heeft gewoon een hoofddoek aan... Bij het zien van het huilen breekt mijn hart. Dit breekt me gewoon, ik... kan niet meer... Ya allah, help ons...

Het liefst zou ik nu alles om me heen willen breken, ik wil dit niet meer niet zo! Ik wil gelukkig zijn... Ik wil niks meer voelen, ik wil dood... Misschien moet ik gewoon zelfmoord plegen? Dan ben ik van alles af...? Ik schud de gedachtes snel van me af, a3udu billahi mina sheytaan iradjiem.

'Blijf alsjeblieft bij me Aicha?' Ik knik en we lopen naar boven. Ik loop de douche in en trek mijn kleren uit. Hier naast in de kamer hoor ik Hajar zachtjes snikken en bidden.

Ik draai de kraan open en laat het water stromen over mijn lichaam. Ik zak naar onder en geef mijn tranen de vrije loop.

'Hakeem... Alsjeblieft, doe me dit niet aan. Vergeet niet dat ik van je hou... Voor altijd samen met deze kleine hier.' Hajar loopt de badkamer in en gaat aan de andere kant van de badkamer douchen.

Ik stap eruit en droog me af. Ik loop naar haar kamer en trek een roze jurkje aan en doe mijn haar in een knot. Ik duik gelijk het bed in en sla de deken over me heen.

'Ana sawfa oehiboek 3la tool ya habibi.' Zegt hij door zijn tranen heen in een keer gaat mijn angst weg.

Zijn mooie tanden glinsteren in het licht. Zijn mooie blauwe ogen en zijn perfecte kledingstyle... Hoe kan iemand eigenlijk zo perfect er uit zien, en van binnen zo... Zo slecht zijn?

'Hoezo zeg je dit?' Vraag ik verbaasd dit is de eerste keer dat hij zegt dat hij van me houdt...

'Misschien is dit de laatste keer dat je me ziet, ik snap dat je dat niet zo erg gaat vinden. Maar ik ga een weekje naar Duitsland om een paar zaakjes te regelen maar als dat mislukt... Dan zie je me weer in een kist. Als je tenminste naar mijn begrafenis zou willen komen.' Zegt hij terwijl hij zijn handen in zakken stopt, ik kan de pijn en verdriet van zijn ogen aflezen. Er zit veel meer achter deze blauwe ogen en zijn daden.

Deze woorden voelen net als een steek in mijn hart, ik kan Hakeem niet laten gaan. Ook al haat ik hem zo erg ik wil hem niet missen, al helemaal niet voor altijd.

Ik schrik van me flashback en doe mijn ogen in een ruk open. Op dat moment begon alles, iets wat ik liever snel vergeet. Naast me hoor ik Hajar opeens schreeuwen net alsof haar leven ervan af hangt. Snel sla ik de deken van me lichaam af en maak ik het lampje naast me aan. Als ik zie waarom Hajar zo hard schreeuwt staat mijn hart even stil...