Gedwongen liefde

55.

'Je weet toch dat ik vast zat?' Vraagt hij terwijl zijn blik richt op de grond.

'Ja.' Zeg ik ongeduldig.

Hij staat op en loopt naar het dek van ons dak.

'Praat dan Soufouan!'

'Nee, laat het.' Zegt hij nors, een teken voor mij dat ik liever niet door moet vragen.

'Ik ben nog steeds je zusje he...' Hij zucht diep en krabt zijn achterhoofd.

'Ooit vertel ik het.' Zegt hij droog en verlaat het dak.

Ik zucht en loop naar de hangmat waar ik plaats in neem. Ik ben lang niet hier komen liggen, misschien wel jaren.

Vroeger als Soufouan en ik pakslaag wouden voorkomen rende we naar het dak en bleven we daar tot me moeder afgekoeld was.

Ik sta op uit de hangmat en loop de trap af naar beneden. Ik weet niet hoelang ik hier gelegen heb, misschien 10 minuten, misschien een paar uren maar ik heb wel veel nagedacht. Nagedacht over mijn leven.

Ik hou van het kind wat in mijn buik zit of beter gezegd cel... Alleen ben ik er nog niet klaar voor, ik ben er nog niet klaar voor om een kind te krijgen.

Daarvoor moet ik mijn eigen leven eerst op een rijtje zetten. En ik denk, ik denk dat ik het kind weg ga halen. Ik heb het recht om dat te doen, ik bedoel van... Ik ben wel verkracht?

Maar aan de andere kant zal het me altijd achtervolgen, die lange krullen, die betoverende ogen... Het is gewoon een prachtkind...

Maar het was maar een droom, ze hoeft er niet echt zo uit te zien... Toch?

Ik loop naar de woonkamer waar Inaya naast Soufouan op de bank zit, zoals altijd doen die 2 te close.

'Wat doe je hier Inaya?' Vraag ik verbaasd en neem plaats tegenover hun.

'Me familie opzoeken, mag dat?' Vraagt ze lachend.

'Wat heb ik gehoord?' Ze kijkt me serieus en wenkt me dat ik stil moet blijven. Bang voor Soufouan dus...

'Wat heb je gehoord zusje?' Vraagt Soufouan terwijl hij me met gefronste wenkbrauwen aankijkt.

Inaya kijkt me bang aan, haar blik vertelt me dat ik stil moet blijven. Net opdat moment gaat mijn telefoon af.

'Wie belt je?' Vraag Soufouan.

Ik haal me schouders op en loop naar de gang waar in opneem.

'Ewa met Aicha el Yousri, waarmee kan ik je helpen?'

'Zakelijk nu?' Vraagt Hakeem lachend aan de andere kant van de lijn. Mijn hart begint 7000000 keer sneller te kloppen, ik ren de trap op naar boven en loop mijn kamer binnen.

'Je hebt me kamer echt mooi ingericht, nog bedankt.' Zeg ik terwijl ik op mijn bed plof.

'Ik heb alles voor je zine inou.'

'Ewa saffi, breng nu nu kfc voor me.'

'Je bent dik genoeg vind je niet?' Ik schiet in de lach, hij kan nooit serieus zijn.

'Hoe is het op het werk?'

'Alhamdulilah gaat goed hier, ben aangenomen. Mag gelijk beginnen, had ook niet anders verwacht.'

Ik zucht diep, moet ik nu blij zijn? Of moet ik huilen? Ik weet het niet.

'Oh wat leuk voor je Hakeem, wollah ik ben echt voor je. Ik waardeer het dat je je best doet om een toekomst voor ons op te bouwen, wollah jij bent de beste echtgenoot everrrrr.' Zegt Hakeem sarcastisch met een overdreven piepstem waardoor ik hard in de lach schiet.