Gedwongen liefde

116

Mijn hart klopte tot in mijn keel, het voelde alsof ik gewoon verdronk in mijn eigen zweet? Waarom?

Dat zou ik niet eens weten eerlijk gezegd. Het voelt als of deze 4 grijzen muren elke seconde dichterbij komen en me elk moment kunnen verpletteren.

Ik zit in een lege kleine kamer met 1 tafel en een lege stoel tegenover me.

Firdaous heb ik met opzet niet mee genomen naar binnen omdat ik denk dat Hakeem er nog niet klaar voor is om haar weer te zien.

Ik tikte gespannen op tafel en richtte me op de deur. Hakeem kan elk moment binnen komen. Maar wat dan?

Tranen stijgen nu al omhoog.

Plotseling ging de deur open, een politie agent liep de kamer binnen waarna Hakeem volgde.

Mijn hart stopte even met kloppen bij het zien hoe erg hij er aan toe was. Hij ziet er echt gebroken uit. Zijn wangen zijn diep en blauw. Zijn gezicht.. Het lijkt alsof alle blijdschap, al het geluk dat hij bezat, letterlijk alles uit hem is leeg gezogen.

Hij had zo'n typisch zwarte gevangenis uniform aan en witte Nike Airmax.

De agent deed de handboeien van Hakeem los en begeleidde hem naar de plek tegenover me waar Hakeem plaats nam.

Ik probeerde oogcontact met hem te maken maar zag dat hij gewoon verloren was in een andere wereld.

"Hakeem.." Fluisterde ik zacht, maar geen reactie. Ik plaatste mijn hand voorzichtig op die van hem wat hem duidelijk opwekte. Hij verbaasd op.

"Aicha?" Zei hij vol ongeloof, "Hoe gaat het?" Zei hij en gaf me een lange kus op mijn hand. Ik voelde hoe mijn wangen rood kleurde en trok mijn hand gauw terug.

Ik ben immers nog gewoon de vrouw van Amine..

"Alhamdulilaah, en met jou?" Vroeg ik voorzichtig. Hij zuchtte diep en wreef over mijn gezicht. Met moeite bracht hij "Alhamdulilah" uit zijn mond.

"Vertel.." Zei hij en keek me recht in mijn ogen aan. Zijn ogen stralen niets meer dan pijn en verdriet uit. "Vertel me alles eerlijk.." Zei hij zacht.

"Wat dan?" Fluisterde ik zachtjes. "Over jou en Amine." Zei hij bot. "Dat is toch niet iets wat wij nu hoeven te bespreken Hakeem? Dat is nu het minst belangrijks in ons leven!"

Hij stond op en gooide zijn stoel tegen de muur aan. "Wat wij hadden was het meest belangrijkste in mijn leven. Wat wij hadden was wat mijn hoofd boven water hield. Wat wij hadden is waar mijn leven om draaide. Er gaat geen nacht voorbij waarin ik de angst in jouw ogen voor mij over mijn netvlies heen zie komen toen ik jouw "verkrachtte". Er gaat geen dag voorbij dat ik niet verlang naar die glimlach die ik ondanks alles toch op je gezicht wist krijgen. Geen dag gaat ervoorbij dat ik geen traan laat vallen om wat ik jou heb aangedaan.."

"En dan noem je dit het minst belangrijke?! Wesh ben jij doorgedraaid of wat?!" Vroeg hij boos terwijl hij een gebaar richting zijn hoofd maakte van "Ben jij wel 100"

Ik zweeg en voelde hoe er tranen over mijn wangen rolde. "Hakeem..Ik kan niet ontkennen dat ik je een tijdje haatte.. Tenminste, ik wou je haten. Ik probeerde het met elke adem maar eerlijk gezegd het lukte niet wollah.." Zei ik huilend, bijna overstuur. Alles komt in een keer weer naar boven.

Hij bleef pakte zijn stoel en kwam naast me zitten. "Vertel me alles.." Fluisterde hij terwijl hij me serieus aankeek. "Ik ben getrouwd.. Maar diep van binnen was dat om jou te vergeten.. Diep van binnen was dat omdat ik die lege plek die jij had achtergelaten weer wou vullen.. Elke keer als ik met hem was, verbeeldde ik me dat ik met jou was.. Ik weet dat het ziek is maar toch.."

Ik barstte in tranen uit en hield mijn handen voor mijn gezicht. Ik voelde hoe Hakeem zijn armen over me heen plaatste en me stevig knuffelde.

"Jij bent en blijft van mij, ik ga voor je vechten. Ik wil samen met jou Firdaous opvoedden. Ik wil samen met jou hier door heen komen. En niet denken dat ik jou nog een keer pijn zal doen wollahi."

Ik schudde met mijn hoofd. "Dat kan niet Hakeem. Het kan gewoon niet. Ik ben getrouwd met Amine. En hij houdt van me.."

Hakeem liet me los en keek me recht in me ogen aan. "Maar hou jij ook van hem?" Het viel stil in de kamer, "Niet als hoe ik van jou hou dat geef ik eerlijk toe maar Hakeem.. Ik zie geen toekomst meer in ons.. We zijn beide gebroken.. Ik weet niet hoe ik me leven weer op orde kan krijgen. Mijn familie heeft me verstootte. Amine wilt scheiden en ik heb opeens een kind om te verzorgen.. Maar dat Amine wilt scheiden is het laatste waar ik me druk om maak.."

Hij slaakte een diepe zucht en verschoof zijn stoel weer tegen over me. "Ik ga niks forceren maar hou in je achterhoofd dat je van mij bent, daar ga ik voor vechten Aicha."

"Hoe mooi zou het zijn dat wij twee samen jannah betreden hand in hand en verwelkomt worden door onze prachtige dochter..?"

En die woorden waren raak.

Tranen vloeidde achter elkaar over mijn wangen, nu pas besef ik weer hoeveel ik van Hakeem hou. Hoeveel wij hebben meegemaakt samen.

Onze harten zijn aan elkaar verbonden en er niks dat daar tussen kan komen. We hebben zoveel meegemaakt.. Maar toch, toch is de liefde er nog?

Hoe kan dat? Kijk na alles wat hij mij heeft aangedaan? Ik ben getrouwd geweest met Amine, althans binnenkort gaan we scheiden en alsnog verlangen onze harten naar elkaar.

"Geef me de tijd Hakeem.." Hij knikte, "Ookal moet ik jaren op je wachten tot je over je huwelijk heen bent, het maakt mij niet uit. Wollah."

Ik knikte langzaam, hij stond op en stak zijn hand uit. Ik pakte zijn warme hand vast en gelijk kreeg ik kippenvel over mijn gehele lichaam.

Hij trok me naar zich toe en knuffelde me stevig. Tranen rolde over onze wangen maar tegelijkertijd voelde het fantastisch om weer in de armen van mijn grootste liefde te zijn.

"Ik hou van je.." Bracht ik er zachtjes uit, hij hield me nog steviger vast. "Ik hou nog meer van jou en dat weet je."

"Saffi.. Klaar." Hij liet me los en droogde stiekem een traan weg. "Sukkel.." Fluisterde ik lachend. Hij keek stralend op, "Lachtte jij?"

Een oogverblindende glimlach verscheen op zijn gezicht, "A rat kom hier kom." Ik schudde met mijn hoofd en deed een paar stappen naar achter.

"De tijd is voorbij!" Riep de agent en sloeg de deur agressief open. Met pijn in mijn hart keek ik toe hoe Hakeem ruw in de boeien werd geslagen alsof hij een crimineel is..

Het liefst wil ik schreeuwen en alle agenten hier in elkaar slaan om hem los te laten. Hij is onschuldig.