Gedwongen liefde

93.

Langzaam roerend met mijn kleine thee lepeltje keek ik toe hoe Amine aan het 'dabben' ofzo was. Ik heb geen idee wat het moet voorstellen maar hij lijkt gewoon op shi vogel.

Ik gaapte en nam een slok van mijn te hete thee. Waarom is het op zaterdag altijd zo saai? De straten zijn zo droog.

Volgens mij omdat het carnaval is in de stad. Maar ik heb totaal geen zin om te gaan, en Amine mag niet van mij. Daar heb ik mijn redenen voor.

Ik nam nog een slok en liet mijn gedachtes afdwalen naar wat gister gebeurde met Riham.

Ik kan het echt niet plaatsten. Het is toch vreemd dat ik haar bijna aan reed. Ik bedoel van alle 16 miljoen mensen in Nederland reed ik haar aan. Dat is geen toeval meer..

Deed ik het met op zet? Astaghfirullah nee. Dat zou ik nooit doen. Ik mag haar niet maar haar aanrijden terwijl ze nog wel hoog zwanger is?

Nee, ik weet wel beter dan dat.

Toch voelt het net alsof ik het met op zet gedaan heb. Puur omdat het geen toeval meer is. Het kan geen toeval zijn dat het precies Riham moest zijn.

Ik slaakte een diepe zucht en dronk mijn glas in een keer leeg. Stress wel. Ik vraag me af hoe ze het kindje gaan noemen. En wat ze precies krijgen..

Ik hoop dat Amine en ik ook gauw een kind krijgen. Dat is eigenlijk ook een beetje de reden dat ik echt horse was om te trouwen. Ik wil een kind.

Ik denk dat ik er nu wel klaar voor ben. Alles is voorbij, Saiffedine, Hakeem. Alle stress is weg.

Amine schoof aan tafel en schonk thee voor zichzelf in. Hij kan thee in schenken als de beste. Hij morst nooit. Zolang ik die theepot wat omhoog doe om het ze3ma mooi in het kopje te laten vallen vliegen de druppels alle kanten op. Van hier tot Tokyo.

"Wil je?" Ik knikte. Hij schonk wat voor me in en deed het weer op z'n plek. "Eindelijk klaar met dat gedab van je of niet?" Vroeg ik lachend.

Hij schoot in de lach waarbij zijn mooie glinsterende tanden te zien kwamen. I love it. "Hoe gaat het met je ouders?" Vroeg ik random.

De brede glimlach van zijn gezicht verdween binnen no time. Al gelijk heb ik spijt van mijn domme vraag. Ik plaatste mijn hand op die van hem.

"Sorry.." Hij schudde met zijn hoofd. "Ik ben blij dat je het vraagt." Zei hij zonder enige emotie in zijn stem. Ik keek hem onderzoekend aan, "Zullen we ze bezoeken of ze verassen?"

"Verassen." Herhaalde hij, "Je kan hun niet meer verassen. Ze zijn kapot." Hij stond op en liep naar het raam met zijn handem in zijn zakken. "Ik ga weg." Zei hij plotseling. "Hoezo?"

"Kifesh hoezo? Ik zeg toch dat ik weg ga." Zei hij een beetje geirriteerd. Ik slaakte een diepe zucht, "Hier los je toch niks mee op schat." Zuchtte ik.

Hij deed zijn pet af en nam weer plaats aan tafel, "Ik weet dat het moeilijk is.." Fluisterde ik, "Kifesh je weet dat het moeilijk is? Wat heb jij meegemaakt? Wie moet jij missen? Jouw libie is perfect, je mag niet klagen!" Schreeuwde hij woedend.

Ik slikte een brok weg terwijl ik hem vol ongeloof aankeek. Dit is de eerste keer dat Amine tegen me schreeuwt. En dat alleen omdat ik hem wil helpen?

Ik voelde hoe mijn ogen zich razend snel begonnen te vullen met tranen. Gauw stond ik op en liep de keuken uit, "Aicha, kom het spijt me. Wollah."

Ik negeerde hem en liep de trap op naar boven. Ik hoorde hoe hij de trap op holde. Ik rende snel onze kamer in en deed de deur snel op slot.

"Wollah ik moest niet tegen je schreeuwen. Ik weet dat je daar niet tegen kan. Het spijt me ja?" Ik veegde een traan weg. "Waarom doe je het dan?" Vroeg ik een beetje boos.