Gedwongen liefde

110

Langzaam opende ik mijn ogen,de felle zonnestralen schenen op mijn gezicht. Ik sloot mijn ogen weer en probeerde even bij te komen.

Mijn hoofd staat op ontploffen, ik heb barstende hoofdpijn en brandende ogen. Alsof dat niet al zwaar genoeg is voel ik me echt zwak.

Opnieuw opende ik mijn ogen en staarde naar de grote kroonluchter die boven mij hing. Al gelijk drong het tot me door dat ik niet thuis ben.

Met moeite en pijn hees ik mezelf over eind. Pijnlijke herrineringen stegen naar boven bij het zien van de woonkamer van Hakeem zijn ouders.

Ik kan me nog herinneren dat ik hier vol spanning op de bank zat, omdat we moesten vertellen dat ik zwanger was..

Die spanning die ik op dat moment voelde was onbeschrijfelijk. Ik wist dat het nooit een goede wending zou krijgen.

Ik wist dat mijn familie me ervoor zou haten en zich dood voor mij zouden schamen. Ik wist dat Fatima me het liefst zou willen vermoorden..

Het is namelijk een schande, correctie ongelofelijke grote schande als je in mijn familie ongetrouwd zwanger bent. Erger kan gewoon niet..

Ik wist nog dat precies hier op deze plek er zoveel geruzie was om Firdaous. Dat precies op deze plek er over haar gesproken werd alsof ze een stuk vuil is..

En dat ik precies hier op deze plek behandeld ben als of ik een stuk vuil was en zodoende mijn kind heb verloren.

Iets wat hartverscheurend blijft. Iets dat ik nooit van mijn leven zal vergeten tot ik haar In Sha Allah op een dag in mijn armen mag houden.

En ik hoop dat die dag snel komt..

Ik slaakte een diepe zucht en sloot mijn ogen in de hoop dat ik mijn hoofdpijn even niet zou voelen.

Maar geen resultaat, "Fatima?" Bracht ik er met veel moeite uit. Maar geen antwoord, "Fatima?" Herhaalde ik, een pijnlijke steek ging door mijn hoofd heen.

Ik stond voorzichtig op van de bank en liep stap voor stap richting de keuken voor een glas water.

Ik ben helemaal uitgedroogd, ik heb dagen geen druppel nog kruimel door mijn keel heen gekregen..

Ik heb me dagenlang van de buitenwereld afgesloten, puur om niet geconfronteerd te worden met de realiteit die zich in mijn leven afspeelt.

Ik opende met al mijn beetje kracht de kraan open en vulde mijn glas halfvol. In een teug dronk ik het leeg.

Ik haalde twee paracetamols uit de zak van mijn vest en slikte deze in.

"Aicha?" Hoorde ik een bezorgde stem achter me zeggen, ik keerde me om en zag Fatima in de deuropening van de keuken staan.

Ik kon aan haar zien dat ze zeer emotineel is, "Het gaat niet zo goed met Rihams moeder. Zoals je weet zou haar (Riham) janazah vandaag zijn.."

"Maar haar lichaam is in beslag genomen door de politie." Mijn hart stopte een tel met kloppen, wat zou de politie met Riham haar lichaam willen? Al zelfs nadat ze gewassen is?

Ze is toch niet vermoord? Waarom zouden ze haar lichaam anders in beslag nemen? Verklaard dat het bloed op die brief?

Duizenden vragen die me onrustig maakte spookte door mijn hoofd. "Ik heb geen energie meer.. Wollah.." Fluisterde ik zachtjes terwijl ik me zelf staande probeerde te houden door aan het aanrecht te leunen.

"Meskiena.. Kom." Fatima hielp me met lopen en plaatste me op de bank. Ze nam plaats naast me en wreef langzaam over mijn rug.

"Ik heb met je te doen Aicha." Zei ze terwijl ze me vol medelijden aankeek. "Mijn hart breekt als ik naar je kijk, ik kan je nog herinneren als dat vrolijk meisje, met die prachtige stralende blauwe ogen waar ieder ander zo jaloers op zou worden.. Altijd in voor een praatje, je straalde zoveel geluk uit.. Een plaatje dat ik nooit vergeet."

"Jij bezorgde een ieder in de familie een glimlach op zijn gezicht, alleen met jouw verschijning al. Precies net als je moeder, totdat.."

Ze liet me los en richtte haar blik op de grond. "Totdat de problemen met Hakeem begonnen.. Ik moet het eruit hebben.." Zei ze en veegde een traan weg. "Ik kon me oren gewoon weg niet geloven dat jij mijn zoon beschuldigde van zo iets afschuwelijks."

"Mijn enige zoon waar ik zo trots op ben, hij zou nooit zoiets in zijn hoofd halen.. Meskien." Zei ze zachtjes.

"Waarom begin je hierover?" Vroeg ik voorzichtig. Ik zag dat ze moeite had om uit haar woorden te komen, "Ik-" Ze zuchtte en friemelde aan haar gouden horloge. "Ik heb altijd van je gehouden net als hoe een moeder van haar dochter houdt.. En wat er de afgelopen is gebeurd heeft me nooit los kunnen laten."

Een diepe zucht rolde over mijn lippen, "Kunnen we het hier een andere keer over hebben?" Ze knikte langzaam en schonk wat thee in.

"Je moet wat eten lieverd. Hoe lang heb jij wel niks gegeten a benti" Zei ze bezorgd en holde gelijk naar de keuken.

Met opgezwollen ogen keek ik om me heen, bij elk voorwerp in dit huis kan ik me wel wat herinneren. Zowel geweldige als pijnlijke momenten.

Veel dingen die door mijn hoofd heen spoken, en geen een waarover ik helder kan nadenken.

Mijn hoofd zit vol gepropt met problemen, en elk probleem moet je zien als een doorn. Een doorn die je prikt elke keer wanneer je het aan raakt. Hoe meer je eraan zit, hoe dieper het steekt in je vinger en hoe pijnlijker..

Plotseling werd ik uit mijn gedachtes gehaald door het gehuil van een baby. Mijn hart ging tekeer en mijn ogen begonnen zich gelijk te vullen met tranen.

Ik schudde zachtjes met mijn hoofd en probeerde het gehuil te negeren. Ik ben hier niet klaar voor.. Ik ben bang dat ik gewoon aan het hallucineren ben.

Het kan niet zo zijn dat die baby exact op mijn Firdaous lijkt.. Het is in geen enkel opzicht mogelijk.. Soufouan mag dan wel mijn broer zijn, maar exact het zelfde kind?

Nee, dat wordt gewoon eng. Het zal toch niet dat ik echt gek wordt? Het zal toch niet dat ik dingen zie die niks te maken hebben met de realiteit?

-
Sorry is iftar