Gedwongen liefde

96

Haar hoofd is helemaal kaal, letterlijk kaal er is geen enkele haar op te zien. Nu pas besef ik dat ze echt kanker heeft, haar huid is echt heel bleek.

Ik slikte een brok weg, eigenlijk heb ik echt met haar te doen. Hoe erg ik ook een hekel aan haar heb, en hoe vies en schijnheilig ik haar ook vind, kanker gun je niet eens hond!

Riham trok haar sjaal over haar hoofd heen en rende zo snel mogelijk de woon kamer uit. Het was helemaal stil stil in de woonkamer, niemand die iets wou of durfde te zeggen.

Na 5 minuten stond ik op, "Ik ga naar huis." Nog steeds staarde iedereen stilletjes voor zich uit, met name Meryem en haar zusje. Charissa is al in slaap gevallen, had ook niet anders verwacht van haar. Die luilak.

Ik liep de gang op en trok mijn hakken aan, plotseling besefte ik me dat ik me ghimaar niet eens aan heb.

Snel trok me donkere enkel ghimaar aan en deed me lange Canada Goose jas er boven op aan. Ik deed een dikke zwarte sjaal om mijn hals en liep daarna gauw de deur uit.

Ik moet even een frisse neus halen, alles moet even tot me doordringen. Vandaag, een dag dat als een gezellige dag zou moeten eindigen.. Is als een ramp geëindigd. En ik weet niet waarom ik dat zo ervaar..

Komt het doordat ik medelijden met Riham heb? Of toch zoveel om Hakeem geef dat ik hem niet gun dat hij de moeder van zijn tweede kind kwijt raakt? Zal dat het zijn?

Ik voelde hoe de tranen al weer op kwamen, ik hou mezelf zwaar voor de gek. Ik hou nog steeds van Hakeem, en misschien niet op een romantische manier maar wel op een soort manier.

Ik weet het zelf niet eens uit te leggen maar iemand die je kent, daar hou je gewoon van, wel kan dat gevoel soms verzwakken of helemaal weg gaan..

Maar de liefde blijft, boosheid is slechts een gevoel die liefde voor een moment doet verdwijnen. En dat is de reden waarom men iets doet of zegt en dan weer spijt heeft van zijn daden.

Ik liep de trappenhal af naar beneden en deed de deur van de flat open, de koude wind verwelkomde me gelijk.

Ik heb alweer spijt dat ik niet ben blijven slapen, het is middernacht en ik loop als een zwerver op straat.

Ik haalde mijn iPhone uit mijn zak en belde mijn moeder op. Als zij erachter komt dat ik op straat ben nu, wordt ze echt letterlijk gek. Hahahaha.

"Salaam aleykum wat doe jij nog wakker rond deze tijd en zou jij vandaag niet maar mij toe komen met Inaya en Immazine?" Vroeg ze slaperig.

"Wa aleikum salaam a yemma, ja maar ging niet door helaas." Zei ik lachend, "Hoezo niet?" Vroeg ze nieuwsgierig, "Nou omdat ja.. Laat maar hahaha."

"Hmm." Mompelde ze, "Jaa.." Ze gaapte luid, "Wat ben je aan het doen?" Ik keek om me heen, ik kan nooit zeggen dat ik op straat ben, dan haalt ze me zeker weten gelijk op, en dat wil ik niet. Ik geniet van de rust en de kou.

"Yemma.." Zei ik zachtjes,"Ja lieverd." Zei ze op een lieve toon, ik droogde gauw mijn tranen weg, "Soms he.. Soms heb ik geen idee hoe ik verder moet.. Als ik terug denk.. Aan alles."

"Ik kan gewoon niet geloven wat ik allemaal heb meegemaakt yemma, nu ik zo een .. leven leid en niks tekort kom vraag me ik echt af wat ik zonodig zocht in wereldse zaken.. Als ik me eerder had bezig gehouden en verdiept in onze Deen had ik mezelf een hele hoop ellende bespaart en jammer genoeg kan ik daar niks meer aandoen."

"Het gaat niet om wat je hebt gedaan maar om wat je gaat doen! Allah houdt van de gene die berouw tonen dus waarom zou je je eigen nog kapot maken als je weet dat je Schepper van jou houdt lieverd?"