Bir Deniz Sevdim

Yeni Bir Umut - 1980

Kendimden vazgeçip de hastanede gözlerimi açtığımda bir bitişin değil, yeni bir başlangıcın önümde durduğunu bilmiyordum; ta ki, annemin bana yemek ve kıyafet getirmek için eve gittiğinde baş ucuma oturan Alparslan, doktordan duyduklarını bana anlatana kadar...

"Nasılsın?"
"Böyle bir şey yapmış olmanın vermiş olduğu utanç dışında gayet iyim."
"Utanma lütfen. Annen de ben de seni öyle görünce mahvolduk. Utanması gereken biziz, sen bu hale gelene dek bunu fark etmediğimiz için."
Ben susuyor, Alparslan önemli bir şey söyleyeceğini belli edercesine derin nefesler alıyordu.

"Asena..."
"Söyle lütfen Alparslan, belli ki aklında olan, ancak diline dökemediklerin son derece önemli."
"Bunu seninle konuşmak doğru mu ona karar vermeye çalışıyorum sadece."
"Konuş o zaman buna birlikte karar verelim."
Gözlerimi görebilmesi için hafif ona doğru döndüm, ancak o gözlerini benden kaçırıyordu.

"Benimle neden paylaşmadın?"
"Neyi? Bu kadar bitmiş, tükenmiş olduğumu mu?"
"Hayır. Hamile olduğunu..."
Alparslan bunu söylediğinde yüzümün aldığı ifadeyi görmek isterdim açıkçası, çünkü bilmiyordum, hamile olduğumu fark etmemiştim bile!

"Ne hamilesi? Ne diyorsun sen Alparslan?"
"Doktor benimle konuştu. İstenmeyen bir gebelik nedeniyle intihar etmiş olabileceğini söyledi, ancak bebek iyi, gayet iyi."
Ağlamaya başladım.
"Ben... Ben gerçekten bilmiyordum. Evet, şimdi düşününce bazı belirtiler vardı. Kusma, zayıflama ya da yorgunluk gibi. Ama zaten doğru düzgün yemek yemediğim bir dönemdeyim biliyorsun. Açıkçası aklıma bile gelmedi."
Bir ağlıyor, bir konuşuyor, Alparslan'a içimdeki her şeyi döküyordum.

"Deniz değil mi babası?"
Sadece başımla onaylayabilecek kadar halim vardı, gerisine takatim kalmış sayılmazdı.
"Biliyordum, yani hissediyordum aranızdaki tensel çekimi, belliydi sarılmaktan daha fazlasını paylaştığınız. Ama işte soramıyorsun böyle şeyleri, görmezden gelmeyi tercih ediyorsun, hele ki benim durumumdaysan."
"Konuşması zor bir konu, özellikle de seninle. Ancak bilmeni istediğim bir şey var."
"Söyle lütfen."
"Asla pişman olmayacak kadar aşıktım ona. Eğer bunu onunla yaşamamış olsaydım her zaman eksik kalacaktım."
Deniz'e olan aşkımı duymaktan hoşnut olmadığı her halinden belli olan Alparslan, hafifçe öksürdükten sonra konuşmaya başladı.

"Bak Asena, Deniz'e olan hislerini dinlemek, aşkını duymak bana çok iyi gelmiyor. Ancak konuşman gerektiğinin farkındayım, özellikle de bebek hakkında. Biliyorum bu haber senin için çok yeni ama bir karar vermelisin."
"Annem biliyor mu?"
"Hayır söylememesi ve herhangi bir kuruma bildirmemesi için doktordan ricada bulundum. Önce seninle konuşmak istedim."
"Teşekkür ederim."
"Peki şimdi ne yapacaksın?"
"Bilmiyorum Alparslan, bilmiyorum. Bunu tek başıma Deniz olmadan yapamam."
Gözyaşlarım yeniden akmaya başladı.
"Tamam sakin ol. Önümüzde birkaç seçenek var. Deniz'i bulması için babamdan yardım isteyebilirim."
"Deniz bu haberi duyarsa döner. Dönerse ne olacağını az çok tahmin edebiliyoruz sanırım ikimiz de. Bu seçeneklerimizden biri değil Alparslan."
"Peki bu bebeği istiyor musun?"
"Sanırım bunun için biraz düşünmeliyim. Emin değilim."
Başıyla beni onaylayan Alparslan, aklından geçen son seçeneği söylemek üzere bana biraz daha yaklaştı. Elini elimin üstüne koydu ve konuşmaya başladı.

"Biliyorsun seni seviyorum ve böyle bir sorunla yalnız kalmanı istemeyecek kadar çok seviyorum. Eğer bu bebeği doğurmak istersen buradayım, yanı başındayım."
"Nasıl yani?"
"Evlen benimle Asena. Kimseye hiçbir açıklama yapmak zorunda kalma. Hem ben..."
"Hem sen ne?"
"Ben ikinizi de sevebilirim."
Alparslan'ın gözleri dolmuştu. Benim gözlerimden ıslaklık zaten hiç yok olmuyordu.
"Alparslan bunu senden isteyemem..."
"Bunu ben istiyorum, sen değil."
"Ama bu kendi hayatından vazgeçmek, bunu neden yapasın? Bir gün mutlu olacağın, seni mutlu edecek biri çıkacak karşına. Bu şekilde olmaz, böyle bir fedakarlık yapamazsın."
Yanımdan kalkan Alparslan odada yürümeye başladı. Söylediklerimi düşündüğü o kadar belliydi ki... Biraz düşünüp, derin bir şekilde iç çektikten sonra yeniden konuşmaya başladı.