Bir Deniz Sevdim

Vicdan Azabı

Alparslan'ı vuran kişi de, ardındaki uyuşturucu baronu da yakalanmış, her şey ortaya çıkmıştı; elbette benim bulduğum belgelerden elde ettiğim satır arası bilgiler, süreci hızlandırmak dışında hiçbir işe yaramamıştı. Zira hem hükümet hem de kolluk kuvvetleri var gücüyle Alparslan'ın katilini aramıştı; ne de olsa ölen bana sadece benim kocam gibi gelse de asıl gerçek onun bu ülkenin bir bakanı olduğuydu. Alparslan'ı benden alanlar cezasını çekiyordu, ancak benim içim soğumak bir yana, daha da yanıyordu. O gece de verandadaydım, bundan önceki pek çok gece olduğu gibi...

"Canan uyudu."
"Teşekkür ederim Deniz."
Önümde bittiğini bile fark etmediğim şarap kadehine uzanarak, bana şarap doldurdu.

"Kaç geceyi daha burada geçireceksin Asena? Böylece, tek başına..."
"Bilmiyorum..."
"Bak Asena, ne halde göründüğün hakkında en ufak bir fikrin olmayabilir; ama Canan'ın, Sinan'ın, hatta benim bile sana ihtiyacım var. İkisi de büyüyor ve sen sadece kaçırmayı tercih ediyorsun..."
Bu ifadeler, başka zaman olsa beni kendime getirmeye yeterdi belki; ancak bu zaman, o zamanlardan biri değildi...

"Asena bak bana, gözlerime bak!"
Gözlerimi görebilsin diye ona doğru döndüm. Sessizdim, zira ne söyleyeceğini o güne dek defalarca dinlemiştim.
"Ben seni seviyorum, ben o okul kantininde gördüğüm yeşil derin gözleri hala çok seviyorum. Ne kadar sürerse sürsün bu yas, burada, hemen yanı başında olacağım ve asla pes etmeyeceğim. Ama Canan ile Sinan için bu geçerli değil, onlar senin şu an ne yaşadığını anlayacak kadar büyük değiller, hiç böyle bir acıyla karşı karşıya kalmadılar; daha aşık bile olmadılar Asena, o kadar hayattan bir haberler. Bana dilediğini yap, bana dilediğini çektir; ama onları, annelerinden mahrum bırakma. Hem sen de çok iyi biliyorsun ki, Alparslan da bunu isterdi, bu yüzden o mektupları bıraktı bize..."
Ağlıyordum, zaten son zamanlarda elimden başka bir şey gelmez olmuştu.

"Bu evi Alparslan'a geçirdiğimiz en huzurlu 1 hafta için seçtim. 5 günü yalnız, 2 günü çocuklar ve annelerimizle. Evet, kabul hala her şey yoluna girmemişti. Ne kadar yakınlaşırsak yakınlaşalım, bir eşik vardı aşamadığım..."
"Anlatmak zorunda değilsin, senin için zorsa..."
"Ama anlatmak istiyorum, daha doğrusu anlatmaya ihtiyacım var."
Devam edebilmem için sessizdi.
"Buradayken de aynısı oldu. Aramızda bir şeyler geçmeye başladı, ancak asıl yaşanması gereken an geldiğinde ben onunla olamayacağımı, henüz ihanetinin etkilerini içimden atamadığımı söyledim. Bunu o güne dek defalarca yapmıştım. Resmen ona işkence yapıyordum, onunla sevişip sevişip onunla olmuyordum. Her defasında umutlanıyor, ama her defasında affedilmediğini anlıyordu ve her defasında daha çok dağılıyordu. Kendimi affedemiyorum Deniz, ona, onu affettiğimi bir türlü gösteremediğim için kendimi asla affedemiyorum."
Deniz gözleri dolu doluydu, ancak bu doluluk anlattıklarım için mi yoksa benden bir kez daha Alparslan'la yakınlaşmamızı dinlediği için miydi, o an bilememiştim...

"Onu affettiğini biliyordu Asena, zira o da, benim kadar iyi tanıyordu seni... Eğer onu affetmemiş olsaydın, onu değil yatağına; evine bile almazdın. Onu affetmiştin, bunu bilmeyen tek kişi sendin, sen sadece kendini ikna etmeye çalışıyordun; ben de bunu gördüğüm için gittim ya... Bu yüzden inan bana, o biliyordu."
"Gerçekten mi, biliyor muydu?"
Yerinden kalkarak bana kocamanca sarıldı.
"Evet Asena, inan bana biliyordu; en başından beri hem de... Şimdi devam etme vakti, hem kendin hem Alparslan hem de çocuklar için. Ne olur devam et, devam etmelisin. Vakti geldi artık, güven bana, tam vakti."

Deniz bana bunu söylediğinde Alparslan'ı kaybedeli 1,5 yılı bulmuştu. Canan yürümeye başlamış, Alparslan ise bu adımları görememişti. Yaslar tutulur ve biterdi, ben Alparslan'ın benim için bir yas olmasını istemiyordum; öylece tutulup, bitmesini... Ben Alparslan'ın hep benimle kalmasını istiyordum, sanırım bu da onu kalbimin derinliklerine gömerek devam etmemle mümkün olacaktı, vicdan azabımı bir kenara bırakıp hepimiz için devam etmemle...