Lost in Harry Potter - Vengeance

Proloog

Mijn meisje, ze stond daar, zo gebroken en alleen. 

Er was niets over van haar. Niets over van het meisje wie ze was, toen ze voor het eerst bij ons binnen kwam vallen, in Grimboudplein 12. Ze lachte niet meer, ze voelde niet meer. Er was een schaduw over haar heen gevallen. 

Het bundeltje in haar armen leek te voelen dat ze stil moest zijn, want ze gaf geen kik. 

Ik zuchtte diep, en stampte met mijn voeten, om ze warm te houden. De sneeuw begon erdoorheen te komen. Met mijn handen diep in mijn zakken gestoken, probeerde ik te bedenken hoe ik me zou voelen als zij me op zo'n manier afgenomen was, zoals haar liefde haar afgenomen was. 

En ik bedacht me dat ik waarschijnlijk niet anders gereageerd zou hebben. 

Ik mocht het dan misschien nooit eens zijn geweest met haar keuze in de liefde, maar dit was ook niet wat ik haar, of zelfs hem maar had toegewenst. Ja, vroeger misschien, heck, een jaar geleden misschien nog wel, zelfs. 

Maar om vermoord te worden door Voldemort... 

Ze stond daar nu al een half uur, en dat deed ze elke dag, al sinds zijn overlijden. Het lukte haar niet om hem los te laten, hoe vaak ik haar ook aanbood voor haar te zorgen, ze nam het nooit aan. 

Ik wist wel dat het niet kwam omdat ze dacht dat ik het niet kon, ze deed het niet omdat ze teveel van hem hield. Zou ze zo haar hele leven in rouw blijven? Ik zuchtte, en een koud wolkje verliet mijn warme mond, vlug verstopte ik mijn neus in mijn sjaal. Had ze het zelf niet koud? 

Domme vraag, ze had het al koud sinds hij niet meer in haar leven was. 

Ik kon niet goed thuisbrengen waarom ik had aangeboden mee te komen vandaag, Harry wachtte thuis ook op ons. We hadden min of meer de zorg voor hem overgenomen toen de oorlog voorbij was. Ik had er niet eens over hoeven na te denken om haar ook in huis te nemen met haar kleintje. Per slot van rekening had ik hem, haar en mezelf beloofd haar te helpen, al was het het laatste goede dat ik deed. 

Zie je me, Severus? 

Ik keek even naar boven, alsof hij daar echt zou zijn, diep van binnen hoopte ik dat hij wist dat ik voor haar zorgde, voor haar en zijn kind. 

'Liefje, we moeten echt gaan,' zei ik, en mijn stem klonk schor van het wachten en mijn mond houden, 'ik moet beginnen met koken.' 

Met een bleek gezicht keek ze me aan. 

Wat doe je jezelf aan. Je beseft je toch wel dat Severus je nu al streng toegesproken zou hebben? En zou hebben gezegd je eroverheen te zetten? Je zou het nog gedaan hebben ook, want dat kon hij. Maar het spijt me, ik ben hem niet...

Het bundeltje in haar armen begon te kraaien, en even keek ze er liefdevol naar, voor ze zich omdraaide en naar me toekwam. 

Haar koude hand bereikte de mijne, en we verdwenen in het niets. God, wat was ik blij dat we het Grimboudplein vaarwel hadden gezegd, we woonden nu niet ver bij de Wemels vandaan, dus Harry kon er zo vaak heen als hij maar wilde. 

Maar vandaag had hij besloten bij ons te blijven. De deur zwaaide al open toen we verschijnselde. 

'Jullie zijn terug!' zei hij opgewekt, en ik glimlachte als antwoord. 

'Ik ben al een beetje begonnen met koken, niet dat ik er veel van kan,' voegde hij eraan toe, en keek ons verontschuldigend aan. 

'Ik maak het wel af,' zei ik, terwijl ik hem vriendelijk weer naar binnen duwde. Hierbinnen was het behaaglijk warm, en ik zuchtte opgelucht. Ik dacht dat mijn neus er elk moment af had kunnen vallen.