Lost in Harry Potter - Vengeance

Between a father and his child

'Is er iets?' vraagt hij aan me, maar ik zie hem opgelucht zuchten als ik mijn hoofd schud. 

'Tenzij je het erg vind om met mij in één ruimte te moeten zitten?' zeg ik schouderophalend. 

Nu schudt hij zijn hoofd, en gaat weer zitten. Ik plof op de bank, die overig heerlijk zit, en leun met gesloten ogen achterover. Ik gooi mijn rugzak naast me op de bank. 

'Waar had je die wisseldrank vandaan om in Amycus te kunnen veranderen?' vraagt mijn vader. 

'Zelf gemaakt,' zeg ik, en kijk hem aan. 

Er gaat een wenkbrauw omhoog, 'je bent vijftien.' 

'En heb jouw genen, dat had ik je geloof ik al gezegd,' glimlach ik. 

Ik pak mijn tas, en gooi hem die toe, 'hier heb ik er nog veel meer in zitten.' 

Hij kijkt me aan, 'je kwam wel erg voorbereid naar mijn tijd,' zegt hij, terwijl hij mijn tas open ritst en er een glazen flesje uitvist. 

'Is dit Flegmaflip?' zegt hij, met het flesje schuddend. 

'Er zit ook slaapdrank in, wolfsworteldrank, en murtlapextract.' 

'Waarom sleep je dat allemaal mee?' 

Ik haal mijn schouders op, 'ik dacht dat het van pas zou komen,' verdedig ik mezelf, ik trek mijn benen op en sla mijn armen om mijn knieën. 

Hij zet mijn tas op de grond, en kijkt me aan. Ik heb zijn ogen, dat valt me op, diep, donker, ondoorgrondelijk. 

'Je lijkt op je moeder,' zegt hij, na een korte stilte. 'En niet alleen qua uiterlijk.' 

'Ik heb het in de problemen komen ook van haar, volgens Sirius,' zeg ik. 

'Dat is dan één van de weinige dingen waar hij en ik het over eens zijn,' zegt mijn vader sereen, en hij slaat zijn lange benen over elkaar. 

'Heb je het nog met hem kunnen hebben over die toverdrank?' 

Ik schud mijn hoofd. Opnieuw valt er een stilte tussen ons. Het voelt zo onwennig met zijn tweeën in één ruimte te zijn. 

'Hoe gaat het met studeren voor je SLIJMBALLEN?' vraagt hij uiteindelijk. 

'Daar kan ik nu niet meer aan deelnemen,' zucht ik, en leun met mijn kin op mijn knieën. 'Het ging wel redelijk. Alleen Transfiguratie was een heikel punt.' 

'Iets dat voor je vriend het makkelijkst is, neem ik aan? Aangezien hij een transformagiër is,' zegt mijn vader koeltjes. Ik knik. 

Hij buigt zich naar voren, en kijkt me aan, 'ik moet je bekennen, Emma, dat ik niet zo goed weet wat ik van die jongen moet vinden,' zegt hij, 'hij is de zoon van iemand, die me in mijn jaren op Zweinstein ook het leven zuur heeft gemaakt.' 

'Remus Lupos? Was één van de beste vrienden van Sirius,' knik ik. 

'Zolang hij je maar goed behandeld,' zegt mijn vader, en ik kijk hem aan. 

'Wat?' 

'Dat hij je goed moet behandelen, anders vervloek ik hem,' gromt mijn vader. 

'Pap, hij is mijn beste vr- wacht even,' ik schiet in de lach, 'je denkt toch niet dat Teddy en ik een stelletje zijn?' 

'Zijn jullie dat niet dan?' mijn vader trekt een wenkbrauw op. 

Ik schud van "nee". Hij kijkt me aan met een blik, die me zegt dat hij er geen drol van gelooft. 

'We zijn gewoon vrienden,' zeg ik nog een keer, 'trouwens, hij is verliefd op Victoire.' 

'Nee, dat is hij niet,' zegt mijn vader, die opstaat en naar de keuken loopt. Ik kijk hem met een opgetrokken wenkbrauw na. Nadat hij theewater op heeft gezet, draait hij zich om, en leunt met over elkaar geslagen armen tegen het aanrecht, en kijkt me aan. 

'Heb je naast hem nog andere "vrienden"?' vraagt hij. 

'Melissa,' zeg ik meteen, en ineens vraag ik me af of zij al weet dat ik van school ben gestuurd. 'Ze-eh- is een waarzegster,' voeg ik eraan toe. 

'Wordt dat nog steeds gegeven door Sybilla?' vraagt mijn vader. 

'Professor Zwamdrif, bedoel je?' vraag ik, 'ja, die geeft het nog steeds. We moesten twee dagen geleden in de glazen bol kijken.'

'En?'

Het theewater begint te koken, snel haalt pap het van het vuur en schenkt het in een ketel. 

'En?' vraagt hij nog een keer, als hij met thee en twee bekers weer bij me komt zitten. 

'Ik zag-wel iets,' zeg ik voorzichtig, terwijl ik in kleermakerszit ga zitten. Vragend word ik aangekeken. 

'Ik zag het Duistere Teken,' zeg ik zacht. 

Als ik papa aankijk, zit hij me bedenkelijk aan te kijken, 'dus Jeweetwel komt terug,' concludeert hij. 

Ik haal mijn schouders op, 'ik weet niet wat ik ervan moet denken,' zeg ik eerlijk. 'Ik bedoel, hij heeft nu in ieder geval de Tijdverdrijver niet kunnen testen, dat zou jij doen, dus weet ik niet of hij terug komt.' 

'Als ik er niet ben om die Tijdverdrijver te testen, laat hij het iemand anders doen,' verzekert papa me. 

'Ben je nog boos dat we je naar onze tijd gehaald hebben?' vraag ik, en ik schenk thee voor ons in. 

Hij slaat zijn handen om de warme kop, en leunt ontspannen achterover in de stoel. Vergis ik me? Of is het echt heel lang geleden dat hij zich op deze manier heeft kúnnen ontspannen? 

'Nee, ik ben niet meer boos,' zegt hij, na een korte stilte. 

'Ik dacht er niet echt bij na, toen ik besloot je dan maar hierheen te halen,' geef ik schoorvoetend toe. 

'Dat was me al duidelijk,' geeft hij terug. Even zitten we in stilte naast elkaar. Ik neem langzame slokjes van mijn thee, en voel mijn binnenste weer een beetje warm worden. 

'Dus,' zegt papa uiteindelijk, 'niet dat ik je ook maar iets verwijt, maar- hoe komt het dat je in Huffelpuf terecht bent gekomen?' 

Verbaasd kijk ik hem aan, en hij kijkt recht terug. 'O-oh, eh-' stamel ik, 'dat- dat komt omdat-'

'Je er zelf voor gekozen hebt?' maakt papa mijn zin af, zonder zijn blik van me af te wenden.