Lost in Harry Potter - Vengeance

All is Well

130 Hoofdstukken precies, is dit het laatste deel van het tweede deel van Lost in Harry Potter. Ik wil al jullie trouwe, lieve leuke, grappige lezers bedanken vanuit de grond van mijn hart. Zonder jullie, was dit tweede deel nooit in me opgekomen, en dus niet tot stand gekomen. Wat heb ik gelachen om sommigen van jullie comments. Enne, de vanille koekjes ;) Hele, hele dikke kus van mij, en hopelijk zie ik jullie terug als mijn derde deel van start gaat <3 

-----------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ik voel me vies, als ik eindelijk weer bij het kasteel kom. De zon komt al op, en de ravage is enorm. 

Achter me zweven de lichamen van papa en Bellatrix.

De dooddoener die ik eerder doodde, heb ik laten liggen.

Als verdoofd loop ik langs al het puin. De lichamen, de ravage. 

Als ik naar het kasteel kijk, is daar bijna niets meer van over. 

Zweinstein is vrijwel niet meer...

Ik voel tranen branden, als ik bedenk hoeveel herinneringen er met het kasteel ten onder zijn gegaan. 

Ik ben allang niet meer de Emma die ik was toen ik met Teddy samen aan mijn vijfde jaar begon.

De lol en het stiekem drinken in de leerlingenkamer, grappen uithalen met de leraren. Het voelt als iets uit een ver verleden. 

Die Emma was naïef, onbezorgd.

Ik blijf staan, als ik met mijn voet tegen iets zachts stoot. Als aan de grond genageld blijf ik staan. 

Mijn ogen blijven hangen op het kleine lijfje aan mijn voeten. Dan, ga ik op mijn hurken zitten, Voldemort compleet negerend. 

Die is nog steeds te verloren in zijn eigen pijn, om op te merken dat ik hem heb losgelaten.

Winky...

Tranen vallen op haar smoezelige kleertjes, terwijl ik haar ogen sluit. Zou ze weten dat ze Teddy's leven, en dat van mij gered heeft? De eerste keer dat we per ongeluk in het verleden terecht kwamen?

Dit heeft ze niet verdiend.

In stilte, blijf ik even naar haar kijken, tot ik Voldemorts ellenboog tegen de zijkant van mijn hoofd voel.

Meteen wil ik iets naar hem snauwen, maar besef me ook meteen dat dat geen zin heeft. Hij hoort me toch niet. Dus grijp ik hem weer bij zijn arm, en loop verder.

Als ik op de binnenplaats kom, zie ik weer mensen rondlopen.

Harry, Ron. Ginny en Hermelien zijn druk bezig. 

Maar ik zie ook Anderling, en de rest van de Wemels.

'Hier heb ik nog iemand.' Fenrir komt de grote deuren uitlopen, met iemand op zijn rug. 

Het is Victoire zie ik. Ze is gewond, en klemt haar armen stevig om Fenrir's nek.

'Victoire!' Meteen zie ik Teddy vanuit een nis naar hen toe rennen, en hij helpt Fenrir met haar op een matras leggen.

'Ik leef nog,' glimlacht Victoire, 'met dank aan Fenrir, die me op tijd onder het puin uit wist te-' haar stem stokt in haar keel, als haar ogen die van mij vinden.

Meteen kijken ook Teddy en Fenrir op.

'Emma!' Fenrir rent naar me toe. 

En ik besef me dat ik hem nodig heb.