Lost in Harry Potter - Vengeance

The loyal dog

Suffig doe ik mijn ogen open, en staar recht tegen het tentdoek. 

Wat, zijn we dan niet alweer op weg naar Voldemort? Ik draai mijn hoofd, en zie Vaalhaar bij het vuur zitten. Hij kijkt op als ik overeind ga zitten.

'Ik heb nagedacht,' gromt hij, 'terwijl jij je schoonheidsslaapje hield.' 

Ik trek een wenkbrauw op, en geef geen antwoord. Blijkbaar is wat er ook gebeurd is vannacht minder belangrijk dan waar hij over nagedacht heeft.

'Over wat je gisteren zei,' gaat hij door, 'en dat je vind dat ik me als een hond gedraag door Jeweetwel te volgen.' 

Nu kijk ik oprecht verbaasd. Ik had niet echt verwacht dat hij daar nog een seconde over na zou denken. Ikzelf in ieder geval niet meer. 

Hij staat op, en buigt zich naar me toe, 'laat ik voorop stellen dat ik het haat je gelijk te moeten geven!' zegt hij, een beetje geïrriteerd. 

Gelijk? Holy- hij geeft me gelijk?!

'Ja, dus?' vraag ik eindelijk, 'je geeft me gelijk, gefeliciteerd. En nu?'

'Nu heb je het voor elkaar, dat ik aan het overwegen ben je te helpen,' zegt Vaalhaar, en hij gaat weer zitten. 

We kunnen elkaar recht in de ogen aankijken. 

Mijn hart slaat over, me helpen? 

Ik knijp mijn ogen samen, 'en waarom zou ik je geloven?' zeg ik, 'Asserence was ook niet wie hij zei dat hij was.' 

Ik sla mijn armen over elkaar, 'wie garandeert mij dat jij niet heel snel weer naar je baasje rent als we de schuilplaats van mijn vader gevonden hebben, hm?' 

Hij kijkt me lang zwijgend aan. 

'Dat zal je nooit zeker weten,' zegt hij uiteindelijk. 

Ik bijt op mijn lip, en volg hem met mijn ogen, terwijl hij opstaat en naar de keuken loopt. Zo te zien om iets te eten te fixen.

Ik verklaar mezelf voor gek, dat ik op het punt sta de meest gevreesde weerwolf te vertrouwen. 

Maar-het was zijn antwoord. Ik zal inderdaad nooit zeker weten wie ik wel en niet zal kunnen vertrouwen. En het feit dat hij dat zei, in plaats van me te proberen te overtuigen, vertelt me dat hij er inderdaad over nagedacht heeft.

'Heb je een plan?'

Hij draait zich om, zichtbaar verbaasd. Hij heeft twee borden in zijn hand. Blijkbaar had hij niet verwacht dat ik op hem in zou gaan. 

'Nog niet,' zegt hij, 'en nu iets bedenken zou te kort dag zijn, we moeten over een paar uur weer terug zijn bij Jeweetwel.'

Ik sta op, en kijk hem aan terwijl ik tegen het aanrecht leun, 'beloof me dat we samen iets bedenken, Vaalhaar,' zeg ik, met over elkaar geslagen armen.

Hij steekt twee vingers in de lucht, 'ik zweer het,' het klinkt sarcastisch. 

De toon negerend neem ik hem even in me op, 'welke Vaalhaar ben je eigenlijk?' vraag ik na een korte stilte. 

Een stilte, waarin Vaalhaar een plak worst pakt en het in zijn mond steekt. 

'Ik heb je namelijk gezien, in Azkaban,' ga ik door, 'je viel me nog net niet aan.'

'Die Vaalhaar ben ik in ieder geval niet,' zegt hij, en duwt me mijn bord eten in mijn handen. 'Die Vaalhaar hebben we meegenomen, en onder gebracht op een plek waar hij niet makkelijk uit zal komen,' hij glimlacht even zijn tanden bloot, en neemt een grote hap van zijn brood.

'Volgende maand kunnen we op zoek gaan naar de schuilplaats van je pa,' voegt hij er nuchter aan toe. 'Tot die tijd zit je toch vast op mijn kamer.'

Het voelt vreemd, onwennig, om een Dooddoener aan mijn kant te hebben gekregen. 

En nog steeds, is er dat stemmetje in mijn achterhoofd dat me waarschuwt voorzichtig met hem te zijn. Het zou zo maar kunnen dat hij dit allemaal in opdracht van Voldemort doet.

'Je vertrouwd me voor geen meter.'

'Kun je me dat echt kwalijk nemen? Je hebt me in je kamer vastgeketend, jij hebt een weerwolf van me gemaakt, je hebt me gevangengenomen. Zo kan ik nog wel even doorgaan,' ik neem weer een veilige afstand van hem, en ik kan aan hem zien dat hij dat dondersgoed doorheeft.

Ik plof op de stoel naast de bank, 'waarom heb je me gebeten?' vraag ik, 'want ik vind het moeilijk te geloven dat je het echt hebt gedaan om de redenen waar we het gisteren over hadden.' 

Hij kijkt me zijlings aan, en steekt de rest van zijn brood in zijn mond, 'je lijkt op je moeder,' zegt hij met volle mond.

'Dus?'

'Zij rook ook altijd net zo lekker als jij nu,' zegt hij.

Ik trek een wenkbrauw op, 'dus je beet me omdat ik lekker ruik? Is dat echt alles?' 

Hij grijnst, en met zijn voet trekt hij mijn stoel naar zich toe, 'ik vroeg me af hoe je zou smaken,' zegt hij, en ik zou zweren dat zijn ogen oplichtten bij die woorden. 

Ik slik.

'En je smaakt precies zoals ik verwacht had,' zegt hij, en hij wiebelt even met zijn wenkbrauwen. 

Dat ik dichterbij zit, werkt nu in mijn voordeel. Ik plant mijn schoen in zijn gezicht, en schuif mijn stoel door kracht te zetten weer achteruit, 'creep!'

'Gun een weerwolf toch zijn pleziertje!' lacht Vaalhaar, die blijkbaar immuun is voor pijn ofzo. 'Het is al zo lang geleden dat ik een beetje lol heb kunnen hebben.'

'Jij hebt toch al lol als je mensen pijn ziet lijden?' zeg ik gevat. 'Jij hebt mij echt niet nodig om lol te hebben, Vaalhaar.'

'Nee, maar als ik jou ga volgen, moet ik toch gedag zeggen tegen dat leventje, of niet soms?' ketst hij me in mijn gezicht, en daar heb ik dan weer niet van terug.

Hij springt op, 'nou schoonheid, tijd om terug te gaan.'

Hij bindt me weer, en buiten pakt hij alles in. Dan grijpt hij me in mijn nekvel, en verdwijnselen we.

Nog geen kwartier later, zit ik weer boven, vastgeketend aan de radiator. Maar dit keer ben ik toch een stuk minder angstig. 

Ik lig met mijn armen onder mijn hoofd, en kijk naar de kleine oneffenheden op het plafond. Zou Vaalhaar de moed hebben om Voldemort in de steek te laten? Hij heeft hem zo lang gediend, al sinds Harry naar Zweinstein ging. 

Misschien zit hij hem nu allemaal te vertellen wat we in de tent besproken hebben. Dat ik Vaalhaar echt overweeg te vertrouwen. En misschien zitten ze nu met zijn allen heel hard te lachen om mijn stommiteiten.

Maar- ik weet ook, dat als er gelachen zou worden, ik dat echt wel gehoord zou hebben, en het is, op mompelende stemmen na, rustig.

Mijn ogen beginnen net langzaam een beetje dicht te vallen, als mijn deur open gaat. 

Ik doe één oog open, en ik zie dat Vaalhaar binnen is gekomen. Anders dan voorheen, loopt hij nu op me af, en zet het bord eten dat hij bij zich heeft naast mijn bed. En zonder een woord te zeggen vertrekt hij weer. 

Een vredesoffer? Ik kijk, er ligt een groot stuk vlees op het bord, en bacon.

Je moet het hem nageven Sneep, hij doet er wel moeite voor.