Lost in Harry Potter - Vengeance

Quidditch

Ik reik naar Terrence' arm, en grijp die beet, dan sta ik op, en trek hem zo snel ik kan de pub uit. 

'Wow! Hey!' hoor ik hem achter me zeggen, en ik kan hem voelen struikelen, maar ik stop niet. 

Pas bij de smidse stop ik. 

'Wat is er?' vraagt Terrence, als hij mijn gezicht ziet. 

'Terrence, we kunnen daar niet meer naar binnen,' zeg ik zwakjes. 

'Jezus, je ziet eruit alsof je een spook hebt gezien, ga even rustig zitten,' zegt hij bezorgd, en samen gaan we op de stoep zitten. 

'Wat is er aan de hand?' 

'Olaf,' stamel ik, en ik begin me misselijk te voelen, 'oh mijn god...'

'Emma, je raaskalt, wat is er aan de hand?' Terrence slaat zijn arm om mijn schouder. Zijn warmte doet me goed en ik kijk hem aan. 

'Terrence, Olaf heeft het Duistere Teken op zijn arm staan,' zeg ik. 

Even kijkt Terrence me aan, 'dat kan niet,' zegt hij dan, 'dat kan n-' 

'Ik zou zoiets niet verzinnen!' zeg ik verdedigend, 'echt, Terrence ik zweer het je!' 

Hij kijkt me aan, en ziet blijkbaar de oprechtheid in mijn ogen, want hij knik, 'oké, rustig maar,' zegt hij, 'ik zal het uit laten zoeken op het Ministerie,' zegt hij. 

Ik knik. 

'Kom, laten we maar verder gaan,' Terrence helpt me overeind, en niet veel later zit ik alweer bij hem achterop de bezem. Stilletjes leun ik met mijn hoofd tegen zijn rug, en kijk naar het voorbijflitsende landschap. 

Was dit een voorbode geweest? Was hij vroeger al een dooddoener geweest? Stond hij geregistreerd bij het Ministerie? Ik voelde hoofdpijn opkomen. Maar daar wilde ik niet aan toegeven, niet nu Terrence en ik juist iets leuks gingen doen. 

Je bent wel lekker bezig Emma. 

'We zijn er.'

Ik keek op, en merkte inderdaad dat we bij een stadion waren geland. Terrence bracht zijn bezem naar een speciale stalling, en zette hem vast met een bezwering zodat hij niet gestolen kon worden, daarna liepen we samen naar het stadion. 

Onder het lopen, voelde ik zijn hand in die van mij glijden, en even keek ik hem aan, maar had niet de behoefte hem te stoppen. 

Bij de ingang liet hij zijn kaartjes zien, en mochten we naar onze plaatsten lopen. We zaten in het vak voor de Schotland supporters, gelukkig. 

Het was een zee van groen aan de overkant, overduidelijk, de Ierland supporters waren fanatiekelingen. 

Dit zou echt zo Teddy's ding geweest zijn. 

Ik glimlachte bij die gedachte. 

Maar toen ik dacht aan hoe onze vriendschap er nu uitzag, verdween die glimlach ook weer snel. 

Iedereen, en dus ook ik, omdat je met dat soort dingen nu eenmaal meedoet, begon te roepen, en hun team aan te moedigen.

In de pauze, kocht Terrence chocokikkers en peperduiveltjes voor me, en voor ons beide boterbier. 

Ik deelde mijn eerste chocokikker met hem, en bekeek het plaatje dat erbij zat. Ik lachte, Ron Wemel stond me met een grijns van oor tot oor aan te kijken. Dat plaatje had ik al een stuk of tien keer, maar ik was simpelweg gewoon te lui om ze allemaal uit te zoeken en dubbele ofwel te ruilen, ofwel weg te gooien. 

Bovendien had ik toegang tot een gesprek met de echte Ron Wemel, wat altijd leuk was. 

De tweede helft van de wedstrijd werd het spannend, Schotland begon in te lopen op Ierland, wat in ons vak zorgde voor een boel aanmoediging.

De wedstrijd eindigde in de winst voor Ierland, met een verschil van 50 punten, en het alle Schotse supporters liepen morrend in een grote stroom naar buiten, terwijl er in het Ierse vak uitbundig gezongen werd. 

'HOU JE KOP MET ZINGEN!' roepen een paar mannen, die duidelijk niet tegen hun verlies kunnen. 

'Kom,' zegt Terrence zacht, en hij loodst ons langs de mannen, die steeds agressiever gaan roepen. 

In een flits zie ik het opnieuw. 

Dit keer door de opgeheven vuist van één van de vechtersbazen. 

'Terrence!' ik wijs, 'kijk dan!' 

Terrence draait zich om, en kijkt in de richting waarin ik wijs, en ik zie dat hij het Duistere Teken ook kan zien. 

Maar- de man ziet ons ook kijken. 

Woedend komt hij naar ons toe benen, 'heb ik iets van jullie aan!?' snauwt hij. 

'Nee,' zeg ik vlug, 'helemaal niets.' 

Ik wil weglopen, maar de hand van de man, sluit zich als een bankschroef om mijn bovenarm. 

'Ik houd niet zo van bemoeizuchtige meisjes,' sist hij, met zijn gezicht vlakbij dat van mij. 

'Ik ben n-niet bem-' 

Vliegensvlug trekt de man zijn toverstok. 

'Ik zou het niet doen, als ik u was,' zegt Terrence achter me, ik kan hem niet zien, maar ik vermoed dat hij zijn eigen toverstok op de man gericht heeft. 

'Houdt je vriendinnetje dan in toom!' snauwt de man, en hij geeft me een harde duw. Ik val, recht in de armen van Terrence, die me opvangt. 

De man draait zich om, en mengt zich weer in de menigte, die zijn we kwijt. 

'Gaat het?' vraagt Terrence, die me weer stevig op mijn voeten zet. 

Ik knik stilletjes. 

'Maak je geen zorgen Emma,' zegt Terrence, en zachtjes duwt hij een losgeraakte pluk haar achter mijn oren, 'niemand zal je pijn doen zolang ik bij je in de buurt ben.' 

Ik knik opnieuw. 

'Ik breng je naar huis,' zegt hij, 'de schouwers die hier in dienst zijn lossen het wel-' hij houdt zijn mond als hij mij mijn hoofd ziet schudden. 

'Je moet ze helpen Terrence,' zeg ik, 'jij bent net zo goed een schouwer als zij.' Hij kijkt me aan, 'weet je dat zeker?'

'Ga.'

Even nog, houdt hij mijn blik vast, dan draait hij zich om, en rent terug naar het stadion. 

Ik sla mijn vest om me heen, tegen de opkomende kou, en kijk naar de vechtende tovenaars, die het niet met elkaar eens zijn over de uitslag van de wedstrijd. 

Maar- als er daar echt dooddoener tussen zitten, duurt het vast niet lang tot-

Er schiet een groene flits de lucht in, mensen schreeuwen, en even knijp ik mijn ogen samen tegen de felle flits in de lucht. 

Dan veranderd het schreeuwen in regelrechte paniek. 

Mensen rennen langs me heen, ik wordt door iemand geduwd, maar ik blijf staan. 

Mijn ogen strak op het Duistere Teken in de lucht gevestigd. 

Groen kijken de schedel en de slang op ons neer. 

Na vijftien jaar niet gezien te zijn, na vijftien jaar veiligheid. 

Zou dit het einde zijn?