Lost in Harry Potter - Vengeance

The escape

Fenrir PoV

Langzaam doe ik mijn ogen open. Mijn hele lijf voelt beurs, en met een diepe kreun ga ik overeind zitten. 

Als ik om me heen kijk, zie ik Severus in een van de hoeken van de kelder zitten. Hij heeft zijn toverstok nog op me gericht.

Mijn geheugen laat me in de steek over wat er vannacht allemaal gebeurd is, en ik heb een barstende hoofdpijn. 

Ik ga tegen de koele muur zitten, en leg mijn hand tegen mijn voorhoofd.

Het blijft lang stil tussen ons, en ik kan me zo voorstellen dat Severus zich des te meer weer beseft hoe gevaarlijk weerwolven zijn. 

Ik kijk hem van onder mijn hand aan, 'weet je nog, dat we maanden geleden ruzie hadden omdat je niet wilde dat Emma nog langer met mij mee zou gaan?'

'Hm,' is het enige antwoord dat ik krijg.

'Ik vroeg toen aan je wat je ging doen als het volle maan zou worden,' ga ik door. 

Van zijn kant van de kelder kijkt Severus me alleen maar aan. 

'Had je met haar kunnen doen wat je allemaal met mij gedaan hebt?' vraag ik op de man af. 

Pas nu laat hij zijn toverstok zakken, en lijkt zich te ontspannen, 'nee,' zegt hij na een lange stilte, 'dat had ik niet gekund.'

Ik glimlach, en leun met mijn hoofd achterover tegen de koele muur, langzaamaan begint mijn brein wakker te worden, en begin ik me langzaamaan weer een beetje te herinneren wat er de afgelopen nacht allemaal gebeurd is. 

 'Aan de ene kant moet ik mijn excuses aan moeten bieden,' zegt Severus, die blijkbaar ziet hoeveel hoofdpijn ik heb, 'maar aangezien je meer dan één poging hebt gedaan me op te eten-'

'Laat maar,' ik wuif het weg, 'ik kom er wel overheen. Het is echt niet de eerste keer dat ik zo wakker geworden ben.'

'Mag ik iets vragen?'

'Hm,' zeg ik vaagjes.

'Hebben jij en Emma wel eens op mensen gejaagd?'

Ik kijk op bij die vraag. Uiteindelijk schud ik mijn hoofd. 'Emma weigert mensenvlees te eten,' zeg ik.

'En jij?'

'Ik heb sinds ik haar ken geen mensenvlees meer gegeten,' geef ik toe. 

Ik zie Severus nadenken. 

'Verlang je er nog wel naar?' vraagt hij na een tijdje.

'Soms wel. We blijven toch weerwolven, het zit in ons systeem om op mensen te jagen, ook bij haar. Maar zolang we het ook redden met het wild dat we vangen, doen we dat. Ik weet dat Emma ook het instinct heeft om op mensen te jagen, ik zie het in haar ogen als we in wolvenvorm zijn.'

'Hoe houd je haar tegen?'

'Wat maakt dat je denkt dat ik haar tegenhoudt?' ik trek een wenkbrauw op, 'ik ben het gewend mensenvlees te eten, voor mij is het moeilijker vol te houden dan voor haar. Zij heeft het nooit geproefd.'

'Dus zij houdt je tegen in het eten van mensenvlees?'

Ik knik.

'Ik ben blij dat ze dan toch ergens een goede invloed op je heeft gehad,' zegt Severus. 

Ongewild schiet ik in de lach, 'bedankt voor je vriendelijkheid zolang het duurde,' zeg ik.

'Jij hebt ook een goede invloed op haar Fenrir,' zegt hij, en nu kijk ik hem wel degelijk verbaasd aan.

'Ze is zelfverzekerder,' zegt Severus, en hij kijkt naar de deur. 

Opnieuw kijkt hij me aan, 'wat gaan jullie doen, als de oorlog voorbij is?'

Ik haal mijn schouders op, 'eerlijk gezegd hebben we het daar niet over gehad,' zeg ik, 'het lijkt nog zo ver weg dat de oorlog echt uitbarst. Maar ik voel dat het eraan zit te komen.'

Severus knikt beamend, 'ik heb anderen uit de Orde daar ook al over gehoord,' zegt hij.

'Ik ben bang dat het sneller is dan dat wij voor ogen hebben Severus.'

Ik zie dat hij zijn mond open doet om te antwoorden, maar op dat moment horen we beide de sleutel in het slot. Meteen staan we op scherp.

Het is Emma die naar beneden komt lopen.

'Emma!' zegt Severus.

Ze ziet er vermoeid uit, en bleek. Ik wil haar hier weghalen. Het zou andersom moeten zijn...

'Jullie kunnen weg,' zegt ze zachtjes. 

Maar ik zie bezorgdheid in haar ogen, en ik trek haar naar me toe, 'er is iets,' zeg ik meteen. 'Ik zie het aan je.'

Emma kijkt me aan, 'Hij is naar Zweinstein,' zegt ze zacht. 'Jeweetwel is naar Zweinstein.'

Over haar hoofd kijk ik Severus aan. Is het begonnen?

'Jullie moeten weg, ik heb iedereen in slaap gekregen,' zegt Emma, en ze duwt me mijn rugzak in handen, 'ga. Waarschuw iedereen uit de Orde. Het gaat beginnen...'

'Ik laat jou hier niet achter!' zeg ik meteen, en ik zet de rugzak weer op de grond, 'ze vermoorden je Em!'

'Hij verwacht dat we vanavond achter hem aankomen,' zegt ze, zonder te laten merken dat ze me gehoord heeft. 'Alsjeblieft, ga,' nu kijkt ze me wel weer aan.

'En jij dan?' ik sla mijn armen over elkaar.

'Ik kom vanavond naar Zweinstein.'

'Geen denken aan!' zegt Severus streng, 'je komt met ons mee!'

'Als ik vanavond niet ga, vermoord hij me pas echt!' werpt Emma in, 'ik moet me volgens hem bewijzen! En dat kan alleen vanavond. Ik moet hem zo lang mogelijk laten denken dat ik bij hem hoor!'

Ik knijp mijn ogen een beetje samen, ze begint als een Dooddoener te klinken...

'Wat maakt het uit of je met ons meegaat? Je bent niet een van hen!' spreekt Severus mijn gedachten uit.

'Als ik niet ga vermoord hij mijn broertje,' zeg ik zacht. 'Dat risico wil ik niet lopen. Ik moet ervoor zorgen dat hij me ziet komen, voor ik hem verraad.'

Ik zie dat Severus nog iets wil zeggen, maar ik ben hem voor. 

'Als je er niet bent vanavond, kom ik je persoonlijk halen!' 

Ze kijkt me aan, en knikt dan.

'Kom,' ik pak mijn rugzak op, en loop naar de trap, Severus loopt langs me heen, en Emma blijft even wachten tot hij boven is, voor ze naar me toe komt lopen, en haar lippen tegen die van mij drukt. 

'Ik hou van je,' zegt ze zacht, als ze me weer losgelaten heeft.

Ik duw even voorzichtig een pluk haar achter haar oor, 'wees alsjeblieft voorzichtig,' zeg ik zacht, 'ik wil niet dat dit ons afscheid word.'

'Ik zal voorzichtig zijn,' beloofd ze.

Ik geef haar even snel een zoen op haar voorhoofd, 'ik hou ook van jou.' 

Met die woorden loop ik verder de trap op, en kijk boven aangekomen om me heen.

'Fenrir!' Severus staat me bij de voordeur te wenken, 'het is veilig.'

Pas als ik bij hem sta, doet hij de deur open, en komt er een straal zonlicht naar binnen.

Eventjes kijk ik nog achterom, en vangen mijn ogen die van Emma, voor ik en Severus verdwijselen.