Lost in Harry Potter - Vengeance

Planting Doubt

A/N: Het jaar is 2018, en eindelijk heb ik dit hoofdstuk verbeterd. (Net als de rest van het boek overigens lol) Veel leesplezier! XXX

---------------------------------------------------------

Ik kijk opzij, naar Terrence. Die staat nogal glazig voor zich uit te kijken naar de tuin. 

Zou het papa en Fen al gelukt zijn de Orde bij elkaar te roepen? En waar zou Voldemort nu zijn? 

Ik leun tegen de deurpost, en bijt op mijn duimnagel. Ik maak me meer dan zorgen. 

Ik weet dat deze plek niet goed voor me is, ik weet dat de aanwezigheid van Voldemort niet goed voor me is. Maar ik moest toch iets bedenken om in leven te blijven? En hem laten denken dat Terrence er door de Imperiusvloek voor had gezorgd dat ik aan zijn kant stond, was de beste optie die ik had gehad op dat moment. 

Zeker om in leven te blijven, en mijn broertje hopelijk uit Voldemort's klauwen te redden.

Hij heeft gewoon goede opvoeding nodig, probeer ik mezelf voor te houden. 

Maar- ik herinner me ook zeker nog wat Cormac me ooit vertelde, over zijn neef, en dat ze die niet meer gesproken of gezien hebben naarmate hij ouder werd. Mijn gedachten gaan uit naar mijn vrienden, die nu op Zweinstein zitten, en waarschijnlijk uit bed getrommeld zijn omdat de kans bestaat dat Voldemort het kasteel vannacht al zou kunnen besluiten aan te vallen. 

Het Ministerie heeft hij al...

Ik draai me om, en kijk de huiskamer in, de dooddoeners die zijn achtergebleven liggen nog steeds te slapen. 

Dat komt goed uit, dat betekend dat we een paar uurtjes lang, minder dooddoeners hebben waar we het tegenop moeten nemen. 

Ik kijk naar Terrence, om hem maak ik me wel zorgen. 

De spreuk heft zich op, op het moment dat ik me bij de Orde voeg, of tenminste, het is de bedoeling dat ik dat doe. 

Niet dat ik het wil, maar ik vecht liever tegen hem terwijl hij zichzelf is, dan een of andere zombie die niet eens voor zichzelf kan denken. 

Hoe het ook zij, hij zal aan het kortste eind trekken, daar zorg ik wel voor.

Ik hijs mijn rugzak op mijn rug, en loop naar buiten. 

Zonder dat ik iets hoef te zeggen, komt Terrence achter me aan. Hij legt zijn hand op mijn schouder, en we verdwijnselen.

Pas als we aankomen, net buiten Zweinsveld, voel ik de angst en zenuwen toenemen. Met mijn toverstok gevechtsklaar lopen we het dorp in. 

Er is geen alarm dat afgaat. Zou het ding detecteren dat ik met een dooddoener ben? 

Of is het de Orde gelukt om die vloek te verwijderen? Het zou me niets zoveel verbazen als ofwel mijn vader daar iets mee te maken zou hebben, of Professor Perkamentus.

Hoe verder we Zweinsveld achter ons laten, hoe dichterbij de lichtjes van het kasteel komen. 

Even bijt ik op mijn lip, zo dichtbij, en toch ook zo ver weg. 

Ik heb Zweinstein erger gemist dan ik verwachtte. 

De laatste keer zaten ik en Fenrir vlakbij, maar toen kwam Terrence het verpesten. 

Ik kijk even achterom, Terrence staat naar een bloemetje te kijken. 

Hij is echt net een zombie. Ik vraag me af hoe hij gaat reageren als hij erachter komt dat ik hem en Voldemort in de zeik heb genomen.