Lost in Harry Potter - Vengeance

Explanation

A/N: Dit Hoofdstuk draag ik op aan mijn lezer @denisedebresser omdat zij in het vorige hoofdstuk zo ontzettend dicht bij de waarheid zat met haar comment ;D

-------------------------------------------------------------------------------------

'Wingardium Leviosa!' hoor ik de stem naast mijn oor vaag zeggen, en terwijl Fenrir omhoog komt, word ik meegetrokken. 

Weg van het kabaal. Weg van de chaos. 

Weg van alles.

Ik probeer me uit alle macht los te trekken, maar degene die me vast heeft, is veel sterker dan ik. 

Pas als we een veilige plek hebben gevonden, blijven we staan. 

Gedesoriënteerd draai ik me om, Cormac staat voor me, 'wat heb je gedaan!?' roep ik, en geef hem een harde duw, maar hij wankelt niet eens een klein beetje. 

Fenrir, die op de grond ligt, kreunt, en komt overeind, 'waar ben ik?'

'Emma!' Cormac grijpt me bij mijn schouders, 'je hebt net Cormac's geheugen gewist!' 

Verbijsterd staak ik mijn pogingen om los te komen. 

'W-wat?' vraag ik verward. 

'Wat bedoel je?!' snauw ik er meteen achteraan, en draai me om, om met open mond te blijven staan kijken. 

Voor mijn ogen begint Fenrir inderdaad te veranderen, in Cormac.

Verward draai ik me om, en kijk recht in de groene ogen die ik zo goed ken. 

'F-Fen?' stamel ik, en doe een stapje achteruit. 

Niet helemaal wetende of hij te vertrouwen is.

'Emma, ik ben het,' stelt hij me gerust, terwijl hij naast Cormac neerknielt, die overeind is gaan zitten, en maar een beetje heen en weer zit te wiegen. 

Hij heeft een lege blik in zijn ogen, en lijkt niet te beseffen wat er om hem heen gebeurd.

Hij weet al niet wat er om hem heen gebeurd, ik weet het net zo min. 

Ik leun tegen de muur, 'wat- is hier aan de hand?' vraag ik, 'waarom-'

'Het was je vaders idee,' zegt Fenrir, en hij geeft Cormac wat water, 'hij hoorde blijkbaar het gesprek tussen jou en Cormac, over mij, en benaderde ons beide nog geen tien minuten later. Zijn plan was om ervoor te zorgen dat jij onopgemerkt zou blijven voor de Dooddoeners. Hij stelde voor, dat ik zou veranderen in Cormac, terwijl hij in mij zou veranderen. Hij dacht dat door Cormac mij te laten zijn, en door mij onder invloed van de Imperius vloek onder controle gehouden zou worden, we jou weg konden houden. Ik hoopte dat je door de dingen die hij tegen je zei, je weg zou gaan,' hij kijkt even op, 'maar ik vergiste me.'

'Cormac, was onder invloed van-'

'Ja,' zegt Fenrir, 'daarom zei hij al die dingen die wij ooit ook besproken hebben.' 

Het klinkt me allemaal iets te ongeloofwaardig. 

En toch zit het bewijs hier voor me.

'Cormac?' Fenrir kijkt de jongen bezorgd aan. 'Cormac?'

Cormac kijkt Fenrir aan, 'is dat mijn naam?' vraagt hij. 

Mijn hart zinkt me in mijn schoenen, ik heb hem ál zijn herinneringen afgenomen... 

Ik voel een barstende hoofdpijn opkomen, tot ik me iets bedenk. 

'Wacht even- waar- waar is papa?'

Fenrir kijkt me aan, en ik zie de spijt in zijn ogen, maar antwoorden doet hij niet. 

Ik kniel tegenover hem neer, 'Fen, waar is papa?' ik leg mijn hand op die van hem. 

Maar hij schudt zijn hoofd, opnieuw zonder antwoord te geven. 

'Mag ik een drankje om hem rustig te houden?' vraagt hij in plaats daarvan, naar Cormac knikkend.

Ik pak mijn tas, en bedenk me dan ineens iets. 

'Accio Wisseldrank!' in plaats van dat het uit mijn tas komt, schieten er twee flesjes uit de broekzakken van Fenrir en Cormac. 

Een tikje bestraffend kijk ik hem aan, voor ik een Flegmaflip uit mijn tas laat komen.

Fenrir giet meer dan de helft van de drank in Cormac's mond, en staat dan op, ik volg zijn voorbeeld.

'Het spijt me,' zegt hij zacht tegen me, en hij komt naar me toelopen, 'ik kon het je niet zeggen.' 

Voorzichtig leg ik mijn hand tegen zijn wang, hij is het echt, en hij wilt me geen pijn doen.

Hij neemt mijn gezicht in zijn handen, en leunt zacht met zijn voorhoofd tegen dat van mij, 'als ik het je had verteld-'

'Waren er ongelukken van gekomen,' maak ik zijn zin zacht af, 'ik weet het.' 

Even valt het stil, 'ik was echt bang-' stamel ik uiteindelijk.

'Als je ooit weer een Fenrir tegenkomt die je pijn probeert te doen- dat ben ik niet,' zegt Fenrir, en hij duwt mijn zijn vinger mijn hoofd omhoog, zodat we elkaar aankijken.

Het rommelt op de achtergrond, en ik wend mijn blik af, 'Fen- ik wil nog steeds weten waar papa is.'

'Je gaat het antwoord niet leuk vinden.'

'Waar is hij?' ik kijk Fenrir doordringend aan.

'Ik en Cormac- waren de afleiding, zeg maar,' zegt Fenrir voorzichtig. 

Vragend, en met samengeknepen ogen kijk ik hem aan.

'Cormac en ik zijn niet de enigen die Wisseldrank gedronken hebben, zie je,' gaat hij door. 'Je vader ook.'

Ik begin een angstig voorgevoel te krijgen.

'Hij is het Verboden Bos in gegaan, als jou,' bevestigd Fenrir die bange gevoelens.