Lost in Harry Potter - Vengeance

Kiss me until I forget

Jammer? 

Zei hij dat echt serieus? Ik volg hem met mijn ogen, terwijl hij naar zijn eigen bed slentert en gaat liggen. 

'Slaap lekker prinses.'

Geen schoonheid meer. 

Prinses... 

Ik bijt op mijn lip, terwijl ik nog steeds naast mijn bed sta. Ik weet niet zo goed wat ik moet denken van zijn opmerking. 

Maar ik besluit er niet mee te zitten, en kruip zelf ook mijn bed in.

Naast me in bed is het ook al stil, en rustig. Ik kan zijn ademhaling horen, en die vertelt me dat hij alweer in slaap is gevallen. 

Slaapkop. 

In het donker glimlach ik, terwijl ik naar het tentdoek boven me kijk. De schaduwen van de bomen zijn duidelijk zichtbaar in het licht van een nu halve maan. 

Takken wiegen zacht heen en weer als het briesje dat vandaag al de hele dag waait opspeelt.

Ik rol me op mijn zij, en sluit mijn ogen.

Midden in de nacht, knipper ik met mijn ogen, het weer is veranderd. Ik hoor het flink waaien, en het is flink aan het regenen en onweren.

Meteen zit ik rechtop in bed, en zie dan dat het kleine lichtje op de keukentafel aan is, en Fenrir me aan zit te kijken. 

'Ook wakker geworden?' vraagt hij, en ik knik.

Hij houdt zijn beker omhoog, 'wil jij ook een beker melk?'

Ik sla mijn deken om me heen, en knik, terwijl ik naar hem toe kom lopen, en ook aan de keukentafel ga zitten. 

Hij staat op, pakt nog een beker en schenkt daar de melk uit een pannetje in. 

Ik gaap, en wrijf in mijn ogen, 'wat gaat het tekeer...'

'Hm, ik kon toch al niet slapen,' hoor ik Fenrir brommen.

'Hoezo niet?' Vraag ik, terwijl hij met de beker melk aan komt lopen, en die voor me neerzet. 

Hij haalt zijn schouders op, 'alles dat er vandaag gebeurd is, denk ik,' zegt hij. 'We hebben de dood ontmoet, en het overleefd, dat kan denk ik niet iedereen zeggen.'

'Mij verbaasde het al, dat hij überhaupt kwam,' zeg ik, terwijl ik in mijn beker blaas. 'Ik bedoel, het was een pure gok, en ik wist dat je gelijk had, elke keer dat je zei dat het ging om een kinderboek. Maar dat hij ook echt zou bestaan, dat zag ik niet aankomen.'

'Nu is er nog dat derde Reliek,' zegt Fenrir. 'Heb je al enig idee hoe we dat gaan oplossen?'

'Stel hij krijgt dat ene Reliek ook zonder mijn hulp, dan heeft hij er niets aan. Want om Meester van de Dood te worden, heb je er drie nodig.'

'Leer mij Jeweetwel kennen,' gromt Fenrir, 'die krijgt het wel voor elkaar hoor, dat hij drie "vrijwilligers" zo'n brug overstuurd. Die doen het natuurlijk in hun broek van angst, maar krijgen zal hij ze.'

Ik schud mijn hoofd, 'dat vraag ik me af. Dit was namelijk de tweede keer dat de Dood een stuk van zijn mantel opgaf. Ik geloof niet dat hij er meer zou weggeven, ook al zou hem dat gevraagd worden. Hij is de Dood, en die moet ten alle tijden onzichtbaar kunnen blijven. En als hij steeds maar delen van zijn mantel weg blijft geven, houdt hij niets meer over. Hij weet wat hij doet.'