Lost in Harry Potter - Vengeance

Disaster

Ik zie een grijns, om de lippen van de weerwolf, terwijl ik zijn tanden nóg dieper in mijn arm voel zakken. 

Maanden van kalmte. 

Weken op Zweinstein zonder angst... 

'Depulso!' roept iemand achter me, en de klem om mijn arm verdwijnt. 

'Emma!' er komt iemand bij me zitten, en als ik opkijk zie ik Marcel. 

'Kom,' hij helpt me overeind, laat me even alleen om bij Teddy te gaan kijken, die langzaamaan weer bij begint te komen. 

'Kom op Teddy,' Marcel trekt ook hem overeind, 'gaat het?'

'Nee,' zegt Teddy vaagjes. 

'Jullie moeten naar de ziekenzaal, kom op,' Marcel laat twee brancards verschijnen, waar Teddy en ik op klimmen. 

'Wat is er gebeurd?' Teddy kijkt me bleekjes aan, maar ik geef geen antwoord. Om ons heen zie ik meer brancards met gewonde leerlingen. Het lijkt nog bij niemand helemaal goed doorgedrongen wat er nou gebeurd is. 

Alles dat ik wél weet, is dat er Dooddoeners bij betrokken waren. 

'Als dit niet in de Ochtendprofeet komt, weet ik het ook niet meer,' hoor ik iemand zeggen, als we langskomen. Mensen strompelen naast ons, ondersteunen elkaar, troostten elkaar. 

Er is verdriet en verwarring.

Meteen als we in de ziekenzaal komen, is het duidelijk hoeveel mensen er gewond zijn geraakt. In elk bed ligt wel iemand. 

'Teddy, jij dat bed,' zegt Marcel, en hij wijst naar een leeg bed. 

Bij het bed ernaast, stopt hij, 'Emma...'

Als verdoofd hink ik naar het bed, en ga op het bed zitten. 

Meteen trekt Marcel de gordijnen om mijn bed dicht, en dat geeft me alleen maar een nog geïsoleerder gevoel. 

'Ik haal Madame Pleister,' zegt hij, een beetje mat, en hij laat me alleen. 

Na een minuut of vijf komt hij terug, met Madame Pleister. 

'Wat is er gebeurd?' vraagt ze.

'Ze is gebeten,' zegt Marcel gedempt, 'door Vaalhaar.'

Madame Pleister kijkt me meelevend aan, 'waar?' vraagt ze. 

Ik stroop mijn mouw op. 

Mijn arm zit onder het bloed, en het lijkt niet te stoppen. 

Meteen gaat Madame Pleister aan het werk, ze maakt de wonden schoon, en verbind mijn arm. 

'Heb je nog meer?' vraagt ze. 

'Ik-' begin ik, en ik klink schor, 'ik heb mijn enkel verstuikt. Oh- en mijn dijbeen, daar heeft Vaalhaar me ook gegrepen. En volgens Teddy had ik glas in mijn rug.' 

'Ik wil eerst je dijbeen zien,' zegt Madame Pleister. 

Vaagjes knik ik, en trek mijn broek uit. 

Marcel is toch alweer weg, ongetwijfeld om anderen te helpen. Het is ook voor het eerst dat ikzelf mijn dijbeen zie, nadat Vaalhaar ernaar greep. Ik zie klauw-wonden, en het is blauw. 

'Daar heb ik wel een zalfje voor,' zegt Madame Pleister, op geruststellende toon. Maar zo voel ik me niet van binnen. 

Ze bekijkt mijn rug, en knikt, 'die heb ik ook zo genezen,' zegt ze, 'ga maar liggen.' 

Ik laat me op mijn zij vallen, zodat ze mijn rug kan zien. Ze smeert er een zalfje op, waardoor mijn rug meteen helemaal warm aanvoelt. Hetzelfde zalfje smeert ze ook op mijn dijbeen.