Lost in Harry Potter - Vengeance

Locked up

Met mijn hand onder mijn kin, zet ik Harry voor de zoveelste keer schaakmat. 

Ik verveel me te pletter. 

Fenrir en ik zijn hier nu al bijna een week, en er gebeurd vrij weinig. 

De enige met wie ik een beetje leuk kan schaken, is Ron, als hij en Hermelien komen.

Oh, en oma. Ik glimlach, terwijl ik de stukken weer op hun plek zet. Ze is echt een beetje de fundering die iedereen hier in huis bescheiden houdt.

Daarbij, kan ook zij een goed potje schaken, en zijn we aan elkaar gewaagd, als ze besluit tegen me te spelen.

'Schuif eens op jongen.'

Ik kijk op, oma is naast Harry gaan staan, en kijkt hem aan. 

Harry glimlacht, knipoogt even naar mij, staat op, en loopt weg. Oma gaat tegenover me zitten, en leunt met haar kin op haar wandelstok. 

'Weet je,' zegt ze nuchter, terwijl ze haar stukken op hun plek zet, 'als je niet betrapt wilt worden de volgende keer, gebruik dan de Murmelio bezwering.' 

Ik kijk haar aan, ze doelt op het feit dat Fenrir en ik gisteravond betrapt zijn door pa... 

Even kijk ik achterom, mijn vader zit woedende blikken te werpen op Fenrir, die rustig op de bank een boek zit te lezen, en niemand lastig valt.

'Hij moet maar gewoon accepteren dat hij en ik bij elkaar zijn,' zeg ik, en kijk haar aan.

'Dat gaat niet gebeuren liefje,' ze beveelt één van haar lopers naar voren te gaan, en opnieuw kijkt ze me aan, 'wat waren jullie eigenlijk aan het doen, hm?' te trekt een wenkbrauw op.

Ik voel mijn wangen kleuren, 'kussengevecht,' mompel ik.

'Oh alsjeblieft,' over het randje van haar bril kijkt ze me aan, 'ik ben ook jong geweest Emma,' ze knipoogt even.

Ik moet me inhouden niet te vragen waarom ze het dan vroeg, in plaats daarvan zet ook ik mijn loper naar voren.

'Je hebt toch nog steeds die onzichtbaarheidsmantel?'

Ik kijk haar aan, dan buig ik me iets naar haar toe, 'u lijkt het helemaal niet erg te vinden dat ik en Fenrir iets hebben,' zeg ik voorzichtig.

'Dat klopt.'

'Dan bent u de enige- Mag ik ook vragen waaróm u het niet erg vind?'

Ze kijkt me aan, en dan naar Fenrir, 'ik kan zien dat hij veranderd is,' zegt ze. 'En niet alleen zijn innerlijk. Hij ziet een stuk minder dierlijk uit.'

Ik kijk zelf ook naar hem, en onze ogen ontmoeten elkaar, hij knipoogt even naar me. Het was me nog niet zo opgevallen, maar nu ze het zegt, oma heeft wel gelijk.

'In de tuin staat een tuinhuisje, wist je dat?' zegt oma luchtig, en ik kijk haar kant weer uit.

'Nee, ik had geen idee.'

'Niemand weet er iets van, op de Malfidussen na.'

Ik glimlach, 'oma, waarom vertelt u me dit?'

Ze kijkt me aan, 'omdat ik weet dat je alleen wilt zijn met hem.'

'Zijn ze echt?'

Tegelijk kijken we om. Scorpius is bij Fenrir op de bank gekropen, en wijst naar Fenrirs hoektanden.

'Scorpius! Laat hem met rust!' zegt Draco meteen. Maar zijn zoon voelt er weinig voor naar zijn vader te luisteren.

'Krijg ik die ook als ik net zo oud ben als jij?' vraagt het jochie door.