Lost in Harry Potter - Vengeance

Fever

Misselijk, ik was misselijk. 

Mijn ogen gaan open, en ik merk, dat ik nog steeds tegen Fenrir aan gekruld lig. 

Hij is lekker warm, en eigenlijk wil ik niet opstaan, maar ik moet toch wat drinken. 

Ik struikel uit mijn bed, en waggel maar zo'n beetje naar de keuken. Daar pak ik een glas, en zet de kraan aan.

'Emma.'

De stem klinkt zwak, maar ik hoor hem wel degelijk. 

Vaagjes kijk ik op, en ik veeg het zweet van mijn voorhoofd.

'Emma.'

Ik loop naar buiten, en slaak een gil. 

Het glas valt uit mijn krachteloze hand, en spat stuk op de bosgrond. Voor me zit Fenrir op de grond. 

Hij heeft overal vreselijke wonden, en hij ziet eruit alsof hij elk moment van zijn stokje kan gaan. 

'M-maar,' probeer ik te zeggen, 'je lag net nog in be- in-' ik slaak opnieuw een gil, als achter Fenrir de figuur van Voldemort weer verschijnt, Gisteren ook al. 

'Nee!' roep ik, 'nee, Fenrir! Niet Fen-'

Voldemort pakt zijn toverstok, en richt die recht op het hart van Fenrir, die geen teken van leven meer heeft gegeven.

'Nee!' gil ik, 'nee!' ik wil zijn kant op rennen, maar verlies mijn evenwicht, 'laat hem gaan! Laat hem gaan jij moordenaar! Laat hem g-'

'Emma.'

Ik voel een hand op mijn voorhoofd. 

Die hand, die ken ik toch? Dat is de hand die ik al zo vaak om mijn pols gevoeld heb. Ik voel dat ik opgetild wordt, en weer weggedragen word van het vreselijke beeld.

Langzaam wordt mijn hoofd weer helder, en zie ik Fenrir levend en wel door de tent heen lopen, terwijl ik in bed lig. 

Als hij ziet dat ik naar hem kijk, komt hij naar me toelopen, 'hier,' hij houdt me een glas water voor. 'Ik stel voor dat jij gewoon in bed blijft. Als je steeds wanneer je opstaat last krijgt van ijldromen, blijf ik aan de gang met je overal en nergens weer vandaan te halen.'

Ik geef geen antwoord, maar drink wel meteen het hele glas water leeg, dat hij me net geeft. 

'Ik wil niet ziek zijn.'

'Ik wil ook wel eens niet,' zegt Fenrir, die weer naar de keuken loopt, en het glas opnieuw vult. 

Als hij weer terug is, legt hij opnieuw even zijn hand tegen mijn voorhoofd, 'je koorts is nog niet gezakt.'

Ik begin weer hoofdpijn te krijgen. 

Braafjes knik ik maar een beetje, terwijl bijna niet meer binnenkomt wat hij nu net precies zei. 

Opnieuw drukt hij me het glas in handen, 'maak me alsjeblieft gewoon wakker als je denkt iets nodig te hebben,' zegt hij.

Ik heb alleen jou nodig.

'Jij hebt ook je slaap nodig,' werp ik in, terwijl ik nog een grote slok water neem.

Hij komt bij me op bed zitten, en duwt mijn kin omhoog, 'nu moet je eens goed naar me luisteren. Ik ben oud en wijs genoeg om zelf wel uit te maken wat ik wel en niet nodig heb. En als ik zeg dat je me gewoon wakker mag maken, voor wat dan ook, dan moet je dat gewoon doen. Beloof je dat?'

Ik knik opnieuw.

Hij zucht, 'Emma, lieg niet tegen me.'

'Hoe kun je zien dat ik lieg!?' ik kijk hem verontwaardigd aan.

'Als ik dat zou zeggen zou je erop gaan letten,' zegt hij wijselijk. 

Met een zucht laat ik me achterover in bed vallen. 

'Ik loop je toch alleen maar voor de voeten,' mompel ik met gesloten ogen, 'of ik nu ziek ben of niet.'

'Nou, daar vergis je je dan in,' hoor ik Fenrir zeggen. 

Hij klinkt een eindje weg, dus ik vermoed dat hij in de keuken staat.

'Ik wil je gewoon niet tot last zijn, dat is alles,' zeg ik.

'Jij bent me altijd tot last schoonheid,' hoor ik hem geamuseerd zeggen. 

Luid kreun ik, om hem duidelijk te maken dat ik níét geamuseerd ben door die opmerking, ik gooi de deken over mijn hoofd, en sluit mijn ogen.